จักรพรรดิผู้ฝึกอายุห้าพันปี นิยาย บท 26

บทที่ 26 หน้าด้านไม่มีใครเกิน

สิบนาทีก่อนหน้านี้

หลิวเซียงหลันดึงตัวหานหยู่เยนเข้าไปในห้องนอน หานเจี้ยนเย่ หานหยู่ถิงก็ตามเข้าไปด้วย

“แม่ ทำอะไรอะ?”

“ยัยหนูทำไมไม่รู้ดีรู้ชั่วเลย เป้าหมายที่ดวงน้อยกลับมาครั้งนี้ลูกรู้หรือเปล่า เขาเป็นคุณชายนะ รถหรูที่จอดอยู่ข้างล่างเมื่อเทียบกับทรัพย์สินของตระกูลหานนั้นยังมากกว่าเยอะเลย เขาสนใจในตัวลูก ลูกไม่แสดงออกก็ช่าง แต่กลับไปปกป้องไอ้เศษฝุ่นที่ไร้ประโยชน์คนนั้น!”

ใบหน้าของแม่หานหยู่เยนเต็มไปด้วยความหงุดหงิด ความร้อนขึ้นหน้า “แม่ อะไรเศษฝุ่นอะไรดวงน้อย โล่เฉินเขามีชื่อ อีกอย่าง ทำไมแม่ถึงช่วยคนนอกในการประณามลูกเขยตัวเอง แม่จะให้โล่เฉินคิดยังไง เขาจะเจ็บปวดแค่ไหน!”

“เห่อๆ แม่ไม่เคยเห็นมันเป็นลูกเขย” หลิวเซียงหลันยิ้มเยาะกล่าว

หานเจี้ยนเย่ขยับแว่นตา แล้วพูดเกลี้ยกล่อม: “ยัยหนู พวกเราหวังดีต่อลูก หรือว่าลูกจะใช้ชีวิตแบบนี้กับโล่เฉินไปตลอดชีวิต แบบนี้ลูกก็ไม่มีวันที่จะลืมตาอ้าปากได้นะ”

“ตอนนี้ในมือหนูมีโครงงานของบริษัทเฉิงหยู่อยู่ ต่อไปนี้ชีวิตความเป็นอยู่ก็จะดีขึ้นเรื่อยๆ อีกอย่าง โล่เฉิน........ก็ไม่ได้แย่อย่างที่พวกท่านคิด”

หานหยู่เยนเกือบจะพูดเรื่องคฤหาสน์สูงศักดิ์ออกมาแล้ว โชคดีที่ยั้งไว้ทัน

ในเมื่อรับปากโล่เฉินไปแล้ว เธอก็จะรักษาวาจาสัตย์อย่างดี จะไม่ทำให้โล่เฉินผิดหวังที่ไว้วางในใจเธอ

“เห่อ เขาจะมีปัญญาอะไร มากสุดก็ฉลาดนิดหน่อย ไม่สามารถทำการใหญ่ได้”

หลิวเซียงหลันส่ายหัวอย่างดูถูก แล้วกล่าว: “ตอนที่ลูกเรียนมหาวิทยาลัยลูกแอบชอบดาวน้อยไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้เขามาหาถึงที่แล้ว ลูกยังรออะไรอีก ขอเพียงลูกรุกนิดหน่อย ยอมให้เขาหน่อย จะเอาดวงน้อยให้อยู่หมัดก็ไม่ใช่เรื่องยาก”

“มันเป็นเรื่องที่ผ่านไปแล้ว หนูกับโล่เฉินแต่งงานกันสามปีแล้ว หนูเป็นคนที่มีสามีแล้ว จะไปทำเรื่องแบบนั้นได้ยังไง แม่คะ แม่อยากจะทำลายชื่อเสียงของหนูเหรอคะ ข้างนอกที่เขาลือกันก็ยังไม่หยุดเลย ตอนนี้แม่ให้หนูหย่ากับโล่เฉิน บ้าหรือเปล่า ต่อไปหนูจะอยู่ในเมืองเจียงได้ยังไง!”

หานหยู่เยนโมโหจนหน้าแดง หายใจแรงและเร็ว

“พี่คะ อย่าใจร้อนค่ะ คนบ้านเดียวกันทั้งนั้น เรามาคุยกันดีๆ หานหยู่ถิงรีบกอดเธอเอาไว้” กล่าวปลอบโยน

หานเจี้ยนเย่ก็ทำเสียงในปาก หันหน้ามาพูด “เมียจ๋า ที่หยู่เยนพูดก็มีเหตุผล ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่อ่อนไหว หยู่เยนถูกตระกูลใหญ่อื่นจับตามองอยู่ หากหย่ากับโล่เฉินตอนนี้ ข้างนอกก็จะเชื่อว่าหยู่เยนนั้นมีความสัมพันธ์ฉันชู้สาวกับประธานฟ่าน ลูกสาวก็จะใช้ชีวิตลำบากในเมืองเจียง”

“มันจะยากอะไร!”

“อ่อ? เมียจ๋ามีความคิดดีๆอะไรเหรอ”

หลิวเซียงหลันนิ่งไปสองสามวินาที คำพูดทำให้คนตกใจ “แต่งงานกับดาวน้อย ก็เหมือนหงส์ที่ขึ้นบัลลังก์ต่อให้ตระกูลใหญ่เหล่านั้นจะเยาะเย้ยแล้วจะทำไม อีกอย่าง ไม่จำเป็นต้องอยู่ในเมืองเจียงที่เล็กๆแห่งนี้ เมืองใหญ่มีตั้งมากมาย ลูกกับดาวน้อยก็ย้ายไปอยู่ในเมืองอื่น ใครจะนินทาอีก!”

