ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 146

หลังจากลงเข็มแล้ว กู้หว่านเยว่ก็หยิบยาเม็ดออกมาให้ฮูหยินน้อยกินหนึ่งเม็ด จากนั้นก็จับขาทั้งสองข้างของนางงอขึ้นมา

“ฮูหยินน้อยโปรดหายใจเข้าลึก ๆ ให้พลังทั้งหมดรวมอยู่ที่จุดเดียว”

ฮูหยินน้อยกัดริมฝีปากพยักหน้า

ยาเม็ดของกู้หว่านเยว่อัศจรรย์มาก เดิมทีนางยังรู้สึกว่าร่างกายนั้นถูกดูดพลังไปจนหมดแล้ว แต่ตอนนี้กลับฟื้นฟูพลังคืนมาไม่น้อย

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน มีบางสิ่งไหลออกมาจากร่างกายของนางตามกระแสอันอบอุ่น

“อุแว้ อุแว้ อุแว้...”

เสียงร้องไห้ของทารกที่เป็นความหวังดังขึ้นมา

แม่นมฉินเอ่ยอย่างตื่นเต้นดีใจ “ฮูหยินน้อย เป็นธิดาน้อยเจ้าค่ะ!”

ฮูหยินน้อยร่างกายอ่อนเพลียหมดเรี่ยวแรง มองไปยังเด็กน้อยที่ถูกห่อตัวไว้ เผยรอยยิ้มเหนื่อยอ่อนออกมา

“ในที่สุดข้าก็มีทายาทกับอาเยี่ยนแล้ว”

“ใช่แล้ว คุณชายเล็กในโลกวิญญาณได้รับรู้ ก็นอนตายตาหลับแล้วเช่นกัน”

แม่นมฉินอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาอย่างระมัดระวัง แล้วเช็ดร่างกายให้ฮูหยินน้อย

กู้หว่านเยว่เห็นว่าฮูหยินน้อยอ่อนเปลี้ยเพลียแรงจึงไม่ได้อยู่คุยกับพวกเขา แต่กลับถอยออกไปอย่างเงียบ ๆ

ผลก็คือบังเอิญเห็นแม่นมหลู่กำลังสบถอยู่ข้างนอกพอดี

“เจ้าคนชั้นต่ำนั่นมาจากไหนกัน กล้าทำให้ข้าเสียเรื่อง ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไป”

“จะไม่ปล่อยใครไปหรือ” กู้หว่านเยว่พูดประโยคหนึ่งด้วยรอยยิ้มที่เสแสร้ง

แม่นมหลู่ตกใจแทบแย่ทันที ลุกขึ้นด้วยความตื่นตระหนก แต่กลับเห็นกู้หว่านเยว่เพียงแค่ยิ้มเยือกเย็น ก่อนจะหันหลังเดินออกไป

“พี่สะใภ้ใหญ่ ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม?”

ทันทีที่ออกมาจากวัดเก่าทรุดโทรม ผู้คนจากบ้านสามก็เข้ามาต้อนรับด้วยความเป็นห่วง

เมื่อครู่พวกเขาได้ยินการโต้เถียงกันภายใน กังวลมากว่ากู้หว่านเยว่จะเข้าไปพัวพันกับความยุ่งยาก

“ไม่ต้องเป็นห่วง ข้าไม่เป็นอะไร ฮูหยินน้อยคลอดลูกสาวแล้ว ปลอดภัยทั้งแม่ทั้งลูก”

กู้หว่านเยว่จงใจเร่งเสียง เพื่อให้ซุนอู่ที่อยู่อีกด้านหนึ่งได้ยิน

“พี่สะใภ้ใหญ่ท่านดื่มก่อนเถอะ” แม้ว่าซูจิ่นเอ๋อร์และซูจื่อชิงจะกระหายน้ำมาก แต่พวกเขาก็ยังส่งถุงน้ำให้กู้หว่านเยว่ก่อน

“ข้าดื่มจากข้างในมาแล้ว ท่านแม่ดื่มก่อนเถอะ” กู้หว่านเยว่ส่งถุงน้ำให้นางหยาง

นางหยางจิบเล็กน้อยก็ส่งให้ซูจิ่นเอ๋อร์ ซูจิ่นเอ๋อร์ดื่มเสร็จก็ส่งให้ซูจื่อชิงอีก

“น้ำนี้ค่อนข้างหวาน แตกต่างจากน้ำแร่ที่เราดื่มกันปกติ” ลิ้นของซูจิ่นเอ๋อร์ไวมาก

แม้ว่าจะจิบเพียงไม่กี่คำ แต่หลายคนต่างรู้สึกว่าความกระหายน้ำนั้นบรรเทาลงมาก

สมาชิกสกุลซูที่อยู่ไม่ไกลไม่ได้ดื่มน้ำก็รู้สึกกระหายจนทนไม่ไหว ตัวตัวงอแงอยู่ในอ้อมอกของนางหลิว

“ท่านแม่ ข้าก็อยากดื่มน้ำ ข้าก็อยากดื่มน้ำ”

“ตัวตัวอย่าดื้อ พรุ่งนี้เช้าแม่จะไปหาน้ำมาให้เจ้าดื่ม” นางหลิวอุ้มตัวตัวมองกู้หว่านเยว่ด้วยความโกรธแค้น

กู้หว่านเยว่แกล้งทำเป็นไม่เห็น แล้วยื่นถุงน้ำให้ซูจิ่งสิงอีก

“ขอบใจ”

ซูจิ่งสิงรับถุงน้ำมา กู้หว่านเยว่เอนตัวเข้าหาเขาพลางพูดว่า “ตัวตนของฮูหยินน้อยข้างในนั้นไม่ธรรมดาเลย แม่นมที่อยู่ข้างกายคือคนในราชสำนัก”