จักรพรรดิผู้ฝึกอายุห้าพันปี นิยาย บท 56

บทที่ 56 แบบไหนถึงจะนับว่าเป็นผู้ชาย

คุณย่าจ้องมองหานเจี้ยนเย่เดินจากไป จิตใจก็ว้าวุ่นไปหมด เธอพูดขึ้นพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเสียใจว่า: “คุณชายโล่ ขออภัยที่ให้คุณรับทราบเรื่องที่น่าขันเช่นนี้ เรื่องการแต่งงานก็คงขอยุติเท่านี้ สินสอดก็ขอให้คุณชายนำกลับไป หากมีโอกาสฉันจะไปที่บ้านตระกูลโล่เพื่อคารวะแสดงความขอโทษอย่างแน่นอน”

แน่นอนว่าคงเป็นตระกูลเสี้ยงที่เป็นผู้คอยบงการอยู่เบื้องหลัง

โล่เฉิงคาดเดาไว้ประมาณนี้

ในเมื่อตระกูลเสี้ยงเป็นผู้ลงมือ หากจะยื้อดึงดันต่อไปก็ไม่มีประโยชน์ เขาพูดพร้อมกับใบหน้าเย็นชาว่า: “งั้นก็เป็นไปตามนี้ ก็ตัวลากลับก่อน”

ออกมาจากบ้านเก่าแก่ของตระกูลหาน แล้วเลี้ยวที่หัวมุมเพื่อขึ้นรถ

“พี่เฉิง เป็นอย่างไรบ้าง? ”

คนขับรถคือโจวไท่คุณชายของตระกูลโจว เขาหัวเราะแหะแหะแล้วพูดว่า: “เมื่อครู่เห็นหานหยู่เยนร้องไห้แล้วเดินจากไป คิดว่าคงจะเป็นคุณนายใหญ่หานบีบบังคับให้เธอหย่าแล้วมาแต่งงานกับคุณ ที่น่าเยาะเย้ยที่สุดก็คือ คนของตระกูลหานไม่รู้ว่า คุณแค่ต้องการเล่นยั่วเย้าหานหยู่เยนก็เท่านั้น เมื่อเล่นจนเบื่อแล้วก็ถีบทิ้งไป”

“พูดพอแล้วยัง”

“เอ่อ? ” โจวไท่ตกใจ

โล่เฉิงขมวดคิ้ว บนรถมีคนใช้ผู้หญิงสวยงามคนหนึ่ง เขาจับเธอมากอดในอ้อมอก สองมือลูบคลำอย่างบ้าคลั่ง

“ไม่สำเร็จ คุณนายใหญ่หานเปลี่ยนใจกะทันหัน ปฏิเสธการแต่งงานในครั้งนี้ ไม่ต้องคิด ก็รู้ว่าเป็นฝีมือของตระกูลเสี้ยง”

โจวไท่พูดอย่างเสียใจว่า: “สมควรตาย ตระกูลเสี้ยงตั้งใจที่คิดจะเป็นปรปักษ์กับท่านจริง ๆ ”

โล่เฉิงยิ้มที่มุมปาก แล้วฉีกเสื้อผ้าของสาวคนใช้ออกราวกับว่าข้าง ๆ ไม่มีใคร พูดอย่างเย็นชาว่า: “ก็ไม่ถึงกับว่ามือเปล่ากลับออกมา จากการที่พูดและยั่วยุซ้ำไปมาหลายรอบ ทำให้พ่อแม่ของหานหยู่เยนคิดจะทำการหย่าร้าง และแม้ว่ายังไม่ได้จัดการไอคนที่ไม่ได้เรื่องคนนั้น แต่ได้จัดการสร้างเรื่องให้กับหานหยู่เยนฉันก็ดีใจแล้ว”

“คุณพี่ ตอนนี้พวกเราจะไปที่ไหนกัน? ”

“เมืองเจียงใกล้ที่จะทำการเปิดรับนักธุรกิจและดึงดูดการลงทุน จะมีการจัดสัมมนาทางธุรกิจ และก่อตั้งสหภาพธุรกิจการค้า ฉันจะต้องพยายามช่วงชิงมาให้ได้ เพื่อจัดการวางหมากเมืองเจียง”

โล่เฉิงหยุดชั่วขณะ “ไปพักผ่อนที่บ้านของนายเป็นการชั่วคราวก่อนแล้วกัน”

โจวไท่ดีอกดีใจ

นั่นหมายความว่าโล่เฉิงจะช่วยประคับประคองตระกูลโจว การที่เป็นตระกูลชั้นสองที่ยิ่งใหญ่ในเมืองเจียง ตระกูลโจวต้องการแทรกตัวเข้าสู่ชั้นที่หนึ่ง แต่ก็ไม่สำเร็จเสียที

ตอนนี้ ถือว่าเป็นโอกาสอันดี

“พี่ ฉันจะต้อนรับดูแลคุณเป็นอย่างดี”

โจวไท่ได้กดปุ่มที่แผงควบคุมส่วนกลาง ตอนกลางของรถปรากฏแผ่นกั้นออกมา แยกส่วนหน้าและส่วนหลังของรถออกจากกัน กลายเป็นสองช่วงส่วน

ผ่านไปไม่นาน ช่วงส่วนด้านหลังก็มีเสียงร้องครวญของสาวคนรับใช้

......

