จักรพรรดิผู้ฝึกอายุห้าพันปี นิยาย บท 8

บทที่ 8 เทพมนุษย์จริงๆ

สัญญาเจรจา.......เจรจาได้แล้ว?

อย่าพูดว่าหานหยุนเทา หานหยุนซีพวกเขาเลย แม้กระทั่งคุณย่ายังแปลกประหลาด "เธอเจรจาได้สำเร็จจริงหรอ? "

"คุณย่า นี่เป็นสัญญา ดูก็จะรู้เอง"

"เอาแว่นมาให้ฉัน"

คุณย่าหานทำสีหน้าที่ตื่นเต้น แล้วใส่แว่นสายตายาว หลังจากพลิกไปไม่กี่หน้าก็ยิ่งอยู่ยิ่งจริงจัง

พอเห็นแบบนี้ หานหยุนเทาทำสีหน้าที่เคล้าด้วยยิ้มอย่างเย้ยหยัน "เยี่ยมมากหานหยู่เยน กลับยังสร้างสัญญาปลอมมาหลอกคุณย่า ช่างบาปจนไม่อยากให้อภัยได้ ยังไม่รีบสารภาพความผิดอีก! "

"หานหยุนเทา ยังนึกว่าตัวเองฉลาดอีก ทำสัญญาปลอมมีประโยชน์อะไร! คุณย่าจะมองไม่ออกไง หรือนึกว่าสมองของฉันถูกลาถีบ? "

"แก......."

และในตอนนี้ คุณย่าหานจึงพูดด้วยเสียงเรียบ "อย่าทะเลาะเลย สัญญาเป็นจริง"

"อะไรนะ! "

ในจังหวะนั้น ใบหน้าของหานหยุนเทาเหมือนดั่งขี้เถ้าดำ

เขาฝันก็นึกไม่ถึง หานหยู่เยนกลับสามารถเซ็นสัญญามาได้ เธอเจรจามาได้ยังไง? ขนาดตระกูลชั้นหนึ่งและบริษัทเหล่านั้นยังถูกปฏิเสธกลับมาเลย

ทีแรกอยากถือโอกาสนี้ไล่หานหยู่เยนออก ตอนนี้แผนการไม่เพียงแต่ล้มเหลว สัญญานี้ไม่เพียงแต่ทำให้ตำแหน่งในบริษัทของหานหยู่เยนมั่นคง แล้วยังได้รับการให้ความสำคัญจากคุณย่า

สมควรตายจริงๆ เป็นแบบนี้ได้ยังไง!

หานหยุนเทาเครียดจนกัดฟันกรอก เขาพึมพำด้วยเสียงต่ำอย่างไม่พอใจ "หานหยู่เยน แกใช้วิธีอะไรไปเซ็นสัญญานี้ ไม่ใช่ว่าแผนสกปรกๆ นะ? ฉันเดาว่าแกต้องไปหรอกผู้รับผิดชอบบริษัทเฉิงหยู่แน่นอน ถ้าเป็นแบบนี้ แกคงจะนำพาภัยพิบัติครั้งใหญ่ให้กับตระกูลหานแล้ว! "

ในห้องประชุม ทุกคนต่างก็ทำสีหน้าที่เปลี่ยนไป

หานหยุนซีที่อยู่ข้างๆ ก็โมโห "คนปกติก็รู้ว่านี่เป็นภารกิจที่ไม่มีทางสำเร็จ หากแกใช้แผนการร้ายไปหรอกบริษัทเฉิงหยู่ งั้นแกก็คือคนบาป! "

"เปล่า แกนี่แหละคนบาป! "

"พวกแกอย่าพูดจาเหลวไหล! " หานหยู่เยนเครียดไม่เบา

ตัวเองทำผลประโยชน์ที่ใหญ่ขนาดนี้ให้กับตระกูลหาน พวกคนนี้ไม่ได้ชมเธอก็แล้วไป ยังมาปรักปรำเธออีก พูดจาเหลวไหล ทำไมถึงได้มีคนชั่วแบบนี้!

"หานหยุนเทา แกพยายามหาข้อตำหนิติเตียนคนหรือสิ่งของ ทั้งที่ไม่มีข้อให้ตำหนิ ไม่ใช่ว่าทนดูที่ฉันไปเจรจาสัญญานี้ได้สำเร็จหรือไง? ต้องหาเรื่องฉันขนาดนี้ด้วยหรอ มีปัญญาก็ไปคุยเองสิ! " หานหยู่เยนโต้เถียงกลับ

ใครจะไปรู้ว่าทำให้หานหยุนเทายิ้มเย็นชาอย่างดูถูกล่ะ "พอเถอะ อย่านึกว่าตัวเองมีความสามารถมากเพียงใดเลย ไม่แน่ผู้รับผิดชอบบริษัทเฉินอยู่เป็นคนคุยง่าย แกถือว่าโชคขี้หมาไป ฉันไปคุยก็ต้องสำเร็จแน่นอน"

