จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 94

บทที่ 94 เป็นคนดี

เมื่อกี้ พวกเขาแต่ละคนต่างก็ดูถูกหลี่โม่ ตอนนี้ สถานการณ์พลิกผัน พวกเขายอมรับไม่ได้ และก็ไม่อยากยอมรับด้วย

ไอ้ขี้แพ้หลี่โม่ กลับผันตัวได้?

บรรยากาศนั้นแย่มากจริงๆ

วันนี้พวกเขาต่างประจบจ้าวไห่กันทั้งวัน แล้วก็เอาใจเขาไม่หยุด ก็เพื่อวันหลังนั้นให้จ้าวไห่คอยช่วยเหลือพวกเขา

แต่ว่าตอนนี้ คนที่ถูกเหยียบทั้งงานอย่างหลี่โม่ อยู่ดีๆก็เด้งออกมา บอกว่าเขาจ่ายเงิน 40 ล้านซื้อร้านเสริมสวยสปาBeauty lady !

ผีถึงเชื่อสิ!

มันจะมีเงินเยอะขนาดนี้?

หลี่โม่ลูบจมูกแล้วก็หัวเราะ “พวกนายอย่ามองฉันอย่างนี้สิ ก็แค่มีเวินนิดหน่อยเท่านั้น ยังไงซะ ฉันที่เกาะเมียกินนั้นสบายจริงๆ ไม่ก็ ฉันแนะนำสาวรวยๆให้พวกนาย?”

ทุกคนถึงกับจะเป็นลมอีกครั้ง!

แกแม่งขี้โม้จนติดแล้วใช่มั้ย!

จ้าวไห่ใช้หางตามองแล้วหัวเราะ “หลี่โม่ ฉันว่าอันนี้นายก็ตอแหลเกินไปแล้วมั้ง ขี้โม้จนไม่มีที่สิ้นสุดแล้ว นายบอกว่านายจ่ายเงินไป 40 ล้าน?”

หลี่โม่จะต้องขี้โม้อยู่แน่ๆ

ไอ้ปัญญาอ่อนนี่ เป็นเพราะไม่พอใจที่พวกเราไม่สนใจมันแน่ๆ เลยตั้งใจพูดแบบนี้

ในใจจ้าวไห่ไม่พอใจมาก ตัวเขาเสแสร้งมาตั้งแต่ที่คาราโอเกะ สุดท้ายแล้ว คำพูดของหลี่โม่ไม่กี่คำก็ดึงดูดความสนใจไปหมดแล้ว?

หลี่โม่ยกยิ้มมุมปาก “40 ล้านเยอะมากหรอ?เงินที่เมียฉันให้เป็นค่าขนมเท่านั้นเอง”

..............

ทุกคนพูดไม่ออก

ทุกคนต่างก็รู้ดีว่าไอ้หลี่โม่คนนี้นั้นกำลังขี้โม้อยู่

“เหี้ย!หลี่โม่ นายนี่มันหน้าไม่อายจริงๆ”

“นายไม่ฝึกขี้โม่แบบนี้มาตอนไหนกัน?ยังจะบอกว่า 40 ล้านก็แค่เงินค่าขนม”

“แม่ง! ขี้แพ้ก็คือขี้แพ้ คิดผิดจริงๆที่กินข้าวกับมัน แล้วยังเกาะเมียกินด้วย น่าอายจริงๆ”

ครู่เดียวทุกคนก็ถึงกับอารมณ์เสีย ต่างก็ต่อว่าดูถูก

ในตอนนี้โทรศัพท์หลี่โม่ดังเข้ามาพอดี ดูเบอร์โทรศัพท์แล้วเป็นเฉาหงหรุ้ยคนที่ลงทุนด้วยครั้งก่อนโทรเข้ามา

“คุณชายหลี่ เงินลงทุนของคุณเข้าแล้ว คุณอยู่ไหนครับ? ผมไปหาคุณ”

“ไม่ต้องแล้ว ก็แค่เงินลงทุนห้าพันล้านเท่านั้น นายจัดการตามสมควรเถอะ อย่าลืมข้อตกลงของเราก็พอ”หลี่โม่ลุกขึ้น เดินออกไปจากห้อง ก่อนจากไปเสียงของเขายังพอได้ยินบ้างเล็กน้อย

ตะเกียบถึงกับตกพื้น!

ห้า.....ลงทุนห้าพันล้าน?

จ้าวไห่และคนอื่นๆต่างก็ตะลึงกันหมด!

พวกเขายอมที่จะเชื่อว่าหลี่โม่นั้นตอแหล แต่ก็ไม่ยอมเชื่อว่าเขานั้นมีเงินเยอะขนาดนั้นจริงๆ

ทุกคนต่างสบตากัน

ซูหย่ากอดอก แล้วก็ด่าอย่างไม่สบอารมณ์ “รู้อย่างนี้ไม่พาเขามาตั้งแต่แรกแล้ว ไม่คิดเลยว่าจะหน้าด้านขนาดนี้ โม้อะไรกัน ห้าพันล้าน?”

