ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 125

ทันทีที่เห็นหมีดำ ทุกคนก็สบถออกมา

ไม่สิ ฟู่เยียนหรานนี่มันเกิดอะไรขึ้น?

ไปทำอะไรมาถึงทำให้หมีที่หนักสี่ร้อยกว่าชั่งโกรธได้นะ?

ซุนอู่ขมับเต้นตุบ ๆ ตะโกนด่าเสียงดัง

“เจ้าบ้าไปแล้วหรือไร ไปแหย่หมีเอง ก็อย่าลากหมีมาหาพวกเราสิ!”

พวกเขาเป็นกลุ่มคนแก่ คนอ่อนแอ คนป่วย และคนพิการ เดินมาทั้งวันแล้ว คงวิ่งไม่ไหวหรอก

ลากหมีมาที่นี่ ไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าพวกเขาหรอกหรือ?

ฟู่เยียนหรานแสดงสีหน้ารู้สึกผิด นางก็ไม่อยากลากหมีมาที่นี่ แต่นางไม่มีทางเลือกแล้ว

ในกลุ่มผู้ถูกเนรเทศมีผู้หญิงและเด็กเยอะ วิ่งไม่เร็วเท่านาง บางทีหมีอาจจะเปลี่ยนเป้าหมายก็ได้

นางไม่ได้ใจร้ายแน่ ๆ แค่ช่วยซุนอู่คัดคนออกต่างหาก

เมื่อคิดแบบนี้ ฟู่เยียนหรานก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาก

จากนั้นเร่งความเร็วมาทางนี้มากขึ้น

“ข้ายอมแพ้แล้ว!” ซุนอู่รู้สึกว่าเขาไม่เคยเกลียดใครขนาดนี้มาก่อนเลย

เมื่อเห็นว่าหมีกำลังมา วิ่งก็คงวิ่งไม่ทันแล้ว ได้แต่หวังว่าพวกเขาคนเยอะ อาจจะปราบหมีได้

“อย่ามัวแต่ยืนบื้อ รีบหยิบดาบออกมาสู้กับหมี คนแก่ ผู้หญิง และเด็ก ไปหาที่หลบเร็ว”

แม้ว่าการลดจำนวนคนระหว่างทางเนรเทศจะเป็นเรื่องปกติ แต่ซุนอู่ก็ไม่อาจปล่อยให้พวกเขาตายไปต่อหน้าต่อตา

เมื่อนักการได้ยินคำพูดของเขา ก็รีบชักดาบออกมาทันที

ผู้ชายในกลุ่มต่างพากันหยิบไม้และก้อนหินขึ้นมา

คนแก่ ผู้หญิง และเด็กที่ปีนต้นไม้ได้ก็ปีนขึ้นไป ส่วนคนที่ปีนไม่ได้ก็หลบอยู่หลังก้อนหิน

“จิ่นเอ๋อร์ เจ้าพาจื่อชิงกับท่านแม่ไปหลบหลังก้อนหิน”

กู้หว่านเยว่กำชับหนึ่งประโยค

จิ่นเอ๋อร์พยักหน้าอย่างต่อเนื่อง ทำตามคำสั่งของนาง ดึงนางหยางขึ้น และพาคนของตัวเองไปหลบ

ทางด้านกู้หว่านเยว่ก็จ้องมองหมีตัวใหญ่ จากนั้นเลียริมฝีปาก

ฟู่เยียนหรานกลับคิดว่ากู้หว่านเยว่จงใจกลั่นแกล้งนาง

หลังจากลุกขึ้นจากพื้น ก็วิ่งตรงไปหากู้หว่านเยว่แล้วผลักนาง

“ข้าบอกให้เจ้าหยุดยิงตาหมี เจ้าไม่ได้ยินหรือ?”

แม้ว่ากู้หว่านเยว่จะกำลังจดจ่ออยู่กับหมี แต่เมื่อรู้สึกว่ามีคนผลักนาง นางก็หลบได้อย่างรวดเร็ว

แต่ลูกธนูที่ยิงออกไปก็เบนไปเล็กน้อย

ไม่เพียงแต่พลาดตาขวาของหมี แต่ยังดึงดูดความสนใจของมันอีกด้วย

“สมควรตายจริง ๆ!”

ฟู่เยียนหรานไม่เก่งวรยุทธ์ก็พอเข้าใจได้ แต่เหตุใดต้องทำให้มันแย่ลงด้วย นางเอกในนิยายต้นฉบับมีสติปัญญาแค่นี้เองหรือ?

เมื่อเห็นหมีเดินมาทางนี้ กู้หว่านเยว่ก็สบถด่าอย่างเงียบ ๆ แล้วหันตัวเพื่อเตรียมจะวิ่งหนี

เมื่อฟู่เยียนหรานเห็นว่านางกล้าด่าตัวเอง ก็ยิ่งโมโห จึงคว้าแขนเสื้อของกู้หว่านเยว่เอาไว้

“เจ้าพูดให้ชัด ๆ ใครกันแน่ที่สมควรตาย? เจ้าจิตใจโหดเหี้ยมมาก แค่เพราะเมื่อเช้าข้าพูดว่าเจ้าไม่กี่คำ เจ้าก็เลยผูกใจเจ็บ อยากจะฆ่าข้าให้ตายเลยใช่หรือไม่?”