หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 346

หลังจากมาถึงดาดฟ้า สาริศาก็สูดหายใจเข้าไปเฮือกใหญ่ อยากจะปล่อยลมหายใจที่อัดอั้นอยู่ในอกออกมา ธนพัตเห็นเธอเป็นอะไรกัน อยากทิ้งก็ทิ้ง อยากเก็บกลับไปก็เก็บกลับไปอย่างนั้นเหรอ?

เดิมทีการที่มาที่นี่กับออสตินก็ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจพอแล้ว แถมตอนนี้ยังมีธนพัตเพิ่มขึ้นมาอีก สาริศาคิดว่าการพยายามกลับไปเร็วที่สุดเป็นเรื่องที่ดีที่สุดในตอนนี้

สาริศามองดูผืนน้ำอันไร้ขอบเขตที่อยู่ตรงหน้าของเธอในตอนนี้ สาริศาหลับตาลงและสัมผัสถึงลมทะเลเค็มๆ เธอรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองสงบลงไม่น้อยเลย ใบหน้าของเธอมีสีหน้าอิ่มเอิบยังไม่รู้ตัว

“ริศา ผมมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณ พวกเรามาคุยกันหน่อยได้ไหม？”

พอได้ยินเสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นมาจากด้านหลัง หัวใจของสาริศาก็จมดิ่งลงในทันที สีหน้าของเธอก็เย็นชาขึ้น เธอหันกลับมาแล้วก็เดินอ้อมธนพัตไป ตั้งแต่ต้นจนจบเธอได้แต่มองไปด้านล่าง ไม่มองธนพัตเลยแม้แต่นิดเดียว

แต่ว่าธนพัตก็ดึงเธอไว้ “ริศา พวกเรามาคุยกันหน่อย”

“ฉันไม่มีอะไรต้องคุยกับคุณ”สาริศาอยากจะสะบัดธนพัตออก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะว่าเรี่ยวแรงของเธอนั้นต่างกับเขามาก พอเห็นว่าธนพัตยังไงก็ไม่มีวันปล่อย ความโกรธในหัวใจที่เธอพยายามกดเอาไว้เมื่อกี้นี้ก็พรั่งพรูออกมาอีกครั้ง “ปล่อยฉัน！”

“ชีวิตนี้ฉันไม่มีทางปล่อยเธอเด็ดขาด！”ธนพัตกลับเข้ามาใกล้ยิ่งกว่าเดิม แล้วก็บีบแขนอีกข้างของเธอ “ริศา คุณฟังผมก่อนนะ ตอนนั้นที่ผมเซ็นใบหย่ากับคุณก็เพราะว่าพชิราเธอ……”

ธนพัตอยากจะอธิบายให้เธอฟังอย่างใจร้อน แต่ว่าตอนนี้สาริศาจะสั่งที่ไหนกัน

“คุณกับพชิราจะเป็นยังไงก็เป็นเรื่องระหว่างพวกคุณทั้งสองคน ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันด้วย！ฉันแค่รู้ว่าพวกเราหย่ากันแล้ว คุณรีบปล่อยฉันได้ละ！”สาริศาเริ่มออกแรงขัดขืน แต่ว่าธนพัตจะปล่อยที่ไหนกันล่ะ

มือทั้งสองข้างที่กำลังออกแรงของสาริศาไขว้ไปทางด้านหลัง ธนพัตดึงเธอมากอดแน่นในอ้อมแขนของเขา แล้วก็พูดกับเธอด้วยเสียงดังว่า “ริศา คุณเชื่อผมนะ ผมกับพชิราไม่ได้เป็นอะไรกัน หลายปีมานี้คนที่ผมรักมีแต่คุณเท่านั้น！”

“คุณอย่าเอาคำพูดพวกนี้มาทำให้ฉันสะอิดสะเอียนเลย ฉันมองคุณออกแล้ว คุณกับพชิราต่างหากที่เป็นคู่ที่สวรรค์สร้างมา วิธีที่จะจัดการกับคนก็เหมือนกัน ถ้าเกิดว่าพวกคุณไม่คบกันก็คงต้องรู้สึกผิดต่อพระเจ้าน่าดู ธนพัต คนเลวอย่างคุณ ฉันเกลียดคุณ ปล่อยฉันได้แล้ว！”

น้อยครั้งมากที่สาริศาจะด่าใคร แต่ว่าวันนี้เธอเพิ่งจะรู้ว่า ที่แท้การโมโหจนถึงขีดสุด ก็ทำให้สามารถทำเรื่องพวกนี้ได้โดยไม่ต้องมีใครมาสอน

ธนพัตแค่สนใจจะกอดสาริศาที่กำลังขัดขืนอยู่ไว้ในอ้อมแขนของตัวเองให้แน่น รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้สนใจว่าเธอจะพูดอะไร แค่คิดว่าเธอเพียงแค่พูดออกมาเพื่อระบายความโกรธเท่านั้น

ความจริงเขาเริ่มควบคุมสาริศาไม่ได้แล้ว ธนพัตกอดเธอและหมุนตัว หลังจากนั้นก็ก้าวไปข้างหน้าสองก้าว แล้วก็ขังเธอไว้แน่นระหว่างตัวเองกลับราวบันไดดาดฟ้า

“ตอนนั้นขาของพชิราต้องพิการเพราะว่าผม ที่หลายปีมานี้ผมอยู่กับเธอก็เพราะว่าผมต้องดูแลเธอ ระหว่างผมกับเธอนั้นไม่ได้เป็นอะไรกันนอกจากเพื่อนเลย”ธนพัตขยับเข้าไปใกล้เพื่อป้องกันไม่ให้สาริศาวิ่งหนี แล้วก็รีบอธิบายให้เธอฟัง

พอได้ยินคำพูดของธนพัต สาริศาก็หยุดไปในทันที แล้วก็มองไปที่ธนพัตด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย การที่ขาทั้งสองข้างของพชิราพี่กล้ามันเกี่ยวอะไรกับเขาด้วย?

พอเห็นว่าในที่สุดเธอก็ยอมสงบลง ธนพัตก็รีบอาศัยโอกาสนี้อธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนนั้น