ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 126

“เจ้าอยากตายหรือไง ปล่อยข้า!” กู้หว่านเยว่รู้สึกพูดไม่ออกจริง ๆ

ฟู่เยียนหรานนี่สมองมีปัญหารึเปล่า ถึงเวลานี้แล้วยังจะมาทะเลาะกันอีก

“เจ้าจะดุทำไม ข้ามาพูดกับเจ้าด้วยเหตุผล ทำไมเจ้าถึงดุขนาดนี้?

ตอนเช้าข้าพูดไปเพราะหวังดีต่อเจ้าต่างหาก คนที่ถูกเนรเทศอย่างเจ้าแต่งตัวสวยเด่นขนาดนั้นมันไม่ดีหรอก

แล้วเจ้ายังไปลงมือกับผู้ตรวจการเหล่านั้น ถ้าพวกเขาเอาคืนขึ้นมา เจ้าเคยคิดบ้างหรือไม่ว่าครอบครัวของเจ้าจะเป็นอย่างไร?”

ฟู่เยียนหรานพูดไม่หยุด ราวกับจับผิดกู้หว่านเยว่ได้

กู้หว่านเยว่ทนไม่ไหว เตะนางออกไป ทันใดนั้น หมีก็มาถึงตรงหน้าทั้งสองคนแล้ว

หมีที่ตาบอดข้างหนึ่งยกอุ้งเท้าขึ้นด้วยความโกรธเกรี้ยว เตรียมที่จะฟาดลงมา

“กรี๊ด!”

ฟู่เยียนหรานกลัวมาก ไม่ได้คิดอะไร ก็ผลักกู้หว่านเยว่ออกไป

“หว่านเยว่!”

“พี่สะใภ้!”

ซูจิ่นเอ๋อร์และคนอื่น ๆ ที่หลบอยู่หลังก้อนหิน ก็พากันวิ่งออกมาโดยไม่สนใจความกลัว อยากจะตีฟู่เยียนหรานให้ตายเลยจริง ๆ

ซูจิ่งสิงที่อยู่บนลาเทียมเกวียนคอยสังเกตการณ์อยู่ตลอด เมื่อเห็นกู้หว่านเยว่ตกอยู่ในอันตราย เขาก็ทนไม่ไหว กระโดดลงมาจากลาเทียมเกวียน แล้วลงมาบนหลังหมีโดยตรง ในมือถือมีดสั้นคมกริบเล่มหนึ่ง ยกมือขึ้นแล้วแทงลงไปปักเข้าที่ลำคอของหมี

มีดเล่มเดียวก็แทงทะลุผิวหนังหนา ๆ ของหมี เลือดสาดกระเซ็น

มีดสั้นเล่มนี้เป็นของที่กู้หว่านเยว่มอบให้ ไม่คิดเลยว่าจะแหลมคมขนาดนี้

ดวงตาของซูจิ่งสิงฉายแววตกตะลึง ไม่ลังเลที่จะดึงมีดสั้นออกมา จากนั้นแทงลงไปที่แผลเดิมอีกครั้ง

หมีส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ท่าทางก็ค่อย ๆ ช้าลง

เห็นได้ชัดว่ามีดเล่มนี้แทงโดนจุดสำคัญของมัน มันจึงส่งเสียงร้องออกมาอย่างน่าเวทนา

จากนั้นก็เซไปมาแล้วล้มลงกับพื้น ดิ้นไปมาสองครั้งแล้วก็แน่นิ่งไป

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน