จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 67

บทที่ 67 ไล่ออก

"หลินชิงหาน? " หลี่โม่กล่าวด้วยสีหน้าที่เฉยเมย "ผมไม่พอใจคุณมาก และผมไม่พอใจกับการตกแต่งห้องคอนเสิร์ตในครั้งนี้มาก"

วินาทีนี้ทำเอาหลินชิงหานตกใจจนหัวใจเต้น ตุ้บๆ จนขาของเธอสั่นไปหมด และฝ่ามือของเธอชุ่มไปด้วยเหงื่อ

"คุณหลี่ฉันขอโทษค่ะ ฉันจัดการได้ไม่รอบคอบและฉันคิดไม่ถึงว่าคุณจะมาก่อนเวลา"

หลินชิงหานโค้งตัวลง วินาทีนี้ดูออกว่าเธอเคารพและหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัดเจน!

นี่คือคุณหลี่ผู้ลึกลับที่เหมาห้องคอนเสิร์ตทั้งงาน！

ยิ่งเป็นคนใหญ่คนโตที่เถ้าแก่กำชับนักกำชับหนา ให้ดูแลอย่างดีอีกด้วย

ทำไม?

เพราะคนที่รวยที่สุดในเมืองฉู่โจวคือเฉียนฝู เป็นคนที่มาหาเถ้าแก่ใหญ่ด้วยตัวเอง และได้เหมาห้องคอนเสิร์ตไว้ทั้งงาน!

ลุงเฉียนคนนั้น เป็นคนยิ่งใหญ่ไม่สามารถจับต้องได้ง่ายๆ!

ต้องรู้ว่าเถ้าแก่ของ Vienna Concert Hall เป็นคนเหี้ยมโหดในเมืองฮ่าน เป็นหนึ่งในราชาใต้ดินทั้งสี่ที่ไม่ว่าจะทางกฎหมายหรือพวกนักเลงก็สามารถคุมไว้ได้ทั้งหมด เฉียวเจิ้งหลง!

เฉียวเจิ้งหลงคือใคร?

ไม่มีใครในเมืองฮ่านที่ไม่รู้จักชื่อของเขา!

เกิดมาในฐานะนักเลง ไต่เต้าขึ้นสู่บัลลังก์หนึ่งในสี่ราชาใต้ดินของเมืองฮ่านทีละก้าว!

ในสี่ราชาใต้ดิน ในเมืองฮ่านชื่อเสียงของเขาไม่ได้อยู่ภายใต้ท่านเทียนฉู่จงเทียน!

ไม่ว่าจะทางกฎหมายหรือในพวกนักเลงทุกคนต้องเกรงอกเกรงใจเขา

พูดได้ว่า ขอแค่เฉียวเจิ้งหลงพูดคำเดียว ไม่มีอะไรที่เขาทำไม่ได้ในเมืองฮ่าน

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา หลินชิงหานติดตามเฉียวเจิ้งหลงและก็มีเสียงดังทั่วในเมืองฮ่านปะปนแล้วได้เข้าสู่ชนชั้นสูงของเมืองฮ่าน

ผู้หญิงที่เย่อหยิ่งอย่างเธอมักจะไม่ก้มหัวให้คนอื่น แต่ในตอนนี้เธอก้มหัวให้หลี่โม่

เพราะเธอรู้ชัดเจนว่าชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอเป็นคนแบบไหน!

เมื่อวานตอนที่เฉียวเจิ้งหลงเห็นลุงเฉียน ท่าทีที่เคารพนับถือของเขา แทบจะคุกเข่าลงกับพื้นเพื่อพูดคุยกัน อ่อนน้อมถ่อมตัวสุดขีด

ในเวลานั้นลุงเฉียนกล่าวเพียงว่า "ผมมาจัดการเรื่องให้กับนายน้อยของตระกูลผม หวังว่าทุกอย่างจะทำออกมาได้สวยงาม และทุกอย่างต้องเงียบ ห้ามป่าวประกาศออกไป"

นายน้อยในปากของลุงเฉียน เป็นคนแบบไหนกันนะ?

