ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 157

มองเห็นมู่หรงอวี้นอนบนลาเทียมเกวียน มือสองข้างจับขาไว้แน่นๆ สีหน้าบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวด

“ขาของข้า ขาของข้าเจ็บเหลือเกิน!”

“ท่านอ๋อง” องครักษ์รีบคุกเข่าที่ฝั่งหนึ่ง

“ลั่วยาง ไปช่วยข้าพาลั่วยางมา เร็วเข้า!” มู่หรงอวี้ร้องเจ็บปวดทรมาน

องครักษ์รีบเอ่ย “ท่านอ๋องท่านลืมไปแล้ว คฤหาสน์หลวงถูกปล้น เซียนแพทย์น้อยล่วงหน้าไปหนึ่งก้าว พูดว่ารอท่านที่ปิงโจว”

“โอ๊ย!”

มู่หรงอวี้ร้องโอดครวญอย่างเจ็บปวดทรมาน “ลั่วยางถอนพิษให้ข้าแล้วมิใช่หรือ เหตุใดขาของข้ายังเจ็บปวดเพียงนี้ ข้าทนไม่ไหวแล้ว!”

เพราะเจ็บปวดมากเกินไป ขาของเขาไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้อีก บัดนี้ไม่ต่างจากคนพิการ

ฟู่เยียนหรานถามองครักษ์ “ลั่วยางเป็นใคร?”

“หมอหลวงหญิงของท่านอ๋อง เป็นศิษย์ของปรมาจารย์แพทย์”

“อ้อ” ฟู่เยียนหรานพยักหน้า ก็แค่หมอหญิงคนหนึ่งเท่านั้น นางไม่เก็บมาใส่ใจ

รีบมาหาข้างกายมู่หรงอวี้ จับมือของเขาพลางปลอบ “ท่านอ๋อง ท่านอดทนก่อน รอถึงปิงโจวแล้วหมอหญิงลั่วต้องรักษาท่านจนหายดีได้เป็นแน่”

“ไสหัวไป!”

มู่หรงอวี้ตะคอกอย่างเกรี้ยวกราด ความเจ็บปวดบนขา ทำให้เขาระเบิดอารมณ์

ฟู่เยียนหรานถูตะคอกถอยกลับไปหลายก้าวอย่างโศกเศร้า หันกลับไปมองซูจิ่งสิงกำลังช่วยกู้หว่านเยว่เก็บของ

สีหน้าเอาอกเอาใจ ทำให้นางโกรธจนกำมือแน่น

รอนางได้สิ่งที่ต้องการแล้ว ความอัปยศทั้งหมดที่ได้รับจะต้องได้รับการตอบแทน!

ฟู่เยียนหรานหายใจเข้าลึกๆ เฮือกหนึ่ง คลี่ยิ้ม ดูแลมู่หรงอวี้อย่างใส่ใจต่อ

เดิมทีคิดว่าเจ็บเพียงพักหนึ่งเท่านั้น คิดไม่ถึงความเจ็บปวดกลับไม่หมดสิ้นไป

สุดท้าย ทุกคนถูกมู่หรงอวี้ด่าจนไม่มีชิ้นดี มู่หรงอวี้ก็เจ็บปวดจนหมดสติไป