“พอแล้ว!”

หานหยู่เยนสะบัดตัวออกจากอ้อมแขนของหานหยู่ถิง ยืนขึ้นด้วยความโกรธ สบตากับหลิวเซียงหลัน

“แม่คะ หนูไม่มีทางหย่ากับโล่เฉินเด็ดขาด ยังมีอีก ดาวน้อยที่แม่พูดถึงนั้นเป็นคุณชายเจ้าสำราญ แม่เพื่อเงินแล้ว กลับผลักหนูเข้ากองไฟ มีแม่เป็นนี้ด้วยเหรอ!”

“ยัยลูกไม่รักดี ทำไมถึงพูดกับแม่แบบนี้”

หลิวหลันเซียงก็โมโหแล้ว ชี้ไปที่จมูกของหานหยู่เยน ด่าด้วยดวงตาที่แดงก่ำ: “ทำไมแม่ต้องเป็นห่วงขนาดนี้ ก็เพราะแม่อยากให้ลูกมีชีวิตที่สุขสบาย ยัยลูกไม่รักดี ไร้หัวใจ เหมือนพ่อเธอไม่มีผิด ไม่ได้เรื่อง”

“แม่ หนู........” หานหยู่เยนกัดฟันไปมา ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี

เดินออกไปจากห้องนอนอย่างเบื่อหน่าย

……

มาถึงห้องรับแขก ก็ได้ยินบทสนทนาที่แปลกประหลาดดังมาจากในห้องครัว

“.........เล่นแบบนี้ยิ่งตื่นเต้น!”

“พวกคุณคุยอะไรกันน่ะ? เล่นอะไรตื่นเต้นเหรอ?”

หานหยู่เยนสงสัยมาก เอียงคอมองไปที่ห้องครัว

สีหน้าของโล่เฉิงเปลี่ยนไปทันที หันหน้ากลับมาด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า พร้อมด้วยท่าทีที่อ่อนโยน และสุภาพ

หยู่เยน ผมกำลังคุยเรื่องรถตะลุยอวกาศกับพี่โล่เฉิน เล่นแล้วน่าตื่นเต้นมาก ผมจำได้ว่าคุณชอบเล่นอันนี้ หากวันหลังมีเวลา พวกเราไปเที่ยวสวนสนุกด้วยกัน

ไม่มีข้อบกพร่องเลย สมบูรณ์แบบอย่างกับสุภาพบุรุษ

แสดงได้ดีมาก วงการฮอลลีวูดยังต้องมอบรางวัลออสการ์ให้กับเขา!

โล่เฉินกดไลค์ในใจให้กับไอ้หมอนี่

“ไม่ละ ตอนนี้งานฉันยุ่งมากไม่มีเวลา”

ท่าทีของหานหยู่เยนค่อนข้างจะเย็นชา

ตอนที่เรียนมหาวิทยาลัยนั้นเธอใสซื่อบริสุทธิ์ โล่เฉิงเป็นคนโดดเด่น ชาติตระกูลก็ดี เธอเคยแอบชอบอยู่สักพัก

หลังจากนั้นได้ยินมาว่าเขาเป็นคุณชายเจ้าสำราญ ล้อเล่นกับความรู้สึกคนอื่น เป็นผู้ชายสารเลวเต็มตัว หานหยู่เยนก็ไม่ชอบอีกเลย

ตอนนี้ เธอแต่งงานแล้ว อีกอย่างสามีของเธอโล่เฉินก็ไม่ได้ไร้ประโยชน์จริงๆ กลับมีความลึกลับมากมาย หานหยู่เยนยิ่งไม่มีทางที่จะหักหลังอย่างแน่นอน

เที่ยงตรง ได้เริ่มทันข้าวกันแล้ว

“ดาวน้อย ทานเยอะหน่อยนะ ถือซักว่าเป็นบ้านตัวเอง ไม่ต้องเกรงใจ” หลินเซียงหลันตักกับข้าวให้กับโล่เฉิงด้วยตัวเอง

สามปีมานี้ คนที่เป็นลูกเขยอย่างโล่เฉินยังไม่เคยได้รับสวัสดิการแบบนี้

“ขอบคุณคุณน้าหลัน”

“ดวงน้อยจ๋า ตอนแรกที่นายบอกว่าจะจัดงานตำแหน่งผู้จัดการให้กับไอ้หมอนี่ เขาทำไม่ได้ นายดูสิว่าคุณน้าหานเป็นไง?” หลิวเซียงหลันยังจำเรื่องนี้ไว้ในหัว

หานหยู่เยนรู้สึกอับอายมาก ราวกับว่าขอทานกำลังไปขอร้องคนอื่นอยู่

โล่เฉิงอึ้งไปทันที รีบยิ้มแล้วกล่าว: “ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว รอให้ผมจัดการเรื่องบริษัทให้เรียบร้อยเสียก่อน ก็จะแจ้งให้คุณน้าหานไปทำความเข้าใจกับงาน”

“เจี้ยนเย่คุณดูสิ ดวงน้อยใจดีแค่ไหน”

“มาๆๆ มาดื่มกัน”