ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 127

“ข้าแค่เห็นว่าในโพรงต้นไม้มีน้ำผึ้ง อยากจะเอาออกมากินสักหน่อย แต่ไม่คิดเลยว่าน้ำผึ้งนั้นจะมีหมีเฝ้าอยู่...”

เห็นทุกคนไม่ได้แสดงความรู้สึกใด ๆ สายตาก็ยังเย็นชา

ฟู่เยียนหรานกัดฟัน จากนั้นวิ่งไปชนต้นไม้ทันที

“ทั้งหมดเป็นความผิดของข้า ถ้าทำให้พวกท่านหายโกรธได้ ข้ายอมตายเพื่อไถ่โทษ ข้าจะไปตายเดี๋ยวนี้”

“พี่สาว อย่าทำเรื่องโง่ ๆ!” ฟู่ซานรีบดึงนางเอาไว้

“มีคนอยากให้ข้าตาย งั้นข้าไปตายก็ได้” ฟู่เยียนหรานน้ำตาไหลพราก และมองไปที่กู้หว่านเยว่โดยเจตนา

สายตาแบบนี้ทำให้กู้หว่านเยว่พูดไม่ออก

ตั้งใจทำให้นางรู้สึกแย่สินะ?

งั้นก็หาคนผิดแล้ว กู้หว่านเยว่มองไปบนพื้นรอบ ๆ

ทันใดนั้นก็หยิบมีดที่ตกอยู่บนพื้น แล้วเดินไปหาฟู่เยียนหราน จากนั้นยิ้มอย่างเป็นมิตร กล่าวด้วยน้ำเสียงหวังดี

“โธ่ แม่นางฟู่ ชนต้นไม้มันเจ็บนะ เจ้าใช้มีดเล่มนี้เถอะ

มีดเล่มนี้คมมาก ฟันครั้งเดียวก็สามารถตัดคอเจ้าขาดได้ รับรองว่าเจ้าจะตายโดยไม่เจ็บปวดเลย”

ขณะพูดก็เอามีดจ่อไปที่ลำคอของฟู่เยียนหรานแล้วลองทำท่าสองครั้ง

“กรี๊ด...เจ้าเอาออกไปไกล ๆ หน่อย!”

ฟู่เยียนหรานขาอ่อนยวบ จากนั้นกล่าวด่าทอโดยไม่ทันคิด

“กู้หว่านเยว่ เจ้าบ้าไปแล้วหรือ มีดเล่มนี้มันคมมาก ถ้าเกิดบาดข้าขึ้นมาจะทำอย่างไร?”

“แปลก เจ้าอยากตายไม่ใช่หรือ แน่นอนว่าต้องใช้มีดเล่มที่คม ๆ เร็ว ๆ หน่อยสิ ทุกคนรอกินเลี้ยงกันอยู่นะ”

“กินเลี้ยงหรือ?” ดวงตาของซูจิ่นเอ๋อร์เป็นประกาย แล้วพูดเสริมว่า “อ๊ะ ใช่ ๆ ๆ เจ้าอยากตายก็รีบตาย ข้าไม่ได้กินเลี้ยงนานแล้ว”

“เจ้า พวกเจ้า...” ฟู่เยียนหรานเห็นสายตาเยาะเย้ยของกู้หว่านเยว่ ชัดเจนว่ากำลังล้อเลียนนางอยู่

“เจ้าทนเห็นข้าไม่ได้ขนาดนั้นเชียวหรือ?”

“เจ้าเป็นคนบอกเองว่าอยากตาย ข้าแค่ทำให้เจ้าสมหวัง เหตุใดถึงกลายเป็นว่าข้าทนเจ้าไม่ได้เสียแล้ว

หรือว่าเจ้าแค่แกล้งทำ เจ้าไม่ได้อยากตายจริง ๆ งั้นหรือ?”

น้ำเสียงของซูจื่อชิงสะอื้นเล็กน้อย การฟื้นตัวของพี่ใหญ่ทำให้เขามองเห็นความหวัง

“จิ่งสิง ดี...” ใบหน้าของนางหยางก็เผยรอยยิ้มอย่างมีความสุข ร่วมยินดีไปด้วย

คนในสกุลซูโดยเฉพาะฮูหยินผู้เฒ่าซู กลับรับไม่ได้

“เจ้า เจ้าพิการไปแล้วมิใช่หรือ? เหตุใดถึงยังยืนขึ้นมาได้?”

กู้หว่านเยว่มองนางแวบหนึ่ง “ท่านพี่ของข้าแค่บาดเจ็บ พิการตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

“ไม่พิการ? ไม่พิการแล้วทำไมพวกเจ้าไม่บอกตั้งแต่แรกเล่า?!”

ฮูหยินผู้เฒ่าซูรู้สึกว่าตัวเองถูกหลอก นางเห็นว่าซูจิ่งสิงพิการ ถึงได้ถือโอกาสแยกบ้าน

ไม่แปลกใจเลยที่ระหว่างทางที่ถูกเนรเทศ คนในบ้านอื่นๆ ตายบ้าง เจ็บบ้าง แต่บ้านสามกลับมีเนื้อกินทุกมื้อ ไม่เหมือนกับคนที่ถูกเนรเทศมาเลย

“ดีมาก พวกเจ้าตั้งใจ ตั้งใจจะแยกบ้าน เพื่อจะทิ้งพวกเรา พวกเจ้าใจร้ายจริง ๆ!”

ฮูหยินผู้เฒ่าซูนั่งลงบนพื้น จากนั้นร้องไห้โฮออกมา