ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 142

หลังจากพักหายเหนื่อยได้หนึ่งวัน เหล่านักโทษเนรเทศก็กลับมามีเรี่ยวแรงอีกครั้ง พากันเก็บข้าวของเพื่อออกจากคฤหาสน์หลวง

เมื่อมู่หรงอวี้ตั้งสติได้ ลานหลังบ้านก็ว่างเปล่าไร้ผู้คนแล้ว

“เจ้าโง่ ข้าไม่ได้บอกให้เจ้าจับตาดูพวกเขาไว้หรือ?!”

เขาถีบพ่อบ้านที่กุลีกุจอเข้ามาอย่างหงุดหงิด

พ่อบ้านคุกเข่าพรึ่บลงกับพื้น

“ท่านอ๋องอย่าทรงกริ้ว เมื่อเช้าคฤหาสน์หลวงถูกปล้นอย่างกะทันหัน ข้าน้อยไม่มีเวลานึกถึงพวกเขา...”

“เจ้ากินอะไรเป็นอาหาร เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ก็จัดการไม่ได้...ช้าก่อน เจ้าบอกว่าคฤหาสน์หลวงถูกปล้นงั้นหรือ?”

มู่หรงอวี้ใจหายวาบ เกิดลางสังหรณ์ขึ้นมาในทันใด

เขาหันหน้าเดินไปยังห้องใต้ดินโดยไม่พูดอะไร

เมื่อมาถึงทางเข้าห้องใต้ดิน เห็นไข่มุกเรืองแสงราตรีสองเม็ดที่ส่องสว่างตรงประตูถูกหักออก เขาหน้ามืดในทันใด

“ท่านอ๋อง อดทนไว้”

คนสนิทรีบเข้ามาประคองมู่หรงอวี้

“ทนได้ ทนได้...” มู่หรงอวี้ฝืนผลักประตูหินให้เปิดออก เมื่อเห็นสถานการณ์ภายในอย่างชัดเจน ก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป

“เงินทองของข้า เงินทองของข้า!”

น้ำตาไหลรินจากเบ้าตา มู่หรงอวี้ในวัยสามสิบกว่า ๆ ร้องไห้เป็นเด็กทารก

ห้องใต้ดินแห่งนี้มีทรัพย์สินส่วนตัวของเขาหนึ่งในสามเก็บไว้ ซึ่งเขาทำงานหนักเพื่อสะสมไว้ในหลายปีมานี้

ไอ้สารเลวคนไหนที่ขโมยเงินทองของเขาไปจนหมดสิ้น?!

“ท่านอ๋อง คฤหาสน์หลวงหลังนี้ปกติสุขมาโดยตลอด ทว่าตั้งแต่ซูจิ่งสิงเข้ามาก็ถูกปล้น เรื่องนี้ต้องเป็นฝีมือของซูจิ่งสิงแน่ เขากำลังแก้แค้นท่านอ๋องอยู่!”

พ่อบ้านกลัวการถูกลงโทษ รีบปัดสวะให้พ้นตัว

ต้องบอกว่าเป็นเรื่องจริง แม้ว่าเรื่องนี้จะไม่เกี่ยวข้องกับซูจิ่งสิง แต่มันคือฝีมือการเขียนของกู้หว่านเยว่

“เจ้าพูดถูก รีบไปเตรียมม้าไว้ ข้าจะตามล่าพวกเขา!”

จนกระทั่งพลบค่ำ กู้หว่านเยว่ประเมินได้ว่า จากสถานการณ์ในขณะนี้ของมู่หรงอวี้ น่าจะไม่สามารถตามทันได้สักพัก จึงส่งสัญญาณให้ซุนอู่หยุดพักในวัดเก่าทรุดโทรมที่อยู่ใกล้ ๆ

“พี่สะใภ้ใหญ่ ข้ากระหายน้ำมาก”

ซู่จินเอ๋อร์เลียริมฝีปาก เร่งเดินทางมาทั้งวัน แต่พวกเขาไม่เห็นแม้แต่แหล่งน้ำสักแห่ง น้ำในถุงน้ำก็ดื่มจนหมดแล้ว

“อดทนไว้ก่อน หลังจากผ่านทะเลทรายผืนนี้ไปก็จะมีแหล่งน้ำแล้ว”

กู้หว่านเยว่กล่าวปลอบใจ ขณะที่กำลังคิดว่าต้องหาข้ออ้างว่าจะออกไปหาแหล่งน้ำ แล้วใช้ถุงน้ำบรรจุน้ำกลับมาสักหน่อยหรือไม่

ก็เห็นรถม้าคันหนึ่งแล่นเข้ามาจากภายนอกวัดเก่าทรุดโทรม หลังจากหยุดลง แม่นมเฒ่าสองคนก็รีบประคองหญิงสาวแรกแย้มนางหนึ่งลงมา

“หลีกทางเร็วเข้า ฮูหยินน้อยของเราน้ำคร่ำแตกกำลังจะคลอดแล้ว ขอพื้นที่ด้วย”

หลังจากนั้นองครักษ์นายหนึ่งก็เดินเข้ามาตรงหน้าซุนอู่ หยิบป้ายอาญาสิทธิ์ออกมาจากอกและเจรจาบางอย่างกับเขาเสียงเบา ๆ

ทันใดนั้นสีหน้าของซุนอู่ก็เปลี่ยนไป เขาหันไปทางรถม้าโดยสัญชาตญาณ

“เด็ก ๆ รีบพาผู้คนออกไปเดี๋ยวนี้ ยกพื้นที่วัดเก่าให้ฮูหยินน้อย”