จุติสิงห์ร้ายดินแดนมืด นิยาย บท 9

โครม!

สิบนาทีให้หลัง หลิงห้าวที่ได้รับข้อความแล้วก็โยนหมอเข้าไปในรถ ขับรถไปยังจุดหมาย

กริ๊ง ๆ!

ขับรถไปได้ไม่ถึงสิบนาที โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นมา

“พูด!” กดปุ่มรับสายแล้วหลิงห้าวก็เอ่ยเสียงต่ำ

“ท่านเจ้าหน้าที่อาวุโส ผมคือจางหมิ่นห้าว ค้นหาตัวตนของสี่คนที่ลักพาตัวหรุ่ยหรุ่ยไปแล้วครับ” ปลายสายมีเสียงของจางหมิ่นห้าวส่งออกมา

“เรื่องในครั้งนี้น่าจะเป็นคนของต้วนซื่อไห่มาให้เขาลงมือครับ...”

“ฉันรู้แล้ว ตอนนี้เขาอยู่ที่ภัตตาคารเทียนห่าย อีกเดี๋ยวนายจัดคนไปเก็บกวาดให้ด้วย!” หลิงห้าวตัดบทอีกฝ่าย

หลังจากพูดจบแล้วก็วางสายไปทันที ออกแรงเหยียบคันเร่งไปจนสุด

ภัตตาคารเทียนห่าย หนึ่งในภัตตาคารระดับสูงสุดของหยุนเฉิง!

ในเวลาปกติคนที่มารับประทานอาหารถ้าไม่ร่ำรวยก็ต้องสูงศักดิ์ ไม่ใช่สถานที่ที่คนทั่วไปสามารถมาใช้จ่ายเงินได้โดยเด็ดขาด

วันนี้ตั้งแต่ตอนบ่าย ทางภัตตาคารก็ปฏิเสธลูกค้าที่มาที่หน้าภัตตาคารทั้งหมด

เหตุผลคือวันนี้คุณชายสี่จะจัดงานเลี้ยงวันเกิดที่นี่

แขกที่มาหน้าร้านที่เดิมทียังมีคำพูดที่คับแค้นใจอยู่ พอได้ยินคำว่าคุณชายสี่ก็รีบหุบปากแล้วจากไป

คุณชายสี่ ในหยุนเฉิงคำนี้เป็นคำที่แค่พูดถึงคนก็หวาดกลัวขึ้นมาแล้ว!

อย่าว่าแต่คนธรรมดา ๆ เลยต่อให้เป็นคนในตระกูลใหญ่ไม่กี่ตระกูลในหยุนเฉิงก็ยังต้องไว้หน้าเขา!

หกโมงเย็น ห้องโถงของภัตตาคารมีคนมากมายจอแจแล้ว คึกคักไม่ธรรมดา

นอกจากคนในโลกใต้ดินของหยุนเฉิงแล้ว ทุกตระกูลใหญ่ก็ล้วนแต่ส่งคนมามอบของขวัญอันมีค่าให้ เพียงเพื่อให้หลีกเลี่ยงการสงสัยก็เท่านั้น หลังจากส่งของขวัญแล้วก็ทยอยกันจากไป

หกโมงแปดนาที ไมบัคคันหนึ่งจอดลงตรงประตูภัตตาคาร จากนั้นก็เห็นว่าต้วนซื่อไห่เดินเข้ามาภายในห้องโถงภายใต้การติดตามของลูกน้องคนสำคัญทั้งสี่

“ขอให้คุณชายสี่มีความสุขดั่งทะเล อายุยืนยาวราวภูเขา!” ตะโกนเสียงดังพร้อม ๆ กัน เสียงดังกึกก้อง

“ขอบคุณพี่น้องทุกคนครับ แก้วนี้ผมขอดื่มเพื่อคารวะ!”

ต้วนซื่อไห่เดินมาถึงข้างโต๊ะที่อยู่ตรงกลางสุด ยกแก้วเหล้าขาวขึ้นมาดื่มจนหมดแก้วในทีเดียว

“คารวะคุณชายสี่!” ทุกคนยกแก้วขึ้นมาพร้อมกัน

เย่!

