จักรพรรดิผู้ฝึกอายุห้าพันปี นิยาย บท 13
บทที่13 สถานการณ์เลวร้าย
“คิดว่าฉันจะกลัวพวกคุณงั้นเหรอ！”
“ดีเลย รอฉันก่อน พี่เป้ามาแล้ว พวกคุณจะต้องร้องไห้”
โจวไท่ด่าออกไป ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาโทร เหมือนจะตั้งใจพูดเสียงให้ทุกคนได้ยิน ด้วยท่าทีไม่เกรงกลัว โจวไท่เปิดลำโพง
ตู๊ดๆ
ผ่านไปสักพัก ปลายสายก็มีเสียงเย็นชาลอยมา “ใครน่ะ？”
“พี่เป้า ฉันเอง อาไท่เอง พ่อของฉันคือโจวต้าไห่ ก่อนหน้านี้ไม่กี่วันพวกเราเพิ่งไปกินข้าวกันเอง” โจวไท่ยิ้มออกมา
“คุณนี่เอง คุณมีเรื่องอะไรเหรอ？”
ในตอนนั้นเอง โจวไท่พูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจ “พี่เป้า มีคนมาเหยียดหยามคุณน่ะ”
“หมายความว่าอะไร？”
“ที่KTVเรอัลมาดริด มีคนมารังแกเพื่อนของฉัน ฉันออกหน้าแทน แล้วบอกว่าฉันเป็นคนของคุณ คนกลุ่มนี้ไม่แยแสเลย แถมยังด่าคุณอีก พี่เป้า อย่าปล่อยไปแบบนี้นะ！”
พี่เป้าเงียบไปสักพัก ก่อนจะพูดเสียงเย็นชา “ที่KTVเรอัลมาดริดใช่ไหม ฉันอยู่ที่บาร์ใกล้ๆ นี่เอง รอฉันก่อนเถอะ เดี๋ยวจะไปหา”
โจวไท่ยินดีเป็นอย่างมาก “ได้เลยพี่ พวกเราอยู่ที่ห้องรับรองสุดหรูชั้นหกนะ”
หลังจากวางสายไป โจวไท่ก็มีท่าทีทระนง ก่อนจะยืดตัวขึ้นอย่างโอ่อ่า
คุณชายกับคุณหนูที่เมื่อครู่ยังดูเกรงกลัว ตอนนี้วางใจได้แล้ว สายตาที่มองไปทางโจวไท่นั้นเต็มไปด้วยความยกย่องกับเคารพ
หลี่เสว่หนิงเองก็กล้าหาญดี พลางพูดด้วยแววตาเกลียดชัง “พี่ไท่ คุณต้องแก้แค้นให้ฉันนะ ฉันจะตบหน้าไอผู้หญิงคนนี้สักหน่อย ให้เธอเอาหัวโขกพื้นเป็นการชดใช้！”
“วางใจเถอะ เดี๋ยวรอพี่เป้ามาก่อน คนพวกนี้ก็จบเห่กันพอดี！”
โจวไท่จุดบุหรี่ ก่อนจะยิ้มมุมปาก
ไม่ถึงสิบนาที ทุกคนก็ได้ยินเสียงเดินมาทางข้างนอกห้องรับรอง จากนั้นก็มีชายร่างใหญ่เดินนำเข้ามา คนที่นำเข้ามานั้นดูทรงพลัง สวมเสื้อกั๊กขนาดเล็กที่มีหัวแบนและหน้ากว้าง
“เหอะ ใครใช้ให้กล้ามาทำร้ายคนของฉัน กินอะไรเข้าไปถึงได้กล้าขนาดนี้！”
“พี่เป้า คุณมาแล้ว”
เมื่อเห็น โจวไท่ก็มองด้วยความดีใจ ก่อนจะเดินเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว พลางชี้ไปที่ชายที่ใส่เสื้อคอจีนกับคุณหญิงบนโซฟา “พี่เป้า พวกเขาเป็นคนทำ！”
“ให้ตายเถอะ พวกคุณ……”
เพียงไม่นาน เสียงของพี่เป้าก็หยุดลง
โจวไท่ยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น จึงชี้ไปชายที่ใส่เสื้อคอจีนแล้วพูดเสียงเย็นชา “พี่เป้ามาแล้ว คุณยังกล้านั่งอยู่อย่างนั้นอีก ยังไม่เข้ามาถามไถ่พี่เป้าอีก！”
“ถามอะไรกัน！”
พี่เป้ายกมุมมือขึ้นตบโจวไท่เข้าอย่างจัง
โจวไท่ถูกทำร้าย จนเอามือกุมหน้าด้วยความเจ็บจนอยากจะร้องไห้ “พี่เป้า คุณ คุณตบฉันทำไม？”
“ไอโง่ คุณกล้ามีเรื่องกับนายท่านเหรอ ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วล่ะสิ！”
พี่เป้ามองโจวไท่ด้วยสายตาร้ายกาจ ก่อนจะหันไปมองทางโซฟา จากนั้นก็โค้งตัวเก้าสิบองศา พลางยิ้มแล้วพูดว่า “นายท่าน ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่？”