“ใช่แล้ว หลี่โม่นี้ก็ตอแหลเกินไปแล้ว น่ารำคาญจริงๆ”

แต่ละคนต่างก็ต่อว่าเพื่อบรรเทาความตกตะลึงในใจ

สีหน้าจ้าวไห่แย่มาก ท่าทางแข็งกร้าว แค่เพียงหัวเราะด้วยไม่กี่คำ

เหี้ย!

งานเลี้ยงถูกไอ้ขยะหลี่โม่นั้นทำพังหมดแล้ว จะกินต่อเหี้ยอะไรละ!

ทุกคนเองก็ไม่มีกะจิตกะใจที่จะกินข้าวแล้ว ซูหย่านั่งอยู่สักพัก เธอใจไม่นิ่งเลย เธอจะออกไปดูว่าหลี่โม่นั้นมีเงินจริงรึเปล่า

เพราะอย่างนี้ซูหย่าจึงหาข้ออ้างออกจากห้อง แล้วเดินวนในร้านอาหาร

แต่ว่า เธอไม่ได้ระวังจึงไปชนพนักงานคนหนึ่งเข้า!

เพียงครู่เดียว ไวน์ขึ้นชื่อที่แสนแพงทั้ง 4 ขวดก็ตกแตกกระจายเต็มพื้น!

พนักงานเองก็สะดุ้งตกใจ นี่เป็นไวน์ Lafite ที่ลูกค้าสั่งมา 4 ขวด 4 หมื่นเชียวนะ!

ต้องคุกเข่าขอโทษพวกเขาถึงจะพอหรอ?

“ได้สิ คุณผู้หญิงท่านนี้คะ กรุณาเช็ดตาของคุณแล้วดูให้ดี 4 ขวดนี้คือ Lafite ขวดละ 1 หมื่น ทั้งหมดคือ 4 หมื่น คุณผู้หญิง ไม่ทราบว่าคุณจะรูดการ์ดหรือจ่ายเงินสดคะ?”

“อะไรนะ?สี่หมื่น?เป็นไปไม่ได้!พวกเธอหลอกลวงฉัน”

ซูหย่าตะลึง น้ำตาไหลลงมาทีละหยด

สี่หมื่นเลยนะ เธอจะเอาเงินขนาดนั้นมาจากไหน?

“ดูให้ดี ที่นี่เป็นถึงร้านเหล้าใหญ่กวนเหลินกัง จะมาหลอกเธอ?เธอไม่เอาศักดิ์ศรี แต่พวกเรายังเอา จะต้องเปิดร้านทำธุรกิจอีก”

พนักงานหญิงคนนั้นพูดทิ่มแทง ท่าทางเย็นชามาก

ซุหย่าตกใจจนขาทั้งสองข้างถึงกับสั่น สายตาเอาแต่จ้องไปที่พื้น

เธอไม่มีเงินนี่ อย่าพูดถึงสี่หมื่นเลย แม้แต่สองพันยังไม่มีเลย!

“ฉัน ฉันไม่มีเงินเยอะขนาดนั้น สามารถให้เวลาฉันสักหน่อยมั้ย?”ซูหย่าสะอึกสะอื้นถาม

“ไม่ได้!”พนักงานหญิงคนนั้นตอบอย่างเย็นชา

“ฉันว่าแจ้งความเถอะ ดูหล่อนแล้ว เงินคงจะหมดไปกับหน้าหมดแล้ว”

“ใช่แล้ว แจ้งความเถอะ”

คนดูพูดขึ้นด้วยความเย็นชา ยังไงซะก็มาดูเรื่องสนุก แล้วได้ดูคนสวยหน้าแหก ก็น่าสนใจดี

ซูหย่าถึงกับสติแตก น้ำตาไหลหนักกว่าเดิม ร้องไห้พูดว่า “ไม่เอา อย่าแจ้งความ”

บ้านของซูหย่าไม่รวยอยู่แล้ว สี่หมื่นนี้คือรายรับทั้งปีของทั้งบ้านเธอแล้ว

“ถ้าอย่างนั้นเธอก็รีบจ่ายเงินมา!”พนักงานหญิงพูดเย็นชา

ซูหย่ารู้สึกสิ้นหวังมาก โดยเฉพาะแรงกดดันจากคนรอบข้าง ทำให้เธอสติแตกในที่สุด “ฉัน....ฉันไม่มีเงิน”

ในเวลานี้หลี่โม่คุยโทรศัพท์เสร็จพอดี เดินผ่านทางนี้ ลังเลสักพักก็เบียดผู้คนเข้าไป แล้วถามจนรู้เรื่อง

แล้วพูดกับพนักงานหญิงคนนั้นว่า “ที่เธอทำแตกฉันมาจ่ายเอง”