หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 347

ไม่คิดเลยว่า พอได้ยินธนพัตพูดถึงเรื่องลูก หัวใจของสาริศาที่กว่าจะอบอุ่นขึ้นได้อย่างยากเย็นนั้นก็เหมือนถูกแช่แข็งลงอีกครั้งได้ทันที ความขมขื่นผุดขึ้นมาในหัวใจ สาริศาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะตัวเอง เธอนี่พอแผลหายก็ลืมความเจ็บปวดไปแล้วสินะ

พอนึกถึงภาพที่หมอถือเครื่องมือทำแท้งใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เธอก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น ความรู้สึกที่สิ้นหวังและหมดหนทางเหมือนลูกแกะที่กำลังจะโดนเชือดได้ปกคลุมเธออีกครั้ง……

“ไม่！”สาริศากุมหัวตัวเองเอาไว้ด้วยสีหน้าที่ข่มขืน เธอไม่อยากจะเจอประสบการณ์แบบนั้นอีกแล้ว！

“ริศา คุณเป็นอะไรไป？”ธนพัตเพิ่มมือไปจับเธอ แล้วก็ถามด้วยความกังวล

ธนพัตในสายตาของสาริศาในตอนนี้นั้นเหมือนปีศาจที่ชั่วร้าย ยื่นมือที่น่ารังเกียจทั้งสองข้างออกมา เพราะอยากจะเอาลูกไปจากเธอ

“ออกไป！อย่ามาแตะต้องตัวฉัน！”

เธอผลักธนพัตออก แรงเยอะจนทำให้ธนพัตโซเซ จนถอยไปด้านหลังสองก้าวกว่าจะหยุดนิ่ง สาริศาอาศัยโอกาสนี้วิ่งออกมาจากดาดฟ้า แล้วก็วิ่งไปยังห้องของตัวเอง

น้องธีร์ ตอนนี้เธออยากจะเจอน้องธีร์ อยากจะเห็นว่าลูกของตัวเองอยู่อย่างสงบสุขดี！

พอกลับมาที่ห้อง สาริศาก็เห็นว่าธีร์กำลังนั่งอยู่บนโซฟาและดูการ์ตูนในทีวี ไม่รู้ว่าไปดูอะไรที่น่าขำ ธีร์ที่เคยคิดว่าการ์ตูนเป็นเรื่องของเด็กกลับหัวเราะจนตัวโยน

พอเห็นภาพเหตุการณ์นี้ หัวใจที่เต้นอย่างบ้าคลั่งของสาริศาก็สงบลง ขอแค่ธีร์ไม่เป็นไรก็พอแล้ว ถ้าเขาสบายดี ตัวเธอก็สบายดี

พอคิดได้แบบนี้ สาริศาก็ยิ่งเกลียดที่เมื่อกี้เธอใจเต้นให้กับธนพัต ตอนนั้นเขาทำร้ายเธอจนเธอเกือบจะเสียธีร์ไป ไม่ว่าจะยังไงก็ไม่สามารถให้อภัยเขาได้อย่างเด็ดขาด！

“แม่ กลับมาแล้วเหรอครับ！”ธีร์หันหน้าไปมองสาริศาที่อยู่ตรงประตู แล้วก็วิ่งมาหาเธออย่างตื่นเต้น

สาริศาอุ้มธีร์ขึ้นมา และหัวใจก็อ่อนยวบลงในทันที “เมื่อกี้ลูกอยู่ในห้องคนเดียวเป็นเด็กดีหรือเปล่า? ได้ทำอะไรที่ซุกซนไหม？”

ดวงตาที่กลมโตของธีร์ฉายแววความจำใจ ดูท่าทางน่ารักน่าชังมากจริงๆ แค่แม่ของเขาอยู่ห่างจากเขาเกิน 5 นาที พอได้เจอเขาประโยคแรกที่พูดก็คือถามว่าเขาซนหรือเปล่า

