จักรพรรดิผู้ฝึกอายุห้าพันปี นิยาย บท 68

บทที่ 68 กินแบบสดๆ

เสียงสาวเซ็กซี่!

ทันใดนั้นทุกคนก็มีอาการขนลุกซู่ หานหยุนเทาหันหน้ากลับมาทันทีและพบกับหญิงสาวหน้าตางดงามผิวพรรณผ่องใสคนหนึ่งยืนอยู่ที่ประตู

สโนว์ไวท์

คำทั้งสามนี้ดังก้องอยู่ในใจของหานหยุนเทา ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือในใจของทุกคนรวมถึงหานหยู่เยนสองพี่น้องด้วย

ความขาวของหญิงสาวช่างน่าเหลือเชื่อ ผิวพรรณปราศจากตำหนิ เธอสวมใส่กางเกงยีนส์ขาสั้นและเสื้อแขนสั้นลายตาราง เต็มไปด้วยพลังแห่งวัยเยาว์ เธอน่าจะตั้งใจแต่งหน้ามาเล็กน้อย ใบหน้าที่บอบบางมีเสน่ห์อย่างหาที่เปรียบไม่ได้

แววตาหานหยุนเทาฉายแววหลงใหล เขารีบฝ่าฝูงชนก้าวเข้าไปอย่างรวดเร็ว และแสร้งทำตัวเป็นสุภาพบุรุษมากยิ้ม “คนสวย ผมคือหานหยุนเทา คุณชายตระกูลหาน ไม่ทราบว่า...”

“ พี่โล่”

เซี่ยซือหานไม่ได้ชายตามองเขาเลยสักนิด แต่กลับพุ่งไปยังตรงหน้าโล่เฉิน

อันดับแรกเธอมองไปรอบ ๆ จากนั้นใบหน้าก็ประดับไปด้วยรอยยิ้มไร้เดียงสาและพูดว่า "นี่คือบริษัทที่คุณเริ่มต้นหรือ ไม่เลวนี่ ฉันชอบมาก คุณรับปากแล้วว่าจะให้ฉันเป็นศิลปินในบริษัทของคุณ อย่าโกหกฉันนะ”

เป็นไปได้อย่างไร!

ทุกคนต่างตกอยู่ในความตะลึงตาค้าง หญิงสาวงดงามขนาดนี้เป็นคนที่โล่เฉินรับมาเป็นศิลปินของตน?

ขยะไร้ประโยชน์อย่างเขา มีความสามารถอะไรไปรับสาวงามแบบนี้มา เทพธิดาระดับนี้ จะต้องเป็นดาราดังได้อย่างแน่นอน

"แน่นอนว่าไม่โกหก"

โล่เฉินยิ้ม

เมื่อมองไปที่หานหยุนเทา เขาก็ถามอย่างแปลก ๆ "คุณชายหา ผมมีศิลปินในสังกัดแล้ว คุณสมควรจะทำตามสัญญาแล้วหรือเปล่า”

หานหยุนเทากลับสู่ความเป็นจริง ใบหน้าของเขามืดมนราวกับน้ำเสีย

“พี่โล่ สัญญาอะไรหรือ?”

เซี่ยซือหานเอ่ยปากถาม ไม่ว่าจะเป็นน้ำเสียงหรือการแสดงออก หรือท่าทางขณะพูด ล้วนสามารถกระตุกใจชายได้ทั้งนั้น

แสดงได้ดีไม่เลว

โล่เฉินแอบด่าในใจ ช่างเป็นนางมารน้อยจริงๆ

"คุณชายท่านนี้พนันกับฉันว่า ถ้าฉันคงไม่สามารถรับสมัครศิลปิน ถ้าเขาแพ้ เขาจะต้องกินขี้"

"จริงหรือ สนุกจัง"

หานหยุนเทามีใบหน้าเขียวคล้ำ

เมื่อเห็นโล่เฉินและเซี่ยซือหานดูสนิทกนขนาดนี้ อีกทั้งยังเรียกโล่เฉินว่าพี่โล่ ในใจของเขาก็เกิดไฟริษยาขึ้นและคำรามอย่างดุเดือดอยู่ในใจ:

ไอ้ขยะนี่ อาศัยอะไรถึงได้หญิงสาวหน้าตางดงามขนาดนี้มา สมควรจะเป็นฉัน เป็นของฉันหานหยุนเทา!

