จักรพรรดิผู้ฝึกอายุห้าพันปี นิยาย บท 27

บทที่ 27 ปลอมเป็นคนที่ตามจีบ

“ปิ่นหงส์หนึ่งคู่ คู่กันชั่วนิรันดร์”

“หยกแก้สลักรูปเป็ดแมนดารินหนึ่งคู่

“ชุดไหมทองหนึ่งชุด รักใคร่ปรองดอง”

เงินสินสอด เก้าล้านเก้าแสนเก้าหมื่นหยวน

……

เสียงออ่านรายการสินสอดในวันคล้ายวันเกิด ก็ได้ดังก้องอยู่ในหัวของหานเจี้ยนเย่และภรรยาของเขา หลิวเซียงหลันเป็นคนแรกที่มีปฏิกิริยาตอบสนอง

“ใช่ๆ!”

เธอปกมือ ตื่นเต้นเป็นพิเศษ “วันนั้นคนที่มาส่งสินสอด บอกว่าเป็นสินสอดของคนแซ่โล่ ที่แท้ก็เป็นดวงน้อยนี่เอง!”

ใบหน้าของโล่เฉิงยิ้มรับอย่างมั่นใจ จิบเหล้าแล้วกล่าว: “คุณน้าหลาน ดูที่คุณน้าพูดสิ หากไม่ใช่ผมแล้วจะเป็นใครละ”

“นายมันนี่ เล่นใหญ่ขนาดนี้ ตอนนี้ลูกสาวในตระกูลหานเพราะสินสอดต่างโต้เถียงกัน คิดไม่ถึง มันกลับตกเป็นของบ้านเรา”

หลิวเซียงหลันมีความสุขชนิดที่พูดไม่ออก สายตาที่มองโล่เฉิงยิ่งอยู่ยิ่งพอใจ

“เดิมทีจะให้หยู่ถิงไปแก่งแย่ง ในเมื่อเป็นของนายที่ให้หยู่เยน เรื่องมันก็ง่ายแล้ว”

เวลาสำคัญก็มาถึงแล้ว

สายตาของทุกคนต่างมองไปที่โล่เฉินและหานหยู่เยน หานเจี้ยนเย่ไม่กล้าออกเสียง หานหยู่ถิงตื่นเต้นในใจ แอบสังเกตท่าทีของโล่เฉิน

หลิวเซียงหลันพูดอย่างไม่อ้อมค้อม กล่าวอย่างบังคับ: “หยู่เยน สินสอดดวงน้อยก็ได้ส่งมาแล้ว ไม่สามารถที่จะคืนกลับไปได้ ไม่อย่างนั้นตระกูลหานจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน คุณย่าของเธอก็ไม่มีทางที่จะคืนสินสอด ดังนั้น พวกเธอต้องหย่ากัน ยิ่งเร็วยิ่งดี!”

“เป็นไปไม่ได้!”

“ยัยหนู พูดอีกรอบซิ” หลิวเซียงหลันจ้องอย่างโกรธเคือง

บรรยากาศยิ่งตึงเครียดมากขึ้น

หานหยู่เยนไม่พอใจ ก็กล่าวอย่างเย็นชา: “แม่คะ แม่เห็นหนูเป็นอะไรเหรอคะ สินค้าเหรอ? ยังมีอีก สินสอดนี้ไม่ใช่ของเขา แต่เป็นของคนอื่น”

โล่เฉิงตกใจ แต่ไม่ได้แสดงออกทางสีหน้า

“ไม่ใช่ดวงน้อยแล้วคือใคร ลูกพูดออกมาสิว่าเป็นใคร?”

“คือ...........”

หานหยู่เยนกัดริมฝีปากแดงเอาไว้ ไม่รู้ว่าควรจะพูดยังไง

หลิวเซียงหลันจี้ถาม “คนที่แซ่โล่ และสนใจลูกสาวตระกูลหาน ก็มีแต่ดวงน้อย ไม่ใช่เขาแล้วจะเป็น! ลูกว่าใคร หรือว่าจะเป็นของคนไร้ความสามารถคนนี้”

“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ละ!”