“แม่ครับ ผมเป็นเด็กดีนะครับ”ธีร์ทำปากมุ่ยและพูดอย่างไม่เป็นธรรม

“โอเคๆ น้องธีร์ ของแม่เรียบร้อยที่สุดแล้ว”เห็นว่าสีหน้าของธีร์ดูมืดมนลง สาริศาก็รีบตอบใจเขายังปวดใจในทันที

“ไม่เป็นไรหรอกครับแม่ เมื่อกี้ผมไม่ได้โทษอะไรแม่ ผมคือคนที่รักแม่ที่สุดแล้ว！”ธีร์กลับมายิ้มอย่างสดใสได้ในเวลาอันรวดเร็ว ทำให้สาริศาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาเพราะตามอารมณ์ของลูกชายไม่ทัน

“แม่ครับ เมื่อกี้ไปทำอะไรมาเหรอ？”

ได้เจอพ่อหรือเปล่า? ความจริงแล้วนี่ต่างหากคือสิ่งที่ธีร์อยากจะถามมากที่สุด

เพราะไม่อยากให้ธีร์รู้ว่าธนพัตก็อยู่ที่นี่ เพราะกลัวว่าถึงเวลานั้นเขาจะวุ่นวายอยากซื้อพ่อ สาริศาก็เลยเกาจมูกของธีร์ พร้อมกับยิ้มอยากเอาอกเอาใจแล้วพูดว่า “แม่ก็อยู่ที่ห้องอาหารไง พอกินข้าวเสร็จก็กลับมาอยู่เป็นเพื่อนเจ้าปีศาจน้อยนี่ไง”

“ถ้าอย่างนั้นแม่ก็ไม่ได้เธอปะป๊าเหรอครับ？”สุดท้ายก็เป็นเด็กน้อยอยู่ดี ไม่รู้จักการซ่อนอารมณ์ของตัวเอง ธีร์มองไปที่สาริศา สายตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น “เมื่อกี้ที่ห้องอาหารผมเห็นปะป๊า หม่ามี๊เห็นเขาไหมครับ？”

พอได้ยินธีร์พูดถึงธนพัต สีหน้าของสาริศาก็เย็นชาลงในทันที “งั้นเหรอ? แม่ไม่เห็นเลย”

“แต่ว่าปะป๊าก็อยู่ตรงหน้าของพวกเราเลยนะครับ หม่ามี๊ไม่เห็นจริงๆ เหรอ？”ธีร์ถามอย่างร้อนรน หรือว่าแผนการของตัวเองมันล้มเหลวในที่สุดเหรอ?

ต้องรู้ว่า การที่เขาตอบรับคุณลุงออสตินที่น่าเกลียดนั่นว่าจะมาทริปเรือสำราญนี้ ก็เพราะว่าอยากจะสร้างโอกาสให้ปะป๊ากับหม่ามี๊ได้เจอกัน！

“แม่ไม่เห็นจริงๆ ”สาริศาไม่อยากจะพูดกับธีร์เกี่ยวกับเรื่องของธนพัตอีกต่อไปแล้ว ก็เลยรีบเปลี่ยนเรื่อง

ถึงแม้ว่าธีร์จะอายุยังน้อย แต่เขาก็สัมผัสได้ว่าดูท่าทางแล้วแม่น่าจะไม่ชอบปะป๊ามากเลย เขาก็ไม่อยากจะทำให้แม่ไม่มีความสุข ธีร์ก็ตอบคำถามของเธออย่างฉลาดหลักแหลม ไม่พูดถึงเรื่องที่ตัวเองเห็นธนพัตอีก

แต่ว่าในใจเขาก็แอบคิด ว่าท่าทางแล้วพ่อกับแม่ต้องมีเรื่องเข้าใจผิดอะไรกันแน่นอน เขาต้องหาทางช่วยให้พวกเขาคลายปมให้ได้

เช้าวันที่สอง เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงไม่ให้ธนพัตเห็นธีร์ สาริศาก็สั่งอาหารเด็กแล้วก็ให้คนเอาอาหารเช้ามาส่งที่ห้อง พอดูแลให้ธีร์กินอาหารเช้าเสร็จแล้ว สาริศาก็กำชับกับเขาสักสองสามประโยค