จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 637

อดกลั้นความเขินอายไว้ กู้หยุนหลันเพิ่งแตะโดนริบฝีปากของหลี่โม่ ก็กดริมฝากปากของตัวเองลงไป ริมฝีปากของทั้งสองคนติดกันแนบแน่น

หลี่โม่ลืมตาขึ้นทันที มองดูกู้หยุนหลันที่จูบเข้าริมฝีปากของตัวเอง

“อ๊ะ!”

กู้หยุนหลันที่เห็นว่าหลี่โม่มองมา ตกใจกลัวเหมือนกับกระต่ายน้อยหดตัวไปยังมุมของโซฟา สองมือกุมใบหน้าที่แดงของตัวเองไว้แน่น

“ทำไมอยู่ๆนายถึงลืมตาเลย ฉันบอกไปแล้วไงว่าไม่มีคำสั่งของฉัน นายห้ามลืมตา”

กู้หยุนหลันพูดอย่างต่อว่า

“ฉันก็ไม่ได้อยากลืมตา ก็คิดว่ามีแมลงมาเกาะที่ปากเลยลืมตามาดูไง ไม่ก็พวกเรามาทำอีกรอบ? ฉันรับประกันว่าไม่ลืมตาแน่นอน”

หลี่โม่พูดยิ้มอย่างซื่อๆ

กู้หยุนหลันชี้นิ้วอย่างโมโห แล้วจิ้มไปที่แขนของหลี่โม่ “ดีสิ นายกล้าคิดว่าฉันเป็นแมลง ดูฉันจิ้มๆๆ”

ทั้งสองหยอกล้อกัน กินขนมจนหมด ดื่มน้ำผลไม้จนหมด

“กินหมดจานแล้ว คุณผู้หญิงกู้หยุนหลันที่สวยงามครับ มีแผนทำอะไรต่อมั้ยครับ?”

“อือ~วันนี้อารมณ์ดี เหมาะกับการตั้งใจทำงาน นายไปดูเอกสารที่บริษัทกับฉันแล้วกัน”

กู้หยุนหลันระเบิดความเป็นมืออาชีพ อยากไปจัดการกับงานในช่วงนี้ จะได้ให้บริษัทเข้าสู้ทางการอย่างไว

หลี่โม่งุนงงนิดหน่อย ไม่คิดว่าเวลาที่กู้หยุนหลันอารมณ์ดี ไม่ได้อยากออกไปเที่ยวเล่น แต่อยากกลับไปทำงาน

อือ ผู้หญิงที่มีความเพียรแบบนี้ มีค่าพอที่จะให้ตัวเองปกป้องอย่างดีจริงๆ งั้นก็ไปช่วยคุณภรรยาทำงานก็แล้วกัน

“งั้นก็ดี ขนมพวกนี้ไม่เลวเลย ฉันให้ผู้จัดการห่อไปบ้างดีกว่า ดูเอกสารก็เป็นเรื่องที่เสียพลังงาน จำเป็นต้องเติมพลัง”

หลี่โม่เรียกผู้จัดการมา ยังไม่ทันรอให้หลี่โม่พูดอะไร ก็เห็นผู้จัดการปรบมือ พนักงานกลุ่มหนึ่งก็ถือกล่องอาหารต่างๆเข้ามา

“พวกนี้ล้วนเป็นขนมที่เมื่อกี้ทั้งสองท่านสั่งให้เชฟทำ เชิญคุณหลี่นำกลับไปชิมดูครับ ที่นี่ยังมีผลไม้สดปั่นเก็บด้วยความเย็น ดีที่สุดคือดื่มภายในสี่ชั่วโมงครับ”

บนใบหน้าของผู้จัดการมีรอยยิ้มประจบ เหมือนกับว่าเป็นลูกน้องมือทองของหลี่โม่ซะอย่างนั้น

หลี่โม่มองผู้จัดการอย่างมีความสุข “จัดเตรียมไว้พร้อมดีหนิ งั้นก็คิดเงินเถอะ”

“ไม่ต้องครับ พวกนี้เป็นของที่ทางร้านมอบให้ครับ”

ผู้จัดการพูด

“นี่นายก็ทำการซื้อขายขาดทุนนะสิ ของที่ไม่เก็บเงินมักจะเป็นของที่แพงที่สุดเสมอ นายเก็บเงินเถอะ ไม่อย่างนั้นต่อไปฉันจะไม่มาแล้ว”

หลี่โม่พูดนิ่งๆ

ถ้าหากว่าอู๋เต้าเหวินเป็นคนมามอบพวกนี้ให้ หลี่โม่ก็รับไว้แล้ว

แต่ว่าผู้จัดการที่เป็นลูกน้องของอู๋เต้าเหวินมามอบพวกนี้ให้ หลี่โม่ไม่มีทางรับอยู่แล้ว เพราะว่าผู้จัดการคนนี้ยังไม่เหมาะที่จะสามารถส่งมอบของให้หลี่โม่ได้

ผู้จัดการพูดยิ้มๆว่า “นี่เป็นคำสั่งของเถ้าแก่เรา ถึงผมอยากจะให้คุณก็ยังไม่มีสิทธิ์มากพอจะให้หรอกครับ พูดความจริงประโยคหนึ่ง ขนมพวกนี้ราคาเทียบเท่าเงินเดือนเดือนหนึ่งของผมแล้ว ผมไม่มีความสามารถพอจะทำได้ถึงขั้นให้ฟรีหรอกครับ อีกอย่าง เถ้าแก่ของพวกเราทำหอประชุมในเมืองแห่งหนึ่ง มักจะเชิญคนมีชื่อเสียงมาทำการบรรยายที่หอประชุม เมื่อกี้เถ้าแก่ให้ผมเชิญคุณแทนเขาไปเป็นผู้บรรยายที่หอประชุมในเมืองครับ จัดการบรรยายเศรษฐศาสตร์ และแน่นอน ไม่ใช่การบรรยายวิชาการที่เคร่งเครียด ส่วนมากเป็นแบบวิทยาศาสตร์นิยมและแบบเล่าสู่อนาคต ทำการส่งเสริมบรรยากาศการเรียนในวงการชนชั้นสูงของเมืองเราสักหน่อย ไม่ทราบว่าคุณมีความคิดเห็นอย่างไรครับ”

หลี่โม่หัวเราะ ไม่คิดเลยว่าอู๋เต้าเหวินจะยิ่งอยู่ยิ่งหลากหลายแล้ว ถึงได้ข้ามจากการทำร้านอาหารเป็นการบรรยายวิชาการ

แต่ว่าอู๋เต้าเหวินมีความสัมพันธ์ที่ดี เพียงแค่ทำการได้ดี ก็สามารถทำโครงการหอประชุมในเมืองนี้ได้ดีแน่นอน