“คุณชาย คุณคิดจะกลับคำ?” โล่เฉินทำสีหน้าหยอกเย้า

“น่าขัน คำพูดของฉันพูดแล้วจะกลับคำได้ยังไง”

หานหยู่ถิงตอบกลับประโยคหนึ่ง "ถ้าอย่างนั้นนายยังจะนิ่งอะไร ห้องน้ำ ออกไปอยู่ทางขวามือ!”

หานหยุนเทาเองก็ไม่ใช่ตนโง่ เขาพูดอย่างเย็นชา: "นายกับเธอเป็นเพื่อนกันล่ะสิ? แบบนี้ไม่ได้ เมื่อครู่บอกว่ารับสมัครศิลปินหญิงสาวท่านนี้หน้าตางดงามจริงๆ แต่ต่อให้สวยไปกว่านี้ก็ไม่ถือว่าเป็นศิลปิน”

"ฮ่าฮ่า พูดไปพูดมาก็คือคิดจะเล่นตุกติกไม่ใช่หรือไง!" หานหยู่ถิงสีหน้าดูถูก

"ฉันไม่ได้เล่นตุกติก ตราบใดที่นายสามารถให้สาวสวยคนนี้แสดงความสามารถออกมาและเป็นไปตามมาตรฐานในการออกเดบิวต์ แบบนี้ก็ถือว่าเธอเป็นศิลปินที่มีคุณสมบัติเหมาะสม และฉันก็จะยอมจากใจจริง”

หานหยุนเทามั่นใจอย่างยิ่ง

ผู้หญิงสวยส่วนใหญ่เป็นแค่แจกันดอกไม้ อาศัยหน้าตาหากิน สาวสวยมีความสามารถนั้นไม่ได้มีมากมาย อีกทั้งยังต้องเป็นไปตามมาตรฐานการออกเดบิวต์ โดยพื้นฐานแล้วนี่แทบเป็นไปไม่ได้

ดังนั้น เขาชนะแน่

โล่เฉินแอบขมวดคิ้ว

ใครจะรู้ว่า เซี่ยซือหานที่อยู่ข้างๆกลับกล่าวว่า "ก็ดี พี่โล่คุณยังไม่เคยเห็นฉันทักษะความสามารถทางการแสดงของฉัน เวลาไหนก็ไม่ดีเท่าเวลานี้ แสดงตอนนี้เลยแล้วกัน”

"อืม เธอแน่ใจหรือว่าต้องการแสดง"

โล่เฉินคิดว่าความสามารถของเซี่ยซือหานที่พูดถึง ก็คือศิลปะการต่อสู้ นั่นเพราะเธอเองก็เป็นนักบู๊คนหนึ่ง

นี่มันคนละเรื่องเลยไม่ใช่หรือ

“แน่นอน ให้ที่ว่างฉันสักหน่อย ฉันจะให้ทุกคนได้ดู”

เซี่ยซือหานวางกระเป๋าลงและเดินไปยังที่ว่างตรงกลาง

วินาทีต่อมา สายตาทุกคนก็จับจ้องแน่นิ่ง

“เต้นรำ?”

โล่เฉินมุมปากผุดขึ้น คิดไม่ถึงว่าเซี่ยซือหานจะมีไม้นี้

ยิ่งดูไปมากขึ้นเท่าไหร่ สีหน้าของผู้คนก็ยิ่งตื่นตะลึงมากขึ้นเท่านั้น หานหยู่เยนสองพี่น้องเองก็รู้สึกประหลาดใจจนต้องปิดปากของตน

นั่นเพราะการเต้นของเซี่ยซือหานนั้นดีอย่างยิ่ง ไม่ว่าการเคลื่อนไหวจะมีความยากมากแค่ไหน ร่างกายของเธอก็สามารถยืดหยุ่นไปได้อย่างง่ายดายราวกับจินตนาการ

สิบนาทีต่อมา

เซี่ยซือหานมีเหงื่อผุดขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าขาวผ่องงดงามปรากฏรอยแดงขึ้นสองข้าง

รอยยิ้มของเธอราวกับดอกไม้

“เถ้าแก่ ฉันเต้นพอไหวไหม?”

"ดี!"

ข้างๆหานหยุนเทา ชายหนุ่มอ้วนเตี้ยโพล่งออกมา