จักรพรรดิผู้ฝึกอายุห้าพันปี นิยาย บท 6

บทที่ 6 สามปีดั่งหนึ่งวัน

"อาจารย์ครับ ท่านกำลังหัวเราะอะไรครับ? " เสี้ยงหยวนรู้สึกงงงวย

"ไม่มีอะไร แค่คิดถึงเรื่องที่ผ่านมา" โล่เฉินผายมือ แล้วอุทานขึ้น

หลายพันปีก่อน เขาก็ได้เจอกับพิบัติอมตะ กลายเป็นคนธรรมดาที่อ่อนแอ ครั้งหนึ่งได้โอกาสรู้สึกกับเสี้ยงหยู่ เพราะว่านิสัยทั้งสองถูกคอกัน ถึงได้กลับเป็นเพื่อนกันเร็ว

หลังจากเสี้ยงหยู่กับหลิวปันก็ได้วางแผนทำการใหญ่ แต่ก่อนเนื่องด้วยจิ๋นซีฮ่องเต้เคยสอดแนมเคล็ดลับอมตะของโล่เฉิน ภายในใจจึงข้องใจเล็กน้อย ด้วยเหตุนี้ก็ไม่ได้ขัดขวางเสี้ยงหลิวล้างผลาญฉิน

และในช่วงเวลานั้น โล่เฉินเคยสอนวิชาบู๊ให้เสี้ยงหยู่และหลิวปัน อีกทั้งยังเคยสร้าง หมัดอ๋องใหญ่รบเสือ ให้กับเสี้ยงหยู่โดยเฉพาะ นึกไม่ถึงว่าจะสามารถดำเนินมาถึงตอนนี้

เมื่อกี้มวยที่ฉ่ายเอ่อฝึกนี้ มิน่าล่ะโล่เฉินถึงรู้สึกคุ้นเคยมาก ตัวเองสร้างเองจะไม่รู้สึกคุ้นเคยได้ยังไง!

แค่ว่า

"หมัดอ๋องใหญ่รบเสือต้องมีพื้นฐานร่างกายที่แกร่งอยู่แล้ว แต่ว่าหลายๆ ที่กลับต้องเผยความอ่อนโยนออกมา และเน้นความแข็งแกร่งและอ่อนโยนผสมผสานกัน เธอแค่ให้เน้นพลังหมัดอ๋องใหญ่รบเสือ ดูๆ แล้วได้เกิดถึงเรื่องนั้นจริงๆ แต่ว่าความจริงกลับต่างกันเยอะมาก! "

ไหนๆ ก็เป็นทายาทของเสี้ยงหยู่แล้ว โล่เฉินจึงไม่ชี้แนะอย่างดูหมิ่น

"เธอดูท่าที่ฉันฝึกนะ! "

พอจบ ลมหายใจของโล่เฉินถี่ขึ้น เขาใช้หมัดสองข้างร่ายรำ ทุกๆ ครั้งที่ออกหมัดก็จะมีเสียงเขวี้ยงอันวุ่นวายดังขึ้น แต่ว่า คนที่อยู่ในวงการก็สามารถมองออกได้ทันที

โล่เฉินไม่เพียงแต่แข็งแกร่ง ช่องทางการออกหมัดของเขา ฝีเท้าและพลังหมัดเปลี่ยนแปลง เผยความว่องไวและอัศจรรย์ออกมา นี่ก็คือจุดเด่น "ความอ่อนโยน" ของหมัดอ๋องใหญ่รบเสือ

"นี่......."

เสี้ยงหยวนตกตะลึงจนพูดไม่ออกตั้งแต่หมัดแรกที่โล่เฉินชกออกมาตั้งนานแล้ว ยิ่งดูต่อไป ภายในใจของก็ยิ่งอยู่ยิ่งหิวโหยและอยู่ไม่นิ่ง

จนกว่าโล่เฉินร่ายรำจบหนึ่งรอบ เขาถึงจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พลางทำมือคารวะ "อาจารย์สมกับเป็นปรมาจารย์จริงๆ ตั้งแต่เด็กจนโตก็ตั้งใจมาตลอด แค่เห็นการชกมวยของฉ่ายเอ่อเพียงพริบตาเดียว กลับสามารถเข้าใจในแก่นแท้ของหมัดอ๋องใหญ่รบเสือ นับถือนับถือ! "

"ไฉ่เอ่อ เหอะๆ .......ท่านปรมาจารย์ได้สาธิตทักษะมวยออกมาเพื่อหนูแล้ว นี่เป็นความโชคดีแค่ไหนแล้ว ยังไม่รีบขอบคุณท่านอาจารย์อีก"

ต่อให้โล่เฉินแสดงทักษะ "เด็ดใบหน้าทำร้ายคน" ออกมา เสี้ยงฉ่ายถึงแม้จะแสดงความเคารพนับถือ ทว่าภายในใจจึงยังไม่พอใจเล็กน้อย ทว่าตอนนี้กลับยอมแล้วจริงๆ

"ขอบคุณท่านปรมาจารย์เป็นอย่างสูง ก่อนหน้านี้ผู้น้อยทำผิดต่อท่าน ได้โปรดท่านใต้เท้าอภัย"

โล่เฉินหัวเราะเสียงดัง แล้วเปลี่ยนเรื่องคุย "ท่านอาจารย์ หากฉันเบาไม่ผิด ท่านเคยออกกำลังกายอย่างรุนแรงจนทำให้หลอดเลือดหัวใจได้รับบาดเจ็บ ด้วยเหตุนี้จึงได้ทิ้งโรคที่ไม่สามารถพูดถึง ทว่าตอนนี้อายุใหญ่แล้ว เกรงว่า......"

