จักรพรรดิผู้ฝึกอายุห้าพันปี นิยาย บท 25

บทที่ 25 สุภาพบุรุษจอมปลอม

จุ๊ๆ เจ้าหมอนี่!

เดิมทีนึกว่าเป็นการจับมือกันธรรมดา คาดไม่ถึงว่าจะมีพลังมหาศาลถูกส่งมา

โล่เฉินเงยหน้าเล็กน้อย และก็เห็นรอยยิ้มเยาะเย้ยของผู้ชายคนนี้ที่อยู่ตรงหน้า นี่มันเป็นการยั่วโมโหต่อหน้าต่อตากันเลย!

พิบัติอมตะที่กินเวลามาสิบปี โล่เฉินทนทุกข์ทรมานมาสิบปีแล้ว

วันนี้แม้ว่าจะผ่านมันไปได้แล้ว แต่ว่าร่างกายยังคงซูบผอมอย่างเห็นได้ชัด แต่โล่เฉิงที่ออกกำลังกายมาเป็นเวลานาน เห็นได้ชัดว่าแข็งแรงมาก

ด้วยเหตุนี้ จึงทำให้โล่เฉิงรู้สึกว่ารังแกง่ายมาก

“พี่เฉิน เจอกันครั้งแรก ยินดีที่ได้รู้จัก”

โล่เฉิงพลางพูด พลางเพิ่มกำลังแรงของมือ

แต่แล้ว สีหน้าของโล่เฉินก็ปกติมาก

นี่มันยังไงกัน?

โล่เฉิงเข้าใจดี เขาใช้กำลังแรงแบบนี้คนธรรมดาทนไม่ได้อย่างแน่นอน แต่คนไร้ประโยชน์ที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ทำไมไม่เป็นอะไรเลย!

ในขณะที่เขากำลังสงสัย มือก็ได้ส่งความเจ็บปวดมาทำให้ใบหน้าเขาตึงไปหมด เหมือนพลังของคลื่นทะเล เหมือนกับจะบีบกระดูกมือให้แหลกละเอียด

โล่เฉิงตกใจจนหน้าเปลี่ยนสี รีบดึงมือกลับมา

“ยินดี ยินดี”

โล่เฉินพยักหน้าเล็กน้อย แล้วเดินไปนั่งข้างๆหานหยู่เยน

นี่เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย ใครก็ไม่ทันได้สังเกต โล่เฉิงนั้นไม่พอใจเป็นอย่างมาก แต่เมื่อคิดถึงเรื่องที่จะทำต่อไป เขาจึงได้ยิ้มเจื่อนๆขึ้นมา

เขาเดินไปนั่งลงตรงข้ามกับโล่เฉิน ยังได้รินชาให้โล่เฉินหนึ่งแก้ว มีมารยาทมาก

“พี่เฉิน ได้ยินมาว่าพี่แต่งงานกับหยู่เยนมาสามปีก็ดูแลรับผิดชอบแต่เรื่องงานบ้าน แบบนี้มันไม่ได้นะ ลูกผู้ชายต้องออกไปลุยงานข้างนอก พอดีในเมืองเจียงผมมีบริษัทอยู่บริษัทหนึ่ง หากพี่เฉินไม่รังเกียจผมสามารถจัดตำแหน่งผู้จัดการให้พี่ทำ!”

โล่เฉินดื่มชา ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง ก็ตอบกลับทันที ไม่ต้องแล้ว: “ตำแหน่งใหญ่โตแบบนี้ผมทำไม่ได้หรอก!”

“นายเศษฝุ่น ดูพฤติกรรมของนายสิ ดวงน้อยอุตส่าห์หวังดีแนะนำงานให้นาย นายทำเหมือนเป็นอาเสี่ย ไม่ดูน้ำหน้าตัวเองเลยแม้แต่นิดเดียว นิสัยอะไรเนี่ย”

เศษฝุ่น ดวงน้อย

โล่เฉินยิ้มเจื่อนๆ คำเปรียบเทียบเมื่อกี้ของพี่ชายคนนี้ คิดไม่ถึงว่าแม่ยายก็สามารถเรียนแบบมาใช้ทันทีเลย

“แม่ครับ ผมไม่มีคุณสมบัติเป็นผู้จัดการ หากทำให้บริษัทของคุณชายโล่เสียหาย มันก็จะกลายเป็นเรื่องใหญ่”

