จักรพรรดิผู้ฝึกอายุห้าพันปี นิยาย บท 36

บทที่ 36 เมียจ๋าดื่มไวน์ขวดนี้เถอะ

คำนับเรียกพ่อ ไม่งั้นจะตีขาให้หัก

เผด็จการ โอ้อวด โหดเหี้ยม อำมหิต

ภายในห้องเงียบงัน

หานหยุนเทายืนดูงิ้วอยู่ด้านข้างอย่างมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น เฮยหนิวยิ้มอย่างหยอกล้อ

หานหยู่เยนตกใจจนโมโห ตะโกนพูดว่า“เฮยหนิว ถ้าคุณกล้าทำร้ายร่างกาย ฉันจะต้องไปแจ้งความแน่ๆ ฉันกับประธานฟ่านหมิง

ของบริษัทเฉิงหยู่เป็นเพื่อนสนิทกัน มีน้ำยาคุณก็สู้กับประธานฟ่านดูสิ”

บริษัทเฉิงหยู่ ฟ่านหมิง！

เฮยหนิวรู้สึกยำเกรงในใจ นี่คือสิ่งที่เขากังวลมาโดยตลอด

แต่เมื่อมาถึงจุดนี้ กว่าจะได้ทำร้ายหานหยู่เยนโดยการรังแกผู้ชายของเขานั้นไม่ง่ายเลย ความรู้สึกสะใจเช่นนี้ทำให้เฮยหนิวหยุดไม่ได้

“บริษัทเฉิงหยู่มาจากที่อื่น เมืองเจียงก็ส่วนของเมืองเจียงสิ แต่ผมเป็นเจ้าถิ่นปินหู ฟ่านหมิงถือว่าเป็นอะไร ผมไม่กลัว！”

เฮยหนิวหัวเราะเยาะ พลางผิวปาก

โครมคราม！

ทันใดนั้น ด้านนอกมีผู้ชายร่างกำยำสูงร้อยเก้าสิบกว่าพุ่งเข้ามา ในมือถือไม้เบสบอลรอคอยคำสั่ง

หานหยู่เยนตกใจจนร่างรูปงามสั่นระริก แต่ปกป้องโล่เฉินอยู่ด้านหลัง “เฮยหนิว คุณอย่าเกินไปนะ อย่าลืมว่าตอนนี้ประเทศกำลังกำจัดงานอิทธิพลมืดอยู่นะ หากทำเรื่องใหญ่โตจะไม่ดีกับใครเลย！”

เฮยหนิวชี้โล่เฉินอย่างดูถูก

“หยู่เยน ลืมตาดูดีๆ ผู้ชายขี้ขลาดของคุณหลบอยู่ด้านหลังคุณ ไม่กล้าเอ่ยสักคำ อันนี้ไม่ใช่เศษสวะหรอกเหรอ！”

หานหยู่เยนก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ทำไมโล่เฉินถึงไม่พูดอะไรเลยสักคำ

“โล่เฉิน รีบคุกเข่าเดี๋ยวนี้”

หานหยุนเทาเห็นแล้วเกิดสนใจคิดอยากจะราดน้ำมันบนกองเพลิง พูดเสียงดุดันว่า “เศษสวะ ยังทึ่มอยู่ได้ พี่หนิวอารมณ์เสีย คุยไม่ลงเอยกัน นายก็เป็นตัวทำร้ายของบ้านตระกูลหานนะ！”

พูดจบ หานหยุนเทาก็จ้องหานหยู่เยน

“คุณรีบเกลี้ยกล่อมเศษสวะคนนี้เร็วๆ ให้เขาคุกเข่าเรียกพ่อ คุณเลี้ยงเขามาสามปี เสียสละแค่นี้ไม่มากไปหรอก หรือเขารู้สึกขายหน้า หยามศักดิ์ศรี？”

หานหยุนเทาพูดตำหนิว่า“เศษสวะคนนี้จะไปมีศักดิ์ศรีอะไรกัน ได้ยินมาว่าตอนอยู่ในบ้านก็ถูกหลิวเซียงหลันดุด่า ให้คุกเข่าอยู่บนแผ่นซักผ้า คุกเข่าให้ใครก็เหมือนกัน เร็วๆหน่อย！”

“โล่เฉินไปคุกเข่าบนแผ่นซักผ้าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน หากพูดอะไรไม่เป็นก็หุบปากอยู่เฉยๆซะไม่มีใครคิดว่าคุณเป็นใบ้หรอก！”