"ท่านครับ ท่านบอกไม่ผิด ยังขอให้ท่านช่วยคุณปู่" เสี้ยงฉ่ายเอ่อสังเกตเห็นว่าโล่เฉินสามารถมองออกในพริบตา ทั้งรู้สึกตกตะลึงและดีใจ จึงรีบขอร้อง

เสี้ยงหยวนก็ทำหน้ามีความหวัง จึงพยักหน้าอย่างแรง "ตอนผมหนุ่มๆ และรบในสนามรบ มีครั้งหนึ่งถูกทหารฝ่ายศัตรูล้อมจับ ผมปกป้องคุ้มครองหัวหน้าของเราให้หนีไป จึงใช้หมัดอ๋องใหญ่รบเสือที่มีประสิทธิภาพขั้นสูงในการต่อสู้กับคนชายญี่ปุ่น กำลังภายในจึงได้กระทบกับหลอดเลือดหัวใจครับ"

"ที่แท้ก็คือทหารเก่าแก่นี่เอง! "

โล่เฉินลุกขึ้นมาทำความเคารพด้วยความศรัทธา ต่อให้เขาเป็นอมตะ ก็เคารพในทหารที่ปกป้องประเทศในตอนนั้น และทหารที่ฝังร่างท่านคู่เคียงกับม้าคู่ใจ เหล่านั้น

"ท่านครับ เห็นแก่ตอนนั้นที่ปู่ของฉันเคยรบเพื่อชาติ ท่านช่วยเหลือสักครั้งเถอะ" เสี้ยงฉ่ายเอ่อน้ำตาคลอ ท่าทางน่าสงสารมาก

"เรื่องนี้เรื่องเล็ก ฉัน......"

โล่เฉินกวาดสายตามองนาฬิกาอย่างผิวเผย จู่ๆ ก็เรียกขึ้น "ไอหยา เวลาใกล้ถึงแล้ว ไม่ได้แล้ว ผมต้องไปแล้วล่ะ มีเรื่องเร่งด่วนหน่อย"

"ท่าน ปู่ของฉันเขา......"

"วางใจเถอะ พรุ่งนี้เจอกันที่นี่ ต้องขอโทษจริงๆ ผมมีเรื่องด่วนที่สำคัญมาก" โล่เฉินผายมือ แล้วรีบกางเท้าวิ่งเตลิดไปอย่างบ้าคลั่ง จะคงมีความเป็นปรมาจารย์ได้ยังไง

"ท่าน ยังไม่รู้จักชื่อของท่าน? "

"โล่เฉิน! "

เสี้ยงหยวนพึมพำเงียบๆ ไปหลายรอบ ไหนๆ ก็จำไม่ได้แล้ว คาดว่าโล่เฉินก็คงเป็นปรมาจารย์บู๊คนใหม่ ชื่อเสียงยังไม่ได้ถูกร่ำลือ

ทางนี้ โล่เฉินรีบเรียกรถในแอพตีตี แล้วรีบมุ่งหน้าไปบริษัทตระกูลหาน

"วู้! "

ดูเวลาแล้ว โล่เฉินหายใจหอบ "ยังดี ยังไม่ได้สายกว่านี้"

จึงไปซื้อน้ำสองขวดในร้านสะดวกซื้อ โล่เฉินเดินไปถนนเส้นที่เงียบกริบเส้นหนึ่งที่อยู่ตรงข้ามบริษัทตระกูลหาน แล้วยื่นน้ำให้กับผู้เฒ่าทำความสะอาดที่กำลังกวาดพื้น

"วันนี้สายไปสามนาที? "

"มีเรื่องจึงสายหน่อย! "

โล่เฉินและผู้เฒ่าทำความสะอาดนั่งลง แล้วยื่นบุหรี่ไปหนึ่งมวน ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ก็ได้กลายเป็นอมตะ เขาก็ชอบกลิ่นของบุหรี่

แฉก

จุดไฟ ควันบุหรี่ฟุ้งกระจายออกมา

ผู้เฒ่าปรายตามอง "สามปีแล้ว ทุกวันนายก็ต้องมาถึงที่นี่อย่างตรงต่อเวลา ทำแบบนี้ลงไปต่อก็ไม่ใช่วิธีที่ดีอะไร เมื่อไหร่ถึงจะรับเธอตอนเลิกงาน? "

โล่เฉินสูบหนึ่งคำ แล้วส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม "เวลายังไม่ถึง"

หานหยู่เยนเลิกงานห้าโมง

ทุกวันตอนสี่โมงห้าสิบ โล่เฉินก็จะปรากฏอยู่ที่นี่ แล้วมองหานหยู่เยนปรากฏตรงหน้าประตูบริษัท จากนั้นก็นั่งเข้าไปในรถ โล่เฉินถึงจะจากไป

สามปีเหมือนหนึ่งวัน ไม่ว่าลมพัดหรือฝนตกก็ไม่ใช่อุปสรรค

และคนที่อยู่เป็นเพื่อนเขาทุกวันก็คือผู้เฒ่าที่กวาดพื้นที่นี่ ทั้งสองคนจึงได้กลายเป็นเพื่อนกัน

"มาแล้ว"

ผู้เฒ่าพูดขึ้น แล้วมองโล่เฉิน เขากลับไม่รู้ในฐานะของโล่เฉิน ทว่าก็คบกันมาหลายปีนี้ ภายในใจก็สามารถคาดเดาได้แล้ว

"พ่อหนุ่ม ฉันว่านายไม่ใช่คนธรรมดา บางครั้งก็ต้องกล้าหน่อย ที่ควรพูดก็พูด ควรทำก็ทำ คนที่อายุยี่สิบกว่าแล้วยังเขินอายอีก! "