ฉากนี้ มันทำให้โจวไท่รู้สึกเหมือนฟ้าผ่าลงมา
เขากำลังทำตัวโง่ๆ ในตอนนั้นเองถึงได้รู้ว่าตัวเองก่อเรื่องใหญ่ขึ้นแล้ว！
คนที่ทำให้พี่เป้าปฏิบัติแบบนี้ได้ เหมือนกับหนูที่เจอแมว คนแบบนี้มีไม่มากในเมืองเจียง เมื่อคิดถึงคำพูดของชายที่ใส่เสื้อคอจีนนั้น โจวไท่ก็มีแววตาหดลง พลางมีสีหน้าซีดเซียว
หงเหลยถิง？！
ผู้ชายคนนั้น คือ……
ไม่เพียงแค่โจวไท่ หานหยุนเทา หวังหยู่ หลี่เสว่หนิงทุกๆ คนต่างรู้ และรู้สึกได้ถึงการสั่นครืน จนตัวเอนเอียงไป
“เสี่ยวเป้า ปีกกล้าขาแข็งแล้วเหรอ！” ชายที่ใส่เสื้อคอจีนปรายตามอง ก่อนจะพูดออกไปเบาๆ
พี่เป้าตกใจจนตัวสั่น ก่อนจะฝืนยิ้มออกไป “นายท่าน จะเป็นแบบนั้นได้อย่างไร ถ้าเกิดรู้ว่าคุณอยู่ที่นี่ ต่อให้กล้าขนาดไหน ฉันเองก็ไม่กล้าหรอก！”
“ไอเด็กนี่มันเกี่ยวอะไรกับคุณ？”
“นายท่าน ไม่ได้รู้จักอะไรกัน พ่อของเขาโจวต้าไห่เลี้ยงข้าวฉัน ให้ที่พึ่งพิงฉันนิดๆ หน่อยๆ ให้ฉันออกหน้าเพื่อเตือนพวกทางภาคตะวันตกเมืองนิดหน่อย”
ในใจของพี่เป้านั้นเกลียดโจวไท่เป็นอย่างมาก วันนี้เกือบโดนฆ่า เขายิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ ก่อนจะปรี่เข้ามาเตะโจวไท่
“ให้ตายเถอะ ใครให้คุณไม่เคารพนายท่าน！”
“โอ๊ย อย่าทำร้ายเลย พี่เป้า หยุดเตะได้แล้ว จะตายอยู่แล้ว”
โจวไท่กอดหัวเอาไว้ พลางร้องขอเสียงดัง จะกล้าไปมีท่าทีทระนงเหมือนเดิมได้อย่างไร
เมื่อเตะต่อยจนเหนื่อยแล้ว พี่เป้าก็เอาโจวไท่ทิ้งไปที่ข้างๆ โซฟา ก่อนจะพูดว่า “รีบขอโทษนายท่านเร็วเข้า”
“ได้ๆ ！”
ในตอนนี้ โจวไท่กลัวจนทำอะไรไม่ถูก ก่อนจะเอาหัวโขกพื้น น้ำหูน้ำตาไหล “ท่านหง ขอโทษจริง ฉันมันตาไม่ถึงเอง”
“นายท่าน ฉันเป็นแค่นักเลงหัวไม้ตัวเล็กๆ ไม่รู้จักคุณ ขอให้คุณใจกว้างแล้วปล่อยฉันไปสักครั้งเถอะ”
“ฉันจะไม่กล้าอีกแล้ว ขอร้องท่านหงล่ะ”
หงเหลยถิงนั่งขึ้น ก่อนจะยืดตัวขึ้นพูด “คุณไม่ได้บอกเหรอว่าพ่อคุณที่ชื่อโจวต้าไห่รู้จักฉัน ไม่อย่างนั้น ให้เขาโทรมาหาฉัน”
โจวไท่อยากจะร้องไห้จนไม่มีน้ำตา พลางพูดออกมาว่า “ท่านหง ฉันแค่โม้ไปเท่านั้นเอง ตระกูลของฉันเป็นแค่ตระกูลระดับสอง ทำธุรกิจเล็กๆ พ่อฉันจะไปรู้จักคุณได้อย่างไร”
“นายท่าน คุณปล่อยฉันไปเถอะ！”
ทุกคนต่างมองกันเป็นไก่ตาแตก
โดยเฉพาะหวังหยู่ หลี่เสว่หนิง หานหยุนเทาและคนอื่นๆ คิดไม่ถึงเลยว่าทั้งหมดโจวไท่แค่ทำเป็นเก่งไปเท่านั้น แถมพวกเขายังเชื่ออย่างโง่งม
ตอนนี้ก่อเรื่องกับหงเหลยถิง ผลลัพธ์ไม่เป็นเหมือนที่คิดไว้ ถึงพวกเขาจะรวบรวมทุกคนในตระกูลมา ก็ไม่เพียงพอ หงเหลยถิงพูดเพียงครั้งเดียวก็เละเทะกันหมดแล้ว
“พวกคุณยังอึ้งอะไรกันอยู่ รีบคุกเข่าเอาหัวโขกให้ฉัน！”
พี่เป้าพูดเสียงดัง
หวังหยู่ หานหยุนเทาตกใจกลัวกันจนหน้าซีด ตอนนี้เห็นท่าทีโกรธของพี่เป้า จะไปลังเลอะไรได้อีก เขาร้องไห้จนน้ำหูน้ำตาไหล
“โอ๊ะ ยังมีเพิ่มมาอีกสองคน……หยุดอยู่ตรงนั้น ใครให้พวกคุณออกไป！”
หน้าประตู โล่เฉินขมวดคิ้ว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จักรพรรดิผู้ฝึกอายุห้าพันปี