จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 636

จูเจียนเฉียงที่นั่งพิงโซฟาเหม่อลอยอย่างหดหู่ ไม่มีความอวดเก่งเหมือนที่เจอในตอนแรกแล้ว สีหน้าอารมณ์บนใบหน้าเปลี่ยนไปไม่หยุด สุดท้ายก็หยุดลงที่ความอ่อนแอ

จูเจียนเฉียงที่เหมือนว่าไตบกพร่องมานานหลายปี จับกุมเอวไว้แล้วลุกนั่ง สีหน้ายิ่งอยู่ยิ่งเต็มไปด้วยความเข้มแข็ง

มองหลี่โม่แล้วยิ้มเยาะออกมา จูเจียนเฉียงพยายามเชิดหน้าขึ้น แกล้งทำเป็นแข็งแกร่งแล้วพูดว่า “ไอ้คนที่พยายามเถียงข้างๆคูๆ ฉันจะพิสูจน์ถึงความยิ่งใหญ่ของซูเปอร์ไซเคิลเอง! การประชุมประจำปีของเศรษฐกิจในปีนี้ ฉันจะทำการรายงานชี้แจง ถึงตอนนั้นฉันจะส่งบัตรเชิญไปให้นายแน่นอน หวังให้นายมาฟังรายงานของฉันที่งาน ให้นายได้เห็นนักเศรษฐศาสตร์มากมายเคารพเชิดชูฉัน”

“เหอะ งานฉันค่อนข้างยุ่ง ปกติต้องอยู่กับกู้หยุนหลัน ดังนั้นคงจะไม่มีเวลาไปฟังรายงานไร้สาระของนาย นายพูดย้ำคำพูดไร้สาระของนายไปคนเดียวเถอะ”

หลี่โม่พูดอย่างตรงไปตรงมา

ในที่สุดผมที่จูเจียนเฉียงเซตมาอย่างพิถีพิถันก็ยุ่งเหยิง ยุ่งเหยิงเหมือนกับในใจของจูเจียนเฉียงในตอนนี้

จูเจียนเฉียงที่โมโหจนตาแดงพูดอย่างเกรี้ยวกราดว่า “คุณกู้ คนบ้าแบบนี้ไม่เหมาะสมกับคุณอย่างมาก นี่เป็นความจริง ผมไม่อยากเห็นอนาคตคุณต้องเศร้าเสียใจ แบบนั้นผมคงจะปวดใจ! ดีที่สุดคุณรีบหย่าร้างกับคนบ้าแบบนี้ดีกว่า ไม่อย่างนั้นปากของเขาจะหาเรื่องเดือดร้อนมากมายมาให้คุณไม่หยุด คุณจะต้องรู้ว่าอะไรคือปากหมาที่หาเรื่องใส่ตัว!”

กู้หยุนหลันดูถูกการยุให้แตกหักกันของจูเจียนเฉียง “พวกเราเป็นคนที่ผ่านความตายมาด้วยกัน ถึงแม้หลี่โม่จะหาเรื่องเดือดร้อนมา ฉันก็จะเผชิญหน้าไปกับเขา เรื่องของเราไม่รบกวนให้ด็อกเตอร์จูมากังวลหรอกค่ะ คุณรีบดื่มกาแฟไปเถอะ อีกอย่าง ฉันจะบอกกับคุณอย่างเป็นทางการว่าคุณไม่ผ่านการสัมภาษณ์งานของฉัน”

จูเจียนเฉียงโมโหจนกุมหัวใจไว้ รู้สึกแย่ไปหมดทั้งตัว

ฉันจูเจียนเฉียงคนนี้เป็นถึงด็อกเตอร์ของโรงเรียนธุรกิจวอร์ตัน! กล้าดียังไงถึงบอกว่าฉันไม่ผ่านการสัมภาษณ์งานของพวกเธอ นี่มันเป็นการทำให้อับอายอย่างมาก!

ผู้จัดการที่ยื่นอยู่ด้านข้างรู้ตัวดีมาก ดูออกว่าหลี่โม่และกู้หยุนหลันไม่พอใจจูเจียนเฉียง ดังนั้นจึงส่งสายตาให้กับหญิงสาวอวบอิ่มที่ยืนอยู่ด้านหลังจูเจียนเฉียง

หญิงสาวอวบอิ่มรีบหายแวบไปอยู่ข้างกายของจูเจียนเฉียงอย่างกับผี แล้วยกกาแฟขึ้นเงียบๆ ยื่นไปที่ปากของจูเจียนเฉียง

จูเจียนเฉียงตกใจจนกลิ้งตกจากโซฟา ล้มนั่งลงกับพื้น พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า “พวกนายกลั่นแกล้งกันเกินไปแล้ว ฉันจะทำให้พวกนายเสียใจแน่นอน รวมทั้งกวนเหลินกังของพวกนายด้วย ฉันจะให้พวกนายได้รู้ว่าผลลัพธ์ขอการมีเรื่องกับฉันนั้นน่ากลัวขนาดไหน!”

“ฉันกลัวจังเลย นายรีบทำให้พวกเรารู้ว่านายน่ากลัวขนาดไหนเถอะ”

หลี่โม่กินขนม แล้วพูดอย่างยิ้มแย้ม

“รอไว้เลย! พวกนายทุกคนรอฉันไว้เลย!”

จูเจียนเฉียงล้มลุกคลุกคลานวิ่งออกจากห้องไป

หลังจากที่ออกจากกวนเหลินกัง จูเจียนเฉียงนั่งล้วงโทรศัพท์ออกมาในรถ

เปิดดูสมุดรายชื่อ สีหน้าจูเจียนเฉียงมีความลังเลขึ้นมา

“จะติดต่อทอมป์สันดีมั้ยนะ อาจารย์บอกว่าตอนนี้เขาอยู่ที่เมืองฮ่าน ถ้าหากว่าขอร้องให้เขาช่วยเหลือ น่าจะสามารถต่อกรกับหลี่โม่มั้ง”

จูเจียนเฉียงไตร่ตรองอยู่นาน ในที่สุดก็ตัดสินใจ โทรออกหาเบอร์ของทอมป์สัน

หลังจากที่รับสาย จูเจียนเฉียงพูดพึมพำอยู่นาน สุดท้ายใบหน้าของจูเจียนเฉียงก็ปรากฏรอยยิ้มโหดร้าย

“หลายวันนี้ฉันอยู่ที่เมืองฮ่าน พ่อของกู้หยุนกลันกับพ่อของฉันเป็นมิตรกัน ในงานเลี้ยงขึ้นบ้านใหม่ฉันจะหาวิธีให้พวกนายเข้าไป”

“นี่มันดีจริงๆเลย เพียงแค่นายสามารถช่วยพวกฉันให้เข้างานเลี้ยงขึ้นบ้านใหม่ได้ พวกเราก็สามารถจัดการหลี่โม่ได้ ถึงตอนนั้นนายจะทำยังไงกับหลี่โม่ก็ได้!”