"คุยง่าย? "

หานหยู่เยนกลับยิ้มอย่างโมโหเป็นไฟ "ถ้าพูดง่ายขนาดนี้ แล้วจะรอให้ถึงตระกูลหานของพวกเราไปเจรจาไหม ตระกูลชั้นหนึ่งและบริษัทพวกนั้นก็คงได้เจรจาไปแล้ว! "

"พอเถอะ เงียบกันหน่อย! "

คุณย่าหานพูดขึ้น ในห้องประชุมจึงไม่กล้ามีใครออกเสียงทันที

เธอถอดแว่นสายตายาวออก แล้วเอ่ยถามด้วยคิ้วขมวดคิ้ว "หยู่เยน ฉันดูสัญญาแล้ว บริษัทเฉิงหยู่ให้ผลประโยชน์เยอะมาก นี่เป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อ แกบอกย่ามาสิ แล้วไปเจรจายังไง? "

"นี่ ถือว่าเป็นความโชคดีของหนูมั้ง""

หานหยู่เยนคิดถึงคำกำชับของโล่เฉิน แค่แต่งนิทานออกมาทันที "ตอนนั้นตอนขึ้นลิฟต์ มีเด็กน้อยอายุสามสี่ขวบเกือบจะถูกประตูลิฟต์หนีบ หนูเลยไปดึงเด็กคนนั้น จากนั้นก็เพิ่งจะรู้ว่าเป็นลูกชายของผู้จัดการฟ่านหมิงที่บริษัทเฉิงหยู่ ตอนที่เจรจาที่จะร่วมงานกันหนูได้แสดงความจริงใจออกไป คุณฟ่านหมิงดูเงื่อนไขการประมูลราคาในเอกสารจึงรู้สึกว่าโอเคร รวมไปถึงเป็นการขอบคุณหนู ถึงจะเซ็นสัญญาอย่างราบรื่น"

"ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง" คุณย่าหานพยักหน้าอย่างพอใจ

เป็นโชคขี้หมาจริงๆ!

กลุ่มหนุ่มสาวภายในใจรู้สึกโมโห และอิจฉาจะตายแล้ว โดยเฉพาะหานหยุนเทา ภายในใจอัดอั้นจะตายแล้ว

"หยู่เยน งั้นโปรเจคนี้แกก็รับผิดชอบทั้งหมดไปเลย ต้องการคนก็บอกฉัน" คุณย่าหานพูดประโยคเดียว ทำให้ตำแหน่งของหานหยู่เยนยกสูงขึ้นไม่น้อย

หานหยู่เยนยิ้มอย่างปลื้มปริ่ม "ขอบคุณค่ะคุณย่า ใช่แล้วหานหยุนเทา เรื่องที่พนันไว้อย่าลืมล่ะ!

"ทำไม แกยังจะให้ฉันยกน้ำชาส่งน้ำให้แกหรอ? ฐานะของฉันคืออะไร แล้วแกมีฐานะอะไร! " หานหยุนเทาสีหน้าที่เย็นชา

"ยอมแพ้ไปดีๆ เถอะ! "

คุณย่าหานพูดขึ้นอย่างเย็นชา

หานหยุนเทาเป็นคนที่ฉลาด จึงกัดฟัน แล้วยกน้ำชายื่นไป จากนั้นก็กัดฟันพูดขึ้นไม่กี่คำ "พี่หยู่เยน ดื่มชา! "

"ชาก็ไม่ต้องแล้ว นายมีใจก็พอ" หานหยู่เยนรู้สึกดีใจมาก รู้สึกเชิดหน้าชูตา เธอหันไปคุย "คุณย่าคะ หนูยังต้องไปเตรียมเอกสารอีกมากมาย ไปยุ่งก่อนนะคะ"

หลังจากหานหยู่เยนจากไป คุณย่าก็ไม่ได้อยู่ต่อ

ในห้องประชุม วัยรุ่นกลุ่มหนึ่งจึงได้พูดมากข้างหูหานหยุนเทา

"พี่เทา อย่ายอมแพ้แบบนี้ง่ายๆ! "

"ใช่ ทำไมถึงปล่อยให้หานหยู่เยนที่เป็นผู้หญิงปีนขึ้นหัวได้ล่ะ ต้องให้สีหน้าเธอดูหน่อยแล้ว"

"แต่ว่า ตอนนี้เธอเป็นคนดังในสายตาของคุณย่าแล้ว หากพวกเราแตะต้องเธอ คุณย่าต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ใครจะรับผิดชอบผลที่ตามมา! "