ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 129

กู้หว่านเยว่ได้ยินคำพูดของเขา ก็ถือโอกาสหันกลับไปมอง

เป็นไปอย่างที่คาดไว้ ทุกคนกำลังยุ่งอยู่กับการย่างเนื้อรอบกองไฟอย่างสนุกสนาน

มีเพียงนักการหลี่เท่านั้นที่ทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ แอบมองมาทางพวกเขาเป็นระยะ ๆ

“คงจะเห็นว่าขาของท่านหายดีแล้ว จึงทนไม่ไหวที่จะรีบไปรายงานนายท่านผู้อยู่เบื้องหลัง”

กู้หว่านเยว่ลูบมือ

“ว่าอย่างไร จะส่งเขาขึ้นสวรรค์เมื่อไหร่ดี?”

ซูจิ่งสิงรู้สึกว่าท่าทางอันธพาลของนางนั้นน่ารักเป็นพิเศษ จึงอดกลั้นรอยยิ้มแล้วพูดเสียงเบา ๆ

“ลงมือคืนนี้เลย ดีกว่าปล่อยให้เนิ่นนานแล้วมีปัญหาทีหลัง”

“ได้เลย ๆ ” กู้หว่านเยว่ยกยิ้มอย่างมีความสุข เหตุใดนางถึงมีความสุขขนาดนี้เวลาพูดว่าจะกำจัดคนเลว?

ระหว่างที่พูดคุยกัน ก็มีคนทยอยมาตักน้ำที่ริมแม่น้ำ ทั้งสองคนจึงปิดปากเงียบอย่างรู้กัน

“ข้ามาช่วยเจ้าล้างด้วย”

ซูจิ่งสิงถือโอกาสนั่งยอง ๆ ลง หยิบอุ้งเท้าหมีอีกข้างออกมาจากตะกร้า แล้วล้างทำความสะอาดพร้อมกับนาง

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอุ้งเท้าหมีมีกลิ่นคาวแรงเกินไปหรือไม่ กู้หว่านเยว่ถึงกับอาเจียนออกมา

“เจ้าเป็นอะไรไป?”

ซูจิ่งสิงรีบถามด้วยความเป็นห่วง

กู้หว่านเยว่อยากบอกว่าไม่เป็นไร แต่กลิ่นคาวก็ทำให้นางอดไม่ได้ที่จะอาเจียนออกมาอีกครั้ง

“แม่นางน้อยกู้ เจ้าคงไม่ได้ตั้งครรภ์หรอกนะ?”

เหยียนฮูหยินที่มาตักน้ำถามขึ้นด้วยความประหลาดใจ ตอนที่นางท้องซือหยวนก็มีอาการคลื่นไส้อาเจียนแบบนี้

“ไม่ใช่หรอก”

กู้หว่านเยว่ส่ายหัวอย่างแน่วแน่

นางและซูจิ่งสิงมีความสัมพันธ์กันแค่คืนเดียว ไม่น่าจะตั้งครรภ์ได้ง่ายขนาดนั้น

ไม่ใช่ว่านางไม่เคยคิดที่จะตรวจชีพจรตัวเอง แต่ชาติที่แล้วนางได้รับบาดเจ็บจนไม่สามารถมีลูกได้ ดังนั้นเรื่องการตั้งครรภ์ จึงคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้

เดิมทีดวงตาของซูจิ่งสิงเป็นประกาย แต่เมื่อได้ยินกู้หว่านเยว่พูดอย่างเด็ดขาดว่าเป็นไปไม่ได้ หัวใจของเขาก็ห่อเหี่ยวลงอีกครั้ง

กู้หว่านเยว่เป็นหมอ ที่นางพูดต้องไม่ผิดแน่

แต่ถ้าไม่ท้องก็ดีเหมือนกัน เพราะการเดินทางระหว่างการเนรเทศนั้นลำบากมาก หากตั้งครรภ์ขึ้นมาจริง ๆ กู้หว่านเยว่คงจะลำบากมากแน่ ๆ

“แน่นอน เรียกข้าว่าหัวหน้าพ่อครัวซูได้เลย”

ซูจิ่นเอ๋อร์ไม่ถ่อมตัวแม้แต่น้อย ยืนเท้าเอวอย่างภาคภูมิใจ

กู้หว่านเยว่กินไปสองสามไม้ ก็ยังรู้สึกคลื่นไส้ จึงไปนั่งข้างลาเทียมเกวียนเพื่อสงบสติอารมณ์

แต่ไม่นานนัก ซูจิ่งสิงก็กลับมาพร้อมกับอุ้งเท้าหมีและถุงน้ำดีหมีที่ล้างสะอาดแล้ว

เมื่อทุกคนกินเสร็จ ล้างหม้อล้างชามเรียบร้อยแล้ว ก็เตรียมผ้าห่มปูบนพื้น แล้วเริ่มนอนพักผ่อน

เมื่อความมืดเข้าปกคลุม ในค่ายพักแรมก็เริ่มมีเสียงกรนดังขึ้นเป็นระยะ ๆ

กู้หว่านเยว่และซูจิ่งสิงแกล้งหลับ แต่จริง ๆ แล้วคอยสังเกตการณ์นักการหลี่อยู่ตลอด

เป็นไปอย่างที่คิดไว้ เห็นนักการหลี่ไม่ยอมนอนตอนกลางคืน แอบออกจากค่ายพักแรม

“ตามไปดูกัน”

ซูจิ่งสิงกล่าวขึ้นเบา ๆ

เงาร่างของทั้งสองเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ลัดเลาะไปตามป่าไม้ ตามหลังนักการหลี่ไป

นักการหลี่มาถึงพื้นที่ว่างเปล่าไร้ผู้คน เขาเอานิ้วหัวแม่มือและนิ้วชี้แตะที่ปาก แล้วส่งเสียงร้องแหลมออกมา