ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 140

จากนั้นนางก็หยิบหน้ากากขึ้นมาใส่ และแวบออกจากห้องไปทันที

นางไม่ลืมว่าตนก็มีเรื่องต้องทำ ในเมื่อจวนหลังนี้เป็นอาณาเขตของมู่หรงอวี้ ก็อย่ามาโทษว่านางไม่เกรงใจก็แล้วกัน!

ทันทีที่เข้าไปในห้องใต้ดิน กู้หว่านเยว่ก็ได้เห็นอาวุธและเสบียงมากมาย นางจึงรีบกอบโกยกลับอย่างไม่เกรงใจ

จากนั้นนางก็เข้าไปในครัวและทำการขนอาหารพร้อมทั้งม้าที่อยู่ในคอกออกไปพร้อมกัน

“เหอะ ๆ ข้าชักอยากเห็นแล้วสิว่าหากท่านไม่มีม้า ท่านจะไปจากจวนแห่งนี้ได้อย่างไร”

กู้หว่านเยว่หัวเราะด้วยความสะใจ ก่อนจะหายตัวไปโผล่ในพื้นที่นอกหน้าตาห้องของมู่หรงอวี้และใช้นิ้วเจาะรูหน้าต่างที่ทำจากกระดาษ และมองเข้าไปข้างใน

“เจ็บ เจ็บจะตายอยู่แล้ว ขาของข้าเหมือนมีมดเป็นร้อยตัวรุมกัดอย่างไรอย่างนั้น”

มู่หรงอวี้นอนอยู่บนเตียงอย่างหมดเรี่ยวแรง ทั้งยังคร่ำครวญไม่หยุด

“ทำไมเซียนแพทย์น้อยถึงยังไม่มาอีก?”

“กราบทูลท่านอ๋อง เซียนแพทย์น้อยมาแล้ว เซียนแพทย์น้อยมาแล้ว!”

เด็กสาวในชุดสีขาวคนหนึ่งวิ่งหน้าตั้งเข้ามาจากด้านนอก เมื่อถึงข้างเตียงนางก็รีบจับชีพจรของมู่หรงอวี้ทันที

“ท่านอ๋อง ท่านโดนยาพิษได้อย่างไร?”

“อย่าถาม”

เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ มู่หรงอวี้เกลียดชังกู้หว่านเยว่เข้ากระดูกดำ ครั้นนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ ขาของเขาก็ปวดร้าวขึ้นมาทันที

“รีบส่งยาถอนพิษมาให้ข้าเดี๋ยวนี้”

ลั่วยางรีบหยิบยาถอนพิษออกมา

โชคดีที่นางมีนิสัยชอบศึกษายาพิษไปพร้อมกับการศึกษายาถอนพิษ

มู่หรงอวี้รีบกลืนยาถอนพิษทันที ก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกครั้ง แต่เขากลับรู้สึกว่าความเจ็บปวดบริเวณขาของเขาไม่ได้ทุเลาลงแต่อย่างใด

“เซียนแพทย์น้อย ทำไมขาของขายังปวดร้าวอยู่อีก?”

“ประสิทธิภาพของยาชนิดนี้มันไม่ได้เร็วเพียงนั้น ได้โปรดท่านอ๋องอดทนสักหน่อยเจ้าค่ะ”

นอกห้อง กู้หว่านเยว่เห็นภาพนี้ คิดว่าเหตุการณ์ต่อไปต้องไม่เหมาะสมกับเด็กวัยเยาว์แน่นอน จึงหมุนตัวและลอยตัวจากไป

หลังจากใช้วิชาตัวเบากลับมาถึงหน้าประตู กู้หว่านเยว่ก็เตรียมจะผลักประตูเข้าไป จนกระทั่งเห็นฟู่เยียนหรานยืนเปลื้องผ้าอยู่ข้างเตียงของซูจิ่งสิง

แต่ซูจิ่งสิงนั่งอยู่บนเตียง เห็นได้ชัดว่าเพิ่งตื่นนอน

“พวกเจ้าทำอะไรกัน?”

ฟู่เยียนหรานสาวเท้าก้าวเข้ามา นางตั้งใจกล่าวเสียงเบาราวกับกลัวคนอื่นจะตกใจตื่น

สีหน้าของฟู่เยียนหรานเปลี่ยนไป จู่ ๆ นางก็ปิดหน้าร้องไห้อย่างไม่ได้รับความเป็นธรรม

“ฮูหยินซู เจ้า เจ้าอย่าโทษคุณชายซูเลย ข้าควบคุมตัวเองไม่ได้ จึงเผลอทำเรื่องที่ผิดกับคุณชายซู...”

นางกล่าวพร้อมกับพยายามดึงเสื้อผ้าของตัวเอง เพราะกลัวว่ากู้หว่านเยว่จะไม่เห็น

“เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไร?”

นัยน์ตาของซูจิ่งสิงคมกริบดุจคมมีด หากสายตานั้นฆ่าคนได้ ฟู่เยียนหรานคงถูกเขาสับเป็นพันชิ้นไปแล้ว