หลิวเซียงหลันคิดๆดูแล้วก็รู้สึกว่ามีเหตุผล

เป็นผู้จัดการแม้ว่าจะมีรายได้พิเศษมากมาย แต่ว่าหากทำให้บริษัทเกิดปัญหา บ้านเธอก็คงไม่มีปัญญาชดใช้

เมื่อเป็นแบบนี้ หลิวเซียงหลันยิ่งมีอคติต่อโล่เฉินมากขึ้น หากไม่มีคนอยู่เธอก็ด่าไปแล้ว

“นายนี่มันไร้ประโยชน์จริงๆ ดูดวงน้อยซิ อายุน้อยๆแต่เปิดบริษัทไปหลายบริษัทแล้ว เขาอุตส่าห์จะให้นายไปทำงานในตำแหน่งผู้จัดการนายก็ไม่มีปัญญาทำ ทำไมฉันถึงมีลูกเขยที่ไร้ประโยชน์อย่างนายด้วยนะ!”

“แม่คะ พูดให้มันน้อยๆหน่อยเถอะค่ะ!”

หานหยู่เยนลูกขึ้น สีหน้าดูแย่มาก

หลิวเซียงหลันถลึงตาใส่ แล้วก็กล่าวอย่างเย็นชา: “กับข้าวซื้อมาแล้ว โล่เฉิงจะอยู่ทานข้าวเที่ยงด้วย รีบไปทำกับข้าวเลย”

“ครับแม่”

หานหยู่เยนกล่าว: “โล่เฉิน ฉันไปช่วยคุณ”

“หยู่เยน เธอมานี่ แม่มีเรื่องจะคุยกับลูก”

หลิวหลันเซียงดึงตัวของหานหยู่เยนไปยังห้องนอน หานเจี้ยนเย่กับหานหยู่ถิงก็เดินตามไปด้วย โล่เฉินไปถึงห้องครัว โล่เฉิงก็เดินตามเข้าไป

มองกวาดไปรอบหนี่ง โล่เฉิงทำเสียงจื้อๆในปาก: “ห้องครัวสกปรกมาก อาหารที่ทำออกมาผมรู้สึกว่าไม่สะอาด กินมันไม่ลง”

“คุณจะพูดอะไรกันแน่?” โล่เฉินพลางเด็ดผักพลางถาม

“คุณรู้ความสัมพันธ์ที่แท้จริงระหว่างผมกับหยู่เยนแล้วใช่มั้ย”

โล่เฉินนิ่งไปสักพัก “ความสัมพันธ์ที่แท้จริง? ไม่ใช่เพื่อนสมัยมหาวิทยาลัยเหรอ หรือว่ายังมีความสัมพันธ์อย่างอื่นอีก”

โล่เฉิงหัวเราะเห่อๆ แล้วกล่าว: “คุณมันไร้เดียงสาเกินไป ไม่ปิดบังนะ ตอนที่เรียนมหาวิทยาลัย หยู่เยนเคยแอบรักผม หากไม่ใช่ตอนนั้นผมต้องรีบไปต่างประเทศ หยู่เยนก็จะกลายเป็นคนของผมนานแล้ว”

แอบรัก?

โล่เฉินรู้สึกประหลาดใจ เขาได้คาดเดาว่าฐานะของโล่เฉิงก็ไม่ธรรมดา ต้องไม่ใช่ตระกูลชั้นสองอย่างตระกูลหานอย่างแน่นอน

ฐานะคุณชายใหญ่ หน้าตาก็ไม่เลว พูดจาก็เก่ง สาวๆในมหาวิทยาลัยตอนนั้นใสซื่อแค่ไหน ถูกหลอกก็เป็นเรื่องธรรมดา

“งั้นผมก็ต้องขอบคุณคุณที่ไปต่างประเทศได้เวลาที่เหมาะสม ทำให้หยู่เยนหลบพ้นผู้ชายเลวๆคนหนึ่ง”

โล่เฉิงสีหน้ามืดมน หัวเราะแปลกๆแล้วกล่าว “คนอย่างผมมีจุดเด่นอยู่ข้อหนึ่ง ก็คือสิ่งที่ผมอยากได้ ก็ต้องได้ ต่อให้ผ่านไปหลายปี มันก็ไม่เปลี่ยนแปลง”

“พูดตรงๆว่าจะแย่งก็ได้แล้ว ต้องอ้อมค้อมขนาดนี้เลยเหรอ ทำตัวเหมือนกะเทยไปได้”

สีหน้าของโล่เฉินไม่สะทกสะท้าน กำลังยุ่งกับการหั่นผัก

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จักรพรรดิผู้ฝึกอายุห้าพันปี