ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 144

เป็นห่วงว่า หากถึงเวลานั้นแล้วช่วยชีวิตใครไม่ได้ ครอบครัวนี้จะตามราวีกู้หว่านเยว่

“อืม”

กู้หว่านเยว่พยักหน้า ตัดสินใจดูสถานการณ์อีกครั้ง

นางก็ไม่ใช่แม่พระเช่นกัน ไม่สามารถเอาความปลอดภัยของตัวเองเข้าไปเพื่อชีวิตของผู้อื่นได้

“แม่นางน้อยกู้”

ดูเหมือนว่าซุนอู่จะจับอะไรบางอย่างได้ กำลังจะพูดออกมา

จู่ ๆ ฟู่เยียนหรานที่ซ่อนตัวอยู่ด้านหลังมาโดยตลอดก็เดินไปหาบ่าวรับใช้สูงอายุนางนั้น แล้วพูดเสียงดังลั่น

“แม่นมเฒ่า ในกลุ่มนักโทษเนรเทศทางนั้นมีหมอหญิงอยู่ด้วย พวกเจ้าต้องการหมอไม่ใช่หรือ ไปขอความช่วยเหลือจากนางสิ”

ว่าแล้วนางก็ชี้ไปที่กู้หว่านเยว่

“เจ้า!”

ซูจิ่นเอ๋อร์และซูจื่อชิงลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธ สตรีนางนี้หาเรื่องให้พี่สะใภ้ใหญ่ได้อย่างไร?

ฟู่เยียนหรานยิ้มกล่าวอย่างอ่อนโยน ราวกับว่าไม่เห็นสายตาโกรธเกรี้ยวของพวกเขา

“แม่นางน้อยกู้ ทักษะทางการแพทย์ของเจ้าเป็นที่ประจักษ์แก่ทุกคน

ตอนนี้ฮูหยินน้อยนางนั้นและเด็กในท้องจะเป็นตายไม่รู้แน่ เจ้าคงไม่นิ่งดูดายที่จะช่วยเหลือใช่ไหม?”

เจ้ามีทักษะการแพทย์ดีมิใช่หรือ?

เช่นนั้นก็ไปช่วยชีวิตคนสิ!

ฮูหยินน้อยผู้นั้นอยู่ในภาวะคลอดยากอยู่แล้ว ถ้าไม่ช่วยชีวิตนาง ก็รอรับผลที่ตามมาได้เลย

ฟู่เยียนหรานนึกกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจ แต่ใบหน้ากลับแสดงท่าทางหวังดีเหมือนหญิงใสซื่อออกมา เห็นแล้วน่าตีนัก

“ท่านเป็นหมอหญิงหรือ?”

แม่นมฉินมองกู้หว่านเยว่ด้วยความสงสัย ดูอายุน้อยเกินไป

จากนั้นสายตาก็เด็ดเดี่ยวขึ้นมาอีกครั้ง ขณะนี้ไม่ใช่เวลาที่นางจะมาเลือกแล้ว พลางเดินเข้าไปถึงตรงหน้ากู้หว่านเยว่ภายในไม่กี่ก้าว

“แม่นางน้อย ฮูหยินน้อยของพวกข้าตกเลือดอยู่ในภาวะคลอดยาก แม่นางน้อยได้โปรดให้ความช่วยเหลือด้วย โจว...ครอบครัวนายของพวกข้าจะไม่ปฏิบัติกับท่านอย่างไม่ยุติธรรมแน่นอน”

เดิมทีแม่นมฉินต้องการบอกชื่อสกุลของนาย แต่ในขณะนี้มีผู้คนมากหลาย จึงฝืนกลืนมันกลับลงไป

กู้หว่านเยว่เหลือบมองฟู่เยียนหราน พลางเอ่ยด้วยรอยยิ้มคลุมเครือ

“ท่านนักการซุนน่ากลัวจัง”

ซูจิ่นเอ๋อร์และซูจื่อชิงสบสายตากัน ทั้งคู่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

ปกติซุนอู่ดุร้ายก็จริง แต่แววตาอยากกินคนที่เผยออกมาแบบนี้ มันเป็นครั้งแรกที่ได้เห็น

“อย่าโต้เถียงกัน” แววตาของซูจิ่งสิงมืดหม่นลง มองไปที่ซุนอู่

หลังจากอุดปากของฟู่เยียนหรานแล้ว ซุนอู่ก็รีบตามกู้หว่านเยว่ไป

“แม่นางน้อยกู้ ช่วยนางด้วย”

กู้หว่านเยว่ชะงักไป เหตุใดซุนอู่ผู้นี้ถึงเป็นห่วงฮูหยินน้อยข้างในมากมายเช่นนี้ พลางพยักหน้ารับ

“ข้าจะพยายามอย่างเต็มที่”

พูดจบก็เดินตามแม่นมฉินเข้าไปในวัดเก่าทรุดโทรม

“เจ้าพาใครเข้ามา?”

ทันทีที่กู้หว่านเยว่เข้าไปในวัดเก่าทรุดโทรม ก็ถูกแม่นมอีกคนซักถามด้วยความสงสัย

“เป็นหมอที่ข้าเพิ่งพบมา” แม่นมฉินรีบอธิบาย