หลิวเซียงหลันกลับมาถึงบ้าน ก็ได้จัดเก็บกระเป๋าเดินทางแล้วพาหานหยู่ถิงไปนั่งรถบัสเดินทางออกจากเมืองเจียง ทุกอย่างเหมือนกับเป็นการตัดขาดเยื่อใยไมตรี

หานหยู่ถิงเก็บตัวอยู่ในผ้าห่มและร้องไห้อย่างหนัก

โล่เฉินก็ไม่รู้ว่าจะปลอบใจเช่นไร ทำได้เพียงแค่โอบกอดเบา ๆ ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ เสียงร้องไห้ก็ค่อย ๆ หยุดลง

“โล่เฉิน ฉันไม่ต้องการให้พ่อกับแม่ต้องหย่าร้างกัน”

“ฉันเข้าใจ”

โล่เฉินเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของหานหยู่เยน มองไปที่ดวงตาที่บวมแดง เขาปวดใจอย่างมาก

“รถยนต์โรลส์-รอยซ์ได้ขายทิ้งไปแล้ว เงินก็โอนเข้าบัญชีธนาคารเรียบร้อย คุณมีเงินอยู่ในมือประมาณยี่สิบห้าล้านกว่า คุณจะจัดการอย่างไรก็ตามแต่ใจของคุณเลย”

“แต่ถ้าหากฉันให้ทุกคนทราบถึงเงินจำนวนนี้ แล้วจะอธิบายให้พ่อกับแม่ฟังอย่างไรดี หากทุกคนรับรู้จะส่งผลกระทบกับคุณอย่างมากไม่ใช่เหรอ? หานหยู่เยนกังวลใจเป็นอย่างมาก”

โล่เฉินตื่นเต้นดีใจและอบอุ่นใจเป็นอย่างมาก

ในเวลานี้ หานหยู่เยนยังคงที่จะเป็นห่วงเป็นใยเขา

“ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก คุณอยากจะทำอะไรก็ไปทำเถอะ ฉันจะสนับสนุนอย่างไม่มีเงื่อนไข สำหรับเรื่องการอธิบาย......ก็บอกไปว่าถูกรางวัลลอตเตอรี่”

“แบบนี้มันดูไม่ค่อยน่าเชื่อถือนะ? ”

โล่เฉินหัวเราะฮ่า ๆ “อยู่ดี ๆ ก็มีเงินเพิ่มขึ้นยี่สิบห้าล้าน เรื่องนี้คงเป็นเรื่องอัศจรรย์ที่ไม่มีใครคาดคิดมาก่อน พ่อกับแม่ก็ไม่ใช่คนโง่สักหน่อย รู้แน่นอนว่าคุณมีความลับปิดบังอยู่ บอกเหตุผลให้กับพวกเขาไป หากฉลาดล่ะก็ พ่อกับแม่ก็คงจะไม่สอบถามอีก”

“ฉันทำตามที่คุณบอกแล้วกัน” หานหยู่เยนถือกระเป๋า พูดอย่างเร่งรีบว่า: “ตอนนี้ไปซื้อลอตเตอรี่กันเถอะ รีบไปกันหน่อย”

“ตอนนี้กี่โมงแล้ว ร้านขายลอตเตอรี่ปิดแล้ว และหากว่าตอนนี้ไปซื้อก็คงไม่สมเหตุสมผล ฉันจะปลอมแปลงใบลอตเตอรี่ที่ถูกรางวัลในช่วงก่อนหน้านี้ เดี๋ยวฉันจะเป็นคนจัดการให้คุณวางใจเถอะ”

หานหยู่เยนพยักหน้า

ตัวเธอเองก็รู้สึกแปลกเช่นกัน ตอนนี้เธอเชื่อมั่นและไว้วางใจในตัวโล่เฉินอย่างไม่มีเงื่อนไข รู้สึกว่าไม่มีเรื่องอะไรที่โล่เฉินทำไม่ได้

“ถ้างั้นฉันจะไปทำกับข้าว รอคุณกลับมา”

“ตกลงตามนี้คุณภรรยา”

โล่เฉินออกมาจากประตูบ้าน เดินเล่นอยู่ในหมู่บ้าน แล้วก็ได้โทรศัพท์ไปหาฟ่านหงชาง พูดถึงเรื่องดังกล่าว

ปลอมแปลงใบลอตเตอรี่ที่ถูกรางวัล มันง่ายดายมาก เพียงแค่ไม่ไปตรวจสอบก็พอแล้ว

“โอ้ว? ”

ในสวนดอกไม้ตรงใจกลางของหมู่บ้าน โล่เฉินบังเอิญเห็นพ่อตาของตนเอง

หานเจี้ยนเย่นั่งพิงต้นไม้ใหญ่อยู่ ในมือถือขวดเหล้า บริเวณรอบข้างเต็มไปด้วยก้นบุหรี่ ดวงตาแดงก่ำบ่งบอกได้อย่างชัดเจนถึงอารมณ์ความเสียใจของเขา

โล่เฉินวิ่งเข้าไปหา “คุณพ่อ ท่านมาทำอะไรอยู่ตรงนี้ ฉันประคองท่านกลับบ้าน”

“โล่เฉินอา ฉันไม่นับว่าเป็นผู้ชายจริง ๆ ใช่ไหม”

“คุณพ่อ ท่านไม่ควรที่จะพูดแบบนี้” โล่เฉินทราบดีว่าพ่อตามีสภาพจิตใจที่ทรมาน จึงนั่งลงเพื่อปลอบใจ “ท่านเป็นคนดีมาก เอาใจใส่คนในบ้าน รักภรรยา นิสัยดี เป็นแบบอย่างของผู้ชายที่ดีทั่วไป”