จักรพรรดิผู้ฝึกอายุห้าพันปี นิยาย บท 3

บทที่ 3 ของขวัญที่มาสาย

สินสอด?

โล่เฉินสงสัยเล็กน้อย หรือว่าจะเป็นฟ่านหงชางเป็นคนส่งไป

“ก็ไม่รู้ว่าเป็นคุณชายตระกูลร่ำรวยไหน แล้วชอบคุณหนูคนไหนของตระกูลหาน หานหยู่เยนทำนัยน์ตาเปล่งประกาย แล้วพูดขึ้น “โล่เฉิน คุณรู้ไหมว่าส่งสินสอดอะไรมาบ้าง?”

“ดูสิ”

“พวกปิ่นทองรูปหงส์ เสื้อหยกถักทอง ไข่มุกราตรี หยกเขียวเจไดต์ ทองคำเพชร.......ยังไงสิ่งที่ควรมีก็มีหมด และสิ่งที่ทำให้น่าทึ่งที่สุดก็คือเงินสินสอด”

หานหยู่เยนตบหน้าอก ยังคงรู้สึกตกตะลึง แล้วพูดขึ้น "เงินเก้าล้านเก้าแสนเก้าหมื่นเต็มๆ ใส่กล่องใหญ่มาสามกล่อง ตอนนั้นตอนเปิดออก โอ้พระเจ้า บ้านเก่าแก่เงียบกริบไปเป็นเวลาหนึ่งนาทีกว่าๆ ดังนั้นทุกคนไม่รู้ว่าจะทำยังไง"

"ไม่ได้บอกว่าเป็นสินสอดจากใคร? "

"ไม่ แต่ว่า........"

หานหยู่เยนเปลี่ยนเรื่องคุย แล้วมองไปยังโล่เฉินพลางพูดขึ้น "คนที่ส่งสินสอดมามีแซ่ว่าโล่ ไม่ได้มีชื่อ และไม่ได้บอกว่าจะส่งสินสอดให้ใคร ดังนั้นตอนนี้ตระกูลหานจึงครึกครื้นกันใหญ่ โดยเฉพาะผู้หญิงพวกนั้นที่ไม่ได้แต่งงาน แต่ละคนแก่งแย่งชิงดีกัน แล้วทะเลาะกันจนหน้าแดงหูแดง"

"สิ่งที่น่ารังเกียจที่สุดคือ หานหยุนเทาไอ้สารเลวพวกนั้นอยากจะถือโอกาสนี้มาข่มเหงพวกเรา พอแล้วจริงๆ แม่เลยไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนจริงๆ แม้แต่ข้าวยังกินไม่เสร็จก็ลากตัวฉันกับพ่อกลับมา"

"ดูท่าแล้วอารมณ์แบบนี้ของแม่ยังคงอยู่อีกหลายวัน ถ้าเธอด่าคุณ คุณก็ทำเป็นไม่ได้ยินแล้วกัน อย่าไปสนใจ ลำบากคุณแล้ว"

โล่เฉินส่ายหัว ตอนนี้เขาแน่ใจแล้ว

สินสอดก็คือฟ่านหงชางเป็นคนส่งไป ไอ้หมอนี่ไม่รู้ว่าเส้นเอ็นเส้นไหนผิดเพี้ยนไป กลับส่งมอบสินสอดแล้วยังจะส่งไปที่บ้านเก่าแก่ของตระกูลหานอีก แล้วยังไม่พูดที่มาอย่างชัดเจน

นี่ไม่ใช่ว่ายุให้ทั้งตระกูลหานทะเลาะกันชัดๆ!

แน่นอน โล่เฉินก็คาดเดาออก ฟ่านหงชางอาจจะอยากให้เขาได้เชิดหน้าชูตา

แต่ฐานะตัวเองในตอนนี้ ต่อให้บอกว่าตัวเองเป็นคนส่งสินสอด ใครจะไปเชื่อ!

โล่เฉินยิ้มอย่างขมขื่น ดูๆ แล้วทำได้เพียงหาโอกาสอธิบายทีหลัง

"อิจฉาไหม? "

"อะไรนะ? " หานหยู่เยนตะลึงงัน

โล่เฉินพูดขึ้น "คุณสวยขนาดนี้ มีความสามารถที่โดดเด่น นิสัยก็ดี ถ้าไม่ใช่แต่งงานกับผมแล้ว ก็สามารถไปแก่งแย่งกับผู้หญิงคนอื่นในตระกูลหานแล้ว ตามคุณสมบัติที่คุณมา มีความเป็นไปได้อย่างมากที่จะชนะ และยังสามารถแต่งเข้าไปในตระกูลร่ำรวย"

หายหยู่เยนพึมพำด้วยเสียงเรียบ "อิจฉาก็มีอยู่บ้าง แต่แค่รู้สึกแปบเดียวในตอนนั้นเท่านั้น ตอนนี้ไม่ได้อิจฉาแล้ว"

"ทำไม? " โล่เฉินประหลาดใจ

"งานแต่งงานต้องเหมาะสมกันทั้งสองฝ่าย ไม่มีต้นทุนต่อให้แต่งเข้าใจไปตระกูลร่ำรวย ก็ต้องมีชีวิตที่ไม่เป็นสุขแน่นอน กลับทำให้ตัวเองไปขังไว้ในกรง ฉันรู้ตัวดี ชีวิตแบบนี้ในตอนนี้ก็ดีแล้ว งานบ้านถูกคุณสะสางอย่างเป็นระเบียบ ฉันจะได้ไปยุ่งกับการงานอย่างเต็มที่"

โล่เฉินนิ่งเงียบไป สักพักถึงจะเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม "ทำไมถึงไม่ลองคิดดู สินสอดนั้นเป็นสินสอดที่ให้คุณ? "

หานหยู่เยนกลอกตามองบน "คุณเอ๋อไปแล้วใช่ไหม ฉันแต่งงานแล้ว คุณชายตระกูลร่ำรวยที่ไหนจะเอาฉันที่เป็นผู้หญิงที่เคยแต่งงานแล้ว ใครก็ได้แต่ไม่มีทางเป็นฉัน"

นั่นมันไม่แน่