ในตอนนี้เอง ก้อนสีขาวก้อนหนึ่งก็ปลิวเข้ามาอย่างรวดเร็วจากทางหน้าประตูภัตตาคาร ก็คือคุณหมอที่สลบไปแล้ว

ตึง!

พุ่งลงไปกระแทกลงตรงกลางโต๊ะ ไม่เอียงไปทางใดทางหนึ่ง อาหารกระเซ็นไปทั่ว

สิบคนที่โต๊ะหลักรวมต้วนซื่อไห่อยู่ในนั้นด้วย บนตัวของแต่ละคนล้วนแต่เรี่ยราดเลอะเทอะ

ขวับ!

มองเห็นภาพนี้แล้ว สายตาของคนทุกคนก็มองไปทางประตูในเวลาเดียวกัน บนใบหน้าล้วนแต่เป็นสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ

นึกไม่ถึงว่าจะมีใครกล้ามาก่อเรื่องในงานเลี้ยงวันเกิดของคุณชายสี่ด้วย?

นี่คืออยากจะตายแล้วใช่ไหม!?

ตึง ๆ ๆ!

ร่างสูงยาวร่างหนึ่งปรากฏตัวอยู่ที่ประตู บนใบหน้าไม่มีสีหน้าใด ๆ เลย เดินด้วยจังหวะฝีเท้าที่มั่นคงมาทางโต๊ะหลัก

ดวงตาของต้วนซื่อไห่หรี่ลงน้อย ๆ จ้องมองไปยังคนที่มา ภายใต้ความเดือดดาลอย่างถึงที่สุด ทำให้ใบหน้าของเขากระตุกขึ้นน้อย ๆ

แต่ว่าประสบการณ์หลายปีจากทุกหนทุกแห่งทำให้เขาไม่ได้กำเริบอะไรออกไป หยิบซิการ์ที่อยู่บนโต๊ะอันหนึ่งขึ้นมาสูดเข้าไปเต็มปอดหนึ่งที

ตั้งแต่หลังจากที่เขานั่งอยู่บนบัลลังก์จักรพรรดิใต้ดินของหยุนเฉิง ก็ไม่เคยพบเจอกับคนที่ยั่วยุเขาเช่นนี้อีกเลย!

นี่คือไม่ได้เห็นเขาอยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อยเลยนี่!

เขาเกิดความแปลกใจอย่างเข้มข้นกับฐานะของผู้ที่มา ที่จริงแล้วเป็นคนแบบไหนกันนะถึงกล้าได้ถึงขั้นนี้!?

“รนหาที่ตาย!”

หลังจากที่ในห้องโถงใหญ่เงียบสงัดไปทั่วแล้ว คนสามสี่ร้อยคนก็ขยับกันขึ้นมาทั้งหมด ทยอยกันพุ่งไปทางหลิงห้าว เสียงโห่ร้องท่วมฟ้า พลังที่ออกจากผู้คนสาดซัดอย่างรุนแรง

ฟึ่บ ๆ ๆ!

นาทีต่อมา ทั้งห้องโถงใหญ่ก็เหมือนกับเป็นสถานที่ถ่ายทำภาพยนตร์ฟอร์มยักษ์ ในอากาศล้วนแต่เป็นเงาคนที่ปลิวกลับหัวกลับหางออกไป ในเวลาเดียวกันก็ปรากฏเป็นลำเลือดนับไม่ถ้วน

โครมคราม ๆ!

โต๊ะเก้าอี้แต่ละตัวถูกทุบจนพลิกคว่ำอยู่บนพื้น เงาแต่ละร่างขดอยู่บนพื้น ร้องอย่างเจ็บปวดไม่หยุด

ไม่ถึงสามนาที นอกจากสิบคนที่อยู่ข้าง ๆ โต๊ะหลักแล้ว คนอื่น ๆ นับร้อยล้วนแต่นอนนิ่งกันอยู่บนพื้น ไม่ตายก็พิการ เรี่ยราดไปทั่ว

อา!