ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 127

“ข้าแค่เห็นว่าในโพรงต้นไม้มีน้ำผึ้ง อยากจะเอาออกมากินสักหน่อย แต่ไม่คิดเลยว่าน้ำผึ้งนั้นจะมีหมีเฝ้าอยู่...”

เห็นทุกคนไม่ได้แสดงความรู้สึกใด ๆ สายตาก็ยังเย็นชา

ฟู่เยียนหรานกัดฟัน จากนั้นวิ่งไปชนต้นไม้ทันที

“ทั้งหมดเป็นความผิดของข้า ถ้าทำให้พวกท่านหายโกรธได้ ข้ายอมตายเพื่อไถ่โทษ ข้าจะไปตายเดี๋ยวนี้”

“พี่สาว อย่าทำเรื่องโง่ ๆ!” ฟู่ซานรีบดึงนางเอาไว้

“มีคนอยากให้ข้าตาย งั้นข้าไปตายก็ได้” ฟู่เยียนหรานน้ำตาไหลพราก และมองไปที่กู้หว่านเยว่โดยเจตนา

สายตาแบบนี้ทำให้กู้หว่านเยว่พูดไม่ออก

ตั้งใจทำให้นางรู้สึกแย่สินะ?

งั้นก็หาคนผิดแล้ว กู้หว่านเยว่มองไปบนพื้นรอบ ๆ

ทันใดนั้นก็หยิบมีดที่ตกอยู่บนพื้น แล้วเดินไปหาฟู่เยียนหราน จากนั้นยิ้มอย่างเป็นมิตร กล่าวด้วยน้ำเสียงหวังดี

“โธ่ แม่นางฟู่ ชนต้นไม้มันเจ็บนะ เจ้าใช้มีดเล่มนี้เถอะ

มีดเล่มนี้คมมาก ฟันครั้งเดียวก็สามารถตัดคอเจ้าขาดได้ รับรองว่าเจ้าจะตายโดยไม่เจ็บปวดเลย”

ขณะพูดก็เอามีดจ่อไปที่ลำคอของฟู่เยียนหรานแล้วลองทำท่าสองครั้ง

“กรี๊ด...เจ้าเอาออกไปไกล ๆ หน่อย!”

ฟู่เยียนหรานขาอ่อนยวบ จากนั้นกล่าวด่าทอโดยไม่ทันคิด

“กู้หว่านเยว่ เจ้าบ้าไปแล้วหรือ มีดเล่มนี้มันคมมาก ถ้าเกิดบาดข้าขึ้นมาจะทำอย่างไร?”

“แปลก เจ้าอยากตายไม่ใช่หรือ แน่นอนว่าต้องใช้มีดเล่มที่คม ๆ เร็ว ๆ หน่อยสิ ทุกคนรอกินเลี้ยงกันอยู่นะ”

“กินเลี้ยงหรือ?” ดวงตาของซูจิ่นเอ๋อร์เป็นประกาย แล้วพูดเสริมว่า “อ๊ะ ใช่ ๆ ๆ เจ้าอยากตายก็รีบตาย ข้าไม่ได้กินเลี้ยงนานแล้ว”

“เจ้า พวกเจ้า...” ฟู่เยียนหรานเห็นสายตาเยาะเย้ยของกู้หว่านเยว่ ชัดเจนว่ากำลังล้อเลียนนางอยู่

“เจ้าทนเห็นข้าไม่ได้ขนาดนั้นเชียวหรือ?”

“เจ้าเป็นคนบอกเองว่าอยากตาย ข้าแค่ทำให้เจ้าสมหวัง เหตุใดถึงกลายเป็นว่าข้าทนเจ้าไม่ได้เสียแล้ว

หรือว่าเจ้าแค่แกล้งทำ เจ้าไม่ได้อยากตายจริง ๆ งั้นหรือ?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน