จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 86

บทที่ 86 พระเจ้า มีจริงๆด้วย

หวังฟางถึงกับอึ้งไปเลย!

เกือบจะหายใจไม่ออก!

พรึ่บ....

เสียงหนึ่งดังขึ้น หวังฟางรู้สึกหน้ามืด ถอยหลังไปแล้วล้มลงกับพื้น ตัวสั่นไม่หยุด!

ตอนนี้มีหลายคนล้อมเข้ามา ต่างก็มองดู แล้วชี้ไป

“โอ๊ะ นี่มันโรคลมชักกำเริบ รีบโทร 120!”（โทรเหตุฉุกเฉินของจีน）

“รีบไปเรียกคนมา เร็ว!”

“นี่เป็นหนักมาเลยนะ เมื่อกี้ฉันก็สังเกตเห็นแล้ว....”

ไม่นาน พนักงานของธนาคารและรปภ.ก็รีบวิ่งเข้ามา ประคองหวังฟางขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้ ทั้งพัดลมให้ทั้งป้อนน้ำและกดร่องริมฝีปากบน

กว่าหวังฟางจะรู้สึกตัวนั้นไม่ง่ายเลย สองมือก็ยังสั่นเหมือนเดิม ยังเหม่อลอยไม่หยุด แล้วชี้ไปที่เครื่องถอนเงิน พึมพำว่า “หมื่น....หมื่นล้าน”

ผู้คนที่มุงดูก็งงกันหมด แล้วสบตากัน หญิงบ้าคนนี้ป่วยจนเสียสติไปแล้ว?

หมื่นล้านอะไร

และตอนนี้หลี่โม่และกู้หยุนหลันก็วิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน

เมื่อกี้พวกเขาได้รับโทรศัพท์จากพนักงานธนาคาร และบอกที่อยู่กับพวกเขา

“แม่ เป็นอะไรไป?ไม่เป็นไรใช่มั้ย หนูพาแม่ไปตรวจดูที่โรงพยาบาล”

กู้หยุนหลันวิ่งเข้ามา นั่งยองๆอยู่ข้างหน้าหวังฟาง จับมือเธอไว้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความห่วงใย

ยังไงซะก็แม่ของตัวเอง แม่ว่าเมื่อกี้จะทะเลาะกัน แต่ก็เป็นครอบครัว

เกิดเรื่องขึ้น ต้องร้อนรนอยู่แล้ว

หลี่โม่ตามหลังมาติดๆ สีหน้าไม่ดีนัก เขาสภาพของหวังฟางเป็นอย่างนี้ ในมือยังจับบัตรธนาคารไว้อย่างแน่น บวกกับคนรอบข้างยังพึมพำถึงหมื่นล้าน

หลี่โม่เข้าใจแล้ว แม่ยายต้องเห็นเงินในบัญชีแล้วแน่ จึงตกใจมากเกินไป

เฮ้อ เรื่องนี้ต้องหาเหตุผลที่ฟังขึ้นแถไปให้ได้ ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่จะบอกความจริงกับพวกเขา

ยิ่งนิสัยของแม่ยายแบบนี้ ถ้าเกิดว่ารู้ตัวตนที่แท้จริงของเขา คงจะอาละวาดแน่

อีกอย่าง ถ้ายอมรับแล้วเงินหมื่นล้านนี่ก็คงเอาคืนไม่ได้แล้ว เพราะคงถูกหวังฟางยึดไปแน่นอน

หวังฟางกะพริบตา พึมพำๆ แล้วพยายามหันไปมองที่หลี่โม่ แล้วก็เด้งตัวขึ้น ตาทั้งสองข้างเป็นประกาย จ้องหลี่โม่ แล้วดึงมือเขาไว้อย่างตื่นเต้น “หลี่โม่ หมื่น....หมื่นล้าน!”

ในบัตรของหลี่โม่มีถึงหมื่นล้าน!

นี่เป็นเรื่องจริงหรอ?

หวังฟางไม่กล้าเชื่อ หลี่โม่มีภาพลักษณ์เป็นแค่ขยะไร้ประโยชน์ สถานะในบ้านตระกูลกู้ยังเทียบกับหมาไม่ได้เลย

กู้หยุนหลันยังงุนงง มองดูแม่ตัวเองดึงแขนหลี่โม่ด้วยดวงตาปริบๆ แล้วถามอย่างสงสัย “แม่ แม่พูดอะไร? หมื่นล้านอะไร?”

หน้าตาหลี่โม่ดูอึดอัดแล้วก็ส่ายตัว “ฉันเองก็ไม่เข้าใจ สมองแม่ของเรา.....”

หลี่โม่ไม่พูดประโยคท้าย แล้วยื่นมือชี้ไปที่สมองตัวเอง กู้หยุนหลันก็เข้าใจแล้วรีบดึงหวังฟางนั่งลง ถามอย่างเป็นห่วงว่า “แม่ อย่าทำให้หนูตกใจสิ แม่เป็นอะไรไปเนี่ย ทำไมถึงเอาแต่พึมพำหมื่นล้านละ”

หวังฟางรู้สึกไม่สบายใจ เหมือนมีคำพูดมาจุกอก แล้วพูดอย่างตื่นเต้น “หยุนหลัน ในบัตรที่หลี่โม่ให้ฉัน มีเงินอยู่หมื่นล้าน!”

เงียบกริบกันทั้งหมด!

ซุบซิบๆ!

ทุกรู้สึกเหมือนหายใจติดขัด ใบหน้าเต็มไปด้วยความตะลึง!

สายตาของพวกเขา ไปหยุดอยู่ที่หลี่โม่คนที่ดูแล้วเป็นชายหนุ่มธรรมดาและอ่อนแอ เสื้อผ้าการแต่งตัวธรรมดาแบบนี้ ดูแล้วไม่เหมือนคนมีเงินเลย!

เงินคงเหลือหมื่นล้าน?

ล้อเล่นแน่เลย!

ถ้าอย่างนั้นก็เข้าช่องลูกค้าVVIPของธนาคารแล้วสิ!