หานหยุนเทาไม่ได้โกรธ แต่ยืดอกยืดไหล่ดูงิ้วต่อไป

เฮยหนิวกล่าว“ความอดทนของผมมีขีดจำกัด ให้เวลาคุณอีกหนึ่งนาที หวังว่าจะตัดสินถูกต้องนะ เพราะยังอายุน้อยๆอยู่

ถูกหักขาแล้วจะไปชื่นชมโลกอันกว้างใหญ่นี้ได้อย่างไร ใช่ไหม？”

“หักขาทิ้ง หยู่เยนคุณต้องคอยอยู่ดูแลผมไม่ห่างแล้ว”

ในที่สุดโล่เฉินก็เอ่ยปากพูดขึ้นมาแล้ว

เฮยหนิวหยุดชะงัก จากนั้นก็หรี่ตาพูดเสียงเคร่งขรึม“พูดอย่างนี้แสดงว่าคุณปฏิเสธ？คิกคิก กล้าหาญดี”

“ฉันดูสิว่าใครกล้าลงมือ！”

หานหยู่เยนพิงไหล่โล่เฉินไว้ จ้องเขม็งผู้ชายร่างกำยำสองคนนั้น

แต่ราศีของเธอไม่ค่อยจะน่าเกรงขามเท่าใดนัก

โล่เฉินรู้สึกได้ถึงอาการสั่นของหานหยู่เยน เพราะก้นของเธอกำลังแนบอยู่กับซี่โครงด้านข้างของเขา

พอได้สัญญาณจากเฮยหนิว ผู้ชายกำยำก็ก้าวเท้ายาวเข้ามา

หานหยู่เยนรู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างมาก แอบด่าโล่เฉินอยู่ในใจ ผู้ใหญ่ลึกลับคนนั้นจะเข้ามาช่วยเมื่อไหร่ ตอนนี้จะทำยังไงดี！

“รอเดี๋ยว”

ทันใดนั้นโล่เฉินก็ตะโกนพูดขึ้นมาหนึ่งประโยค

เฮยหนิวรู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก พูดจางๆว่า“เห็นแก่หน้าหยู่เยน ตอนนี้คุกเข่ายังไม่สาย”

“ไม่มีทางคุกเข่าหรอก ชาตินี้ก็ไม่มีทางคุกเข่า ตีคุณก็เปื้อนมือผมเปล่าๆ ผมเพียงแค่……”

โล่เฉินหันหน้าไปจับมือเล็กของหานหยู่เยน เอ่ยปากพูดว่า“เมียจ๋า คุณไปดื่มไวน์ขวดนั้นให้หมดเถอะ”

เงียบงัน

ห้องวีไอพีเงียบจนได้ยินเสียงเข็มตก แม้แต่ชายร่างกำยำทั้งสองคนก็รู้สึกมึนงง

เกิดอะไรขึ้น？

เพื่อความปลอดภัยและศักดิ์ศรีของตน จึงให้ภรรยาของตนไปดื่มไวน์หนึ่งขวด ผู้ชายคนนี้สามารถทำถึงขั้นนี้ได้ แสดงว่าขี้ขลาดน่าดู

“ฮ่าๆๆ！”

เฮยหนิวกับหานหยุนเทาหัวเราะบาดหูยิ่งนัก หัวเราะจนตัวงอ หัวเราะจนน้ำตาไหลออกมา

“หยู่เยน ได้ยินหรือยัง เศษสวะคนนี้ให้คุณดื่มไวน์！”เฮยหนิวเช็คตา พูดพร้อมกับส่ายหัว“ผมนับถือคุณจริงๆ”

“แต่ว่าในเมื่อเป็นคนคุ้นเคย ผมก็จะอนุโลมให้ ดื่มไวน์ขวดนี้ให้หมด หมดจะปล่อยเศษสวะคนนี้ไป”

สีหน้าหานหยู่เยนแดงจนจะหยดเลือดออกมาได้แล้วเชียว ในใจเธอรู้สึกโกรธจนเพลิงลุกไหม้ คาดไม่ถึงว่าโล่เฉินจะเอ่ยสิ่งที่เกินเลยถึงเพียงนี้

เพื่อนึกถึงความปลอดภัยของตนจริงๆเหรอ？

แต่ต้องรู้ว่าหากเธอดื่มไวน์ขวดนี้ลงไปเมื่อไหร่……ไม่ ครึ่งขวด เธอก็จะสลบไปเลย ช่างปวดหัวเหลือเกิน

พอถึงเวลานั้นจะเกิดอะไรขึ้น！