ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 128

สีหน้าของนางหลิวและคนอื่น ๆ ก็ไม่ดีเช่นกัน ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าขาของซูจิ่งสิงยังดีอยู่ พวกเขาจะแยกบ้านทำไมกัน?

ตอนนี้กู้หว่านเยว่เก่งขนาดนี้ ขาของซูจิ่งสิงก็หายดีแล้ว ต่อไปชีวิตก็จะยิ่งดีขึ้นเรื่อย ๆ

แล้วกลับมามองที่พวกเขา...แค่มีชีวิตรอดก็ดีแค่ไหนแล้ว

เพราะบ้านรองตายกันหมดแล้ว

นางหลิวพึมพำ “จิ่งสิง เจ้าทำแบบนี้มันไม่ยุติธรรมเลย”

ซูหัวหยางก็ขมวดคิ้วแล้วเอ่ยขึ้น “ใช่แล้ว ขาของเจ้าไม่พิการ แล้วทำไมไม่บอก”

สายตาตำหนิของหลาย ๆ คนจับจ้องไปที่ซูจิ่งสิง จนทำให้กู้หว่านเยว่รู้สึกโมโห

“พวกท่านคงลืมไปแล้วกระมัง ตอนนั้นพวกท่านรังเกียจที่ข้าบาดเจ็บหนัก กลัวว่าข้าจะเป็นภาระ จึงอยากแยกบ้าน”

ซูจิ่งสิงมองพวกเขาด้วยสายตาเยือกเย็น

สายตาที่เยือกเย็นนั้น ทำให้สกุลซูทุกคนต้องหุบปากอย่างไม่เต็มใจ

“คุณชายซู ขอแสดงความยินดีที่ท่านลุกขึ้นยืนได้แล้ว”

ซุนอู่เดินไปหาซูจิ่งสิง ตั้งใจจะตบบ่าเขาสักหน่อย

แต่เมื่อเห็นว่าซูจิ่งสิงสูงกว่าตนเองหนึ่งช่วงศีรษะ ก็เลยวางมือลง

“แต่ว่า ท่านก็ต้องระวัง ในเมืองหลวงอาจมีคนที่ไม่อยากให้ท่านลุกขึ้นยืนก็ได้”

“ข้ารู้ ขอบคุณท่านนักการซุน” ซูจิ่งสิงเหลือบมองไปที่กลุ่มนักการโดยไม่ได้ตั้งใจ

เห็นนักการสกุลหลี่กำลังแอบมองขาของเขาอย่างมีพิรุธ

แต่ไม่คิดว่าซุนอู่จะถึงกับเตือนเขา

ซุนอู่ก็ไม่อยากยุ่งเรื่องชาวบ้าน

แต่ตลอดการเดินทางครั้งนี้ ทำให้เขามองกู้หว่านเยว่และซูจิ่งสิงใหม่ด้วยสายตาที่ชื่นชม

ซูจิ่งสิงลุกขึ้นยืนได้ เขาดีใจด้วยจริง ๆ จึงกล่าวเตือนหนึ่งประโยค

“หัวหน้า แล้วจะจัดการกับหมีตัวนี้อย่างไรดี?”

จางเอ้อร์ขัดจังหวะการสนทนาของทุกคน มองหมีที่อยู่บนพื้นแล้วกลืนน้ำลาย

“ข้ายังไม่เคยกินเนื้อหมีเลย”

“งั้นวันนี้เราก็กินเนื้อหมีกัน”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน