ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 147

กู้หว่านเยว่บอกเล่าคำพูดของแม่นมหลู่ให้เขาฟัง

“ส่วนมากเป็นญาติพี่น้องของขุนนางในราชสำนัก”

แต่ญาติพี่น้องของขุนนางในราชสำนักนั้นมีมากมาย ทั้งสองยังเดาไม่ถูกว่าฮูหยินน้อยเป็นคนของสกุลไหนกันแน่

“เลิกคิดเถอะ ข้าคิดว่าพรุ่งนี้ฮูหยินน้อยตื่นขึ้นมาต้องมาตามหาข้าอีกแน่ ถึงตอนนั้นก็จะรู้เอง ตอนนี้เราเข้านอนกันเถอะ”

กู้หว่านเยว่หาวนอน การทำคลอดนั้นเหน็ดเหนื่อยมาก

และนางยังอยากอาบน้ำอีกด้วย กลิ่นคาวเลือดบนร่างกายแรงเกินไป กู้หว่านเยว่ขึ้นเกวียนลาแล้วกระดิกนิ้วเรียกซูจิ่งสิง

“ท่านขึ้นมาสิ”

ซูจิ่งสิงนิ่งไปชั่วครู่แล้วปีนขึ้นมา กู้หว่านเยว่ดึงฟูกขึ้นมาคลุมตัวทั้งสอง

“เจ้า...” ติ่งหูของซูจิ่งสิงแดงระเรื่อ “เจ้าจะทำอะไรน่ะ?”

หรือว่าจะนอนร่วมเตียงเดียวกับเขา? แม้ว่าทั้งสองจะมีความสัมพันธ์ฉันผัวเมียกันมานานแล้ว แต่คืนนั้นต่างไม่มีสติทั้งคู่ ตอนนี้มันยังเร็วเกินไปหน่อย...

“ข้าจะไปอาบน้ำในมิติ ท่านช่วยกำบังให้ข้าหน่อย”

กู้หว่านเยว่เหลือบมองติ่งหูของซูจิ่งสิงด้วยความสงสัย หยิบหมอนออกมาใบหนึ่งยัดลงในอ้อมแขนของซูจิ่งสิงเพื่อเป็นตัวแทนของนาง ก่อนจะวิ่งเข้าไปในมิติ

ซูจิ่งสิงกอดหมอนสีชมพูไว้ในอ้อมแขน ไม่รู้ว่านางไปเอามาจากที่ใด กลิ่นหอมจาง ๆ ยังติดอยู่บนนั้น อดหน้าแดงไม่ได้เลย

ดูท่าทางเขาจะคิดไปไกลแล้ว

ส่วนคนอื่น ๆ เมื่อเห็นกู้หว่านเยว่และซูจิ่งสิงนอนอยู่บนเกวียนลาด้วยกัน ก็ไม่อยากจะมารบกวนคู่ผัวเมียหนุ่มสาวอยู่แล้ว จึงพากันเดินไปอีกด้านหนึ่งอย่างรู้กาลเทศะ

“พี่ใหญ่กับพี่สะใภ้ใหญ่นอนด้วยกันน่ะ” ซูจิ่นเอ๋อร์ดึงซูจื่อชิงไว้ พลางยักคิ้วหลิ่วตาให้

ซูจื่อชิงรีบยั้งฝีเท้า ก่อนจะเอ่ยอย่างมีความสุข “ตอนแรกมีเรื่องจะปรึกษาพี่ชาย เช่นนั้นข้าค่อยไปพรุ่งนี้ดีกว่า”

ค่ำคืนอันเงียบสงัด

ทางด้านนี้ ซูจิ่งสิงเห็นทุกคนนอนหลับหมดแล้ว กังวลว่าแม่นมหลู่อาจจะมาก่อเรื่องในภายหลัง จึงลุกขึ้นอย่างเงียบ ๆ

เขากระโจนตัวผ่านองครักษ์ในวัดเก่าทรุดโทรมหลายครั้ง จนมาพบแม่นมหลู่

อาศัยจังหวะที่นางหลับฝันอยู่ แตะจุดฝังเข็มหลายจุดบนร่างกายของนางโดยตรง ก่อนจะเหาะกลับไป

วันรุ่งขึ้น ทุกคนถูกเสียงกรีดร้องจากภายในวัดเก่าทรุดโทรมปลุกให้ตื่นขึ้นมา

ที่แท้แม่นมหลู่ตื่นเช้าขึ้นมาพบว่ามือเท้าของตัวเองใช้การไม่ได้ ไม่เพียงแต่เดินไม่ได้ แต่ยังไม่สามารถกวัดแกว่งมือทั้งสองด้วย

“เป็นฝีมือของท่านหรือ?”

กู้หว่านเยว่สังเกตเห็นสายตาของซูจิ่งสิงผิดปกติไป

“อืม” ซูจิ่งสิงพยักหน้ายอมรับ “เมื่อวานเจ้าช่วยชีวิตฮูหยินน้อยไว้ นางต้องผูกใจเจ็บเจ้าแน่

แทนที่จะรอให้นางสร้างปัญหาให้เจ้า สู้ลงมือก่อนได้เปรียบกว่า”

ตอนนี้พวกเขาเป็นเพียงนักโทษเนรเทศ ในขณะที่แม่นมหลู่เป็นคนของราชสำนัก คิดจะจัดการกับพวกเขามันง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือ จึงไม่อาจให้โอกาสนี้แก่นางอยู่แล้ว

สู้ทำลายมือเท้าของนางเสียก่อน ให้นางไม่มีเวลาแบ่งความสนใจ

“เจ้าจะตำหนิที่ข้าอำมหิตไหม?”

“ไม่เจ้าค่ะ ทำได้ดีมาก” กู้หว่านเยว่แสยะมุมปาก ถ้าไม่ใช่เพราะเมื่อวานนี้นางเหน็ดเหนื่อยจริง ๆ ต้องสั่งสอนบทเรียนให้แม่นมหลู่ไปแล้ว