ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 141

ทันใดนั้นฟู่เยียนหรานก็ปิดหน้าร้องไห้เสียงสะอื้น ท่าทางเช่นนี้ยิ่งยืนยันได้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างทั้งสอง

“ฮูหยินซู เจ้าอย่าโทษพี่ใหญ่ซูเลย เพราะข้าเทิดทูนเขามากเกินไปถึงกลายเป็นแบบนี้

ข้าจะไม่โต้เถียงใด ๆ กับเจ้า เพียงอยากดูแลเรื่องปัจจัยสี่ของพี่ใหญ่ซูอยู่เคียงข้างเขาเท่านั้น”

นางห่อไหล่ขาวผุดผ่องอย่างอ่อนแรง น้ำตาไหลพราก ผู้ชายส่วนใหญ่เห็นแล้วก็รู้สึกสงสาร

ไม่แปลกใจที่ได้เป็นพระมเหสี

เข้าใจใช้ลูกไม้ใสซื่อเป็นอย่างดี

“ซูจิ่งสิง”

กู้หว่านเยว่บิดขี้เกียจ นางไม่มีเวลามาคร่ำครวญกับฟู่เยียนหราน

“ข้าง่วงแล้ว ท่านช่วยอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้นโดยเร็ว”

ในน้ำเสียงแฝงความรำคาญใจ

ซูจิ่งสิงกังวลว่ากู้หว่านเยว่จะเข้าใจผิด เมื่อได้ยินเช่นนั้นจึงรีบอธิบาย

“ข้าได้ยินเสียงความวุ่นวายจึงตื่นขึ้นมา พบว่านางยืนอยู่ที่หัวเตียง กำลังเปลื้องผ้าอยู่

พอข้าตวาดไล่นางไป เจ้าก็ผลักประตูเข้ามาแล้ว ข้าไม่ได้แตะต้องนางเลย”

กู้หว่านเยว่ชำเลืองมองเตียงที่จัดไว้อย่างเป็นระเบียบ ด้วยความเข้าใจในตัวซูจิ่งสิงของนาง ย่อมรู้ว่าเขาไม่นอกลู่นอกทางแน่

หลังจากได้ฟังคำอธิบายด้วยหูตัวเอง ก็ยิ่งไม่มีอะไรให้สงสัยอีก

“ข้าเข้าใจแล้ว คุณหนูฟู่ ไม่มีอะไร เจ้ารีบไปเถอะ พวกข้าจะนอนแล้ว ไม่มีเวลาดูเจ้าคร่ำครวญ”

กู้หว่านเยว่พูดพลางหาวนอน ก่อนจะเดินไปที่หน้าเตียง

ส่วนซูจิ่งสิงกลับก้มตัวลงอย่างเอาใจใส่ ถอดรองเท้าให้กู้หว่านเยว่

“ข้าไม่ได้มาเพื่อคร่ำครวญ ข้ามาเพื่อ...”

ฟู่เยียนหรานสับสนไปหมด นางมาที่นี่ด้วยเหตุใด? อ้อ ใช่แล้ว นางมาเพื่อยั่วยวนซูจิ่งสิง ถือโอกาสยุแยงความสัมพันธ์ของทั้งสอง

แต่เหตุใดกู้หว่านเยว่ถึงไม่เล่นตามแผนอย่างที่ควรจะเป็นล่ะ?

“กู้หว่านเยว่ เจ้าไม่โกรธหรือ?” ฟู่เยียนหราน ถามประโยคหนึ่งอย่างไม่ยอมจำนน

“ข้าเชื่อมั่นในตัวท่านพี่ของข้า” กู้หว่านเยว่หุบยิ้ม เอ่ยอย่างจริงจัง

พี่สาวของเขาต้องการอยู่เหนือผู้ใดไม่ใช่หรือ เหตุใดถึงเกาะติดอยู่กับซูจิ่งสิงไม่ไปไหนแล้ว?

เขาเป็นนักโทษเนรเทศนะ!

“เจ้าไม่เข้าใจ” ฟู่เยียนหรานเช็ดน้ำตาป้อย ๆ “เขาเคยช่วยชีวิตข้าไว้”

ฟู่ซาน: “...เช่นนั้นเอง”

เช้าวันรุ่งขึ้น กู้หว่านเยว่ถูกเสียงอุทานปลุกให้ตื่นขึ้นมา

“ดีจังเลย ในที่สุดพายุทรายก็สงบลงแล้ว!”

ซู่จื่อชิงเปิดประตู ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้น

นอกประตูเป็นวันแดดจ้าที่หายไปนาน ท้องฟ้าเป็นสีครามราวกับถูกชะล้าง

“พวกเราสามารถออกจากคฤหาสน์หลวงที่ไม่ปลอดภัยแห่งนี้ได้แล้วหรือยัง?”

“อืม” ซูจิ่งสิงพยักหน้า ลุกขึ้นกล่าวว่า “ข้าจะไปปรึกษาซุนอู่”

ซุนอู่อยากจะเร่งการเดินทางใจจะขาด ย่อมไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว เมื่อเห็นพายุทรายสงบลงก็สั่งให้นักการในศาลาว่าการไปต้อนผู้คนให้ออกเดินทางทันที