“ยัยเด็กบ้า แกมันจงใจจะทำให้แม่อกแตกตายใช่มั้ย เรื่องนี้ก็ตามนี้แหละ ไม่ต้องคุยกันอีกแล้ว” หลิวเซียงหลันสองมือกอดไว้ที่หน้าอก สีหน้าท่าทางที่ห้ามใครมาต่อต้าน

หานหยู่เยนโมโหจนขึ้นหน้า วิ่งเข้าไปในห้องนอนอย่างรีบร้อน

“พ่อครับ แม่ครับ ผมไปดูเอง”

โล่เฉินรีบตามเข้าไป

หานเจี้ยนเย่ทำให้สถานการณ์ผ่อนคลาย” หัวเราะฮ่าๆ นิสัยยัยหนูก็เป็นแบบนี้แหละ ไม่กี่วันก็ดีแล้ว ดวงน้อย มา พวกเรามาดื่มกัน”

“ครับคุณน้าหาน”

ช่วงบ่ายเวลาบ่ายโมง การทานข้าวก็ได้เสร็จสิ้นลง

โล่เฉิงออกจากชุมชนด้วยคำทักทายมากมายของหานเจี้ยนเย่และภรรยา ขับรถมาเซราติไปถึงบาร์เหล้าระดับไฮเอนด์ที่อยู่ในถนนเจี่ยฟ่าง

“พี่เฉิง รอพี่คนเดียวแล้ว”

เพิ่งจะเดินเข้ามา ด้านหน้าของโล่เฉิงมีชายหนุ่มคนหนึ่งวิ่งเข้ามา โจวไท่คุณชายของตระกูลโจว

“พี่ ทางโน้น ผมได้เรียกเด็กสวยๆมาหลายคนเลย”

ในมุม โล่เฉิงที่พิงอยู่โซฟา ซ้ายขาวโอบกอดผู้หญิงไว้

ภายใต้แสงไฟระยิบระยับ เขาใช้สองมือที่ใหญ่ของเขาลูบไล้บนร่างกายของหญิงสาวที่ในอ้อมแขนของเขา และรอยยิ้มพึงพอใจก็ปรากฏขึ้นที่มุมปาก

“อาไท่ นายพูดไม่ผิดเลย ผู้หญิงอย่างหานหยู่เยนสวยกว่าตอนเรียนมหาวิทยาลัยมาก และดูเป็นผู้ใหญ่ ตอนนั้นทำไมถึงไม่สังเกตนะ? ไม่อย่างนั้นก่อนที่จะไปต่างประเทศ พี่ต้องฉีกร่างของเธออย่างแน่นอน”

โจวไท่หัวเราะแฮ่ๆ กอดสาวสวยคนหนึ่งเอาไว้ แกว่งแก้วไวน์ที่อยู่ในมือ

“หานหยู่เยนนั้นเดิมก็เป็นสาวสวยที่มีชื่อเสียงในวงสังคมเมืองเจียง แต่ถูกไอ้โล่เฉินที่ไร้ประโยชน์ฉวยโอกาส เหมือนดอกไม้งามที่ไปปักอยู่บนขี้วัว!”

พูดจบ โจวไท่เหมือนจะรู้สึกอะไรบางอย่าง “พี่ คนที่ผมพูดถึงคือโล่เฉินคนนั้น”

พี่เข้าใจ

โล่เฉิงหรี่ตาลง ยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วกล่าว “แม่เขาได้บอกพี่แล้ว สามปีมานี้หานหยู่เยนไม่ได้ให้ไอ้คนไร้ประโยชน์คนนั้นแตะต้องตัว ยังเป็นเด็กน้อยซิงอยู่”

“จริงหรือเปล่าเนี่ย?” โจวไท่ตาเป็นประกาย “พี่ งั้นพี่ก็ได้พลอยเม็ดงามแล้ว รีบสวมเขาให้ไอ้คนไร้ประโยชน์คนนั้นเลย น่าตื่นเต้นดี!”

“ไม่รีบร้อน ผู้หญิงสวย ๆ แบบนี้ต้องค่อยๆเป็นค่อยๆไป”

โล่เฉิงท่าทางเหมือนเป็นผู้ควบคุมเกมทั้งหมด เขากดสาวสวยคนหนึ่งไว้ด้านล่าง ดื่มไวน์แดง พูดด้วยเสียงแข็ง: “ครั้งที่พี่มาเมืองเจียง หนึ่งคือเรื่องก่อตั้งองค์กรการค้าในเมืองเจียงที่กำลังจะแล้วเสร็จ สองคือเพื่องานวันคล้ายวันเกิดแปดสิบปีของคุณท่านเสี้ยง”

“จีนหลิงตระกูลเสี้ยง?”

“ใช่”