หลินชิงหานไม่กล้าที่จะจินตนาการและตกใจตลอดทั้งคืน!

แม้คำพูดจากหลี่โม่เพียงประโยคเดียว หลินชิงหานก็สามารถเสียสละความงามของเธอเพื่อให้เป็นที่โปรดปรานของหลี่โม่ได้

นั่นเป็นเพราะเฉียวเจิ้งหลงได้เปิดเผยประโยคหนึ่งในคืนนั้น "ฉันเฉียวเจิ้งหลงมีความสำเร็จในวันนี้ หนึ่งคือฉู่จงเทียนท่านเทียนชื่นชม สองคือพระเจ้าประทานให้กิน แต่พระเจ้าองค์นี้ ก็คือลุงเฉียน คุณหลี่ท่านนี้เป็นนายน้อยของลุงเฉียน พวกเราต้องปฏิบัติต่อเขาด้วยความเคารพเป็นหมื่นเท่า ไม่เช่นนั้น อย่าว่าแต่ผมเฉียวเจิ้งหลง ถึงจะเป็นเมืองฮ่าน ก็ต้องพลิกทั้งแผ่นดิน”

น่ากลัว!

น่ากลัวเกินไปแล้ว!

หลี่โม่ค่อยๆมองไปที่หลินชิงหาน ส่ายศีรษะแล้วพูดว่า "ช่างมันเถอะ ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร ผมแค่มาดูสถานที่"

แต่ทันทีที่เสียงสิ้นสุด ฝั่งซุนเสี่ยวหย่าที่ไปหาเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเมื่อสักครู่ ได้พาเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมาสองสามคน พร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา และชี้ไปที่หลี่โม่ พูดว่า "เขานั่นแหละ ลากคนงานคนนี้ออกไป การที่เขาอยู่มันทำให้ Vienna Concert Hallของเรามัวหมอง! อีกอย่างตรวจสอบด้วยว่าเขาได้ลักเล็กขโมยน้อย หรือขโมยอะไรรึเปล่า "

แววตาของหลี่โม่ตกตะลึง รูม่านตาของเขาหดตัวลง เขาก็ส่งเสียงหึอย่างเย็นชา และพูดกับหลินชิงหานที่อยู่ตรงหน้า "ผู้จัดการหลิน คุณจัดการเองเลย"

ร่างกายของหลินชิงหานสั่นไปถึงกระดูก เมื่อรู้ว่าคุณหลี่โกรธแล้ว!

ท่านเฉียวเคยพูดไว้ว่า ห้ามทำให้คุณหลี่โกรธเด็ดขาด มิฉะนั้น เมืองฮ่านจะจบลงทันที

เธอรีบจ้องมองทันที เหยียบรองเท้าส้นสูง เดินไปหาซุนเสี่ยวหย่า ยกมือขึ้นแล้วตบเธอด้วยความโกรธ!

เพี้ยะ!

เสียงตบดังกึกก้องไปทั่วห้องโถง!

"ช่างกล้า! ใครให้สิทธิ์เธอไล่คุณหลี่?” คู่สายตาที่โกรธแค้นจ้องมองซุนเสี่ยวหย่า แค้นจนอยากจะฉีกเธอเป็นชิ้นๆ！

ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ คุณหลี่คงไม่โกรธอย่างนี้

ซุนเสี่ยวหย่ากุมแก้มที่บวมของเธออย่างรวดเร็ว ครึ่งค่อนวันถึงได้สติ ถามด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความข้องใจ "ผู้จัดการ คุณตบฉันทำไมคะ แล้วคุณหลี่อะไร? "

ซุนเสี่ยวหย่าโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ถูกหลินชิงหานตบโดยไม่มีเหตุผล เธอโกรธมาก!

ถ้าไม่ใช่เหตุผลที่ว่าเธอเป็นผู้จัดการ ซุนเสี่ยวหย่าคงจะฉีกเธอไปนานแล้ว

ห้องรับรองนี้มีความเรียบง่ายและหรูหรามาก โดยเน้นสีดำและสีขาวเป็นโทนหลัก ซึ่งดูหรูหราและสะอาดตา มีความรู้สึกเหมือนอยู่ในอุโมงค์สวรรค์ที่ไม่เหมือนใคร ด้วยโทนสีทองด้านนอก

ผนังสี่ด้านมีสีขาว ด้านหนึ่งเป็นผนังกระจกเต็มบาน สามารถมองเห็นเปียโนสีดำและสีทอง

มองเพียงแวบเดียว หลี่โม่ก็จำได้แล้วว่ามันเป็นเปียโนSteinway & Sons ซึ่งหยุดผลิตแล้ว ราคาในตลาดต้องใช้หลายล้านขึ้นไป

ในขณะนี้ หลินชิงหานถอดเสื้อโค้ทของตัวเองออก เหลือเพียงเสื้อลูกไม้สีดำที่เซ็กซี่มาก นั่งชันเข่าอยู่ที่โต๊ะน้ำชา มือที่ขาวนวลเรียวยาวคู่หนึ่ง ตอนกำลังชงชาร้อนนั้นดูเคลื่อนไหวได้อย่างชำนาญมาก

จากนั้นเธอก็หยิบชาร้อนขึ้น เดินไปหาหลี่โม่ที่กำลังมองดูเปียโนที่อยู่ตรงหน้า และพูดเบาๆว่า "คุณหลี่ เชิญดื่มชาค่ะ"

หลี่โม่รับมันขึ้นมาจิบแล้วพูดว่า "ปี้หลัวชุนของเขาตงซานที่ใกล้ซูโจวและหางโจว เป็นชาชั้นดีรสหวานและกลิ่นหอมขึ้นจมูก อย่างไรก็ตามฝีมือการชงชาของผู้จัดการหลินนั้นไม่ธรรมดา"

"คุณหลี่ คุณชมเกินไปแล้ว คาดไม่ถึงว่าคุณจะศึกษาวิจัยเรื่องชาด้วย" หลินชิงหานยิ้ม

"ไม่ได้วิจัยอะไร เพียงแค่ก่อนหน้านี้ดื่มมากไปหน่อย" หลี่โม่ยิ้ม

หลินชิงหานตัวสั่น ต้องดื่มชามากแค่ไหน ถึงจะกล้าพูดถึงเรื่องนั้นขึ้นมา!

หลังจากนั่งไปสักพัก เมื่อหลี่โม่ฟังสิ่งที่หลินชิงหานได้เตรียมแผนจัดการไว้ทั้งหมดแล้ว เขาลุกขึ้นเตรียมตัวจะออกไป

"คุณหลี่ จะกลับแล้วหรอคะ ฉันพาคุณไปเดินดูรอบ ๆก่อนได้นะคะ" หลินชิงหานพูด

หลีโม่ส่ายศีรษะและพูดว่า "ไม่ต้องแล้ว ผมต้องไปตลาดซื้อผัก"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลินชิงหานชะงัก น่าประหลาดมากคนอย่างคุณหลี่นี่ เข้าถึงได้ง่ายมากราวกับคนธรรมดา

ไปสถานที่อย่างนั้นเพื่อไปซื้อผักด้วยตัวเอง มีชีวิตที่เรียบง่ายสบายจริงๆ

หลี่โม่ไม่ได้พูดอะไร กำลังเตรียมตัวหันหลังกลับไป

วินาทีนั้น!

ประตูห้องรับรองถูกผลักออก!

ซุนเสี่ยวหย่าผู้ที่โกรธแค้นอยู่ก่อนหน้านี้ ตามหลังชายวัยกลางคนกะล่อนปลิ้นปล้อนเดินเข้ามา กอดอกพร้อมใบหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง

"หลินชิงหาน คุณหมายความว่าอะไร กล้าไล่คนของผมออกหรอ? "

ชายวัยกลางคนตะโกนทันทีที่เดินเข้าประตู แถมยังไม่สนใจหลี่โม่ เขานั่งตรงบนโซฟาจิบชาที่ หลี่โม่เพิ่งดื่มไปเมื่อสักครู่และด่าทอว่า " เชี่ย นี่เล่นขยะอะไรกันเนี่ย ดื่มยากมาก!”