ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 160

“ช้าก่อน พวกเจ้าบ่าวชั่วเหล่านี้ ข้ายังอยู่ข้างหลังนะ!”

มู่หรงอวี้บนลาเทียมเกวียนว้าวุ่นลนลาน

องครักษ์สองสามคนสบตากันแวบหนึ่ง ย้อนคิดถึงวันที่ถูกมู่หรงอวี้ด่าว่าทุบตี ถึงขั้นไม่มีใครกลับไปแม้คนเดียว

มู่หรงอวี้ขยับเขยื้อนไม่ได้อยู่แล้ว เห็นสุนัขเหล่านั้นปรี่ถลามาทางตนเอง ตกใจร้องตะโกน

“โอ๊ย ๆ ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย!”

สุนัขเหล่านั้นฟังไม่เข้าใจภาษามนุษย์ พวกมันรู้เพียงว่าต้องลงโทษหัวขโมย ต่างพากันกระโดดขึ้นลาเทียมเกวียน กัดตัวมู่หรงอวี้

ชนิดที่ว่ากางเกงมู่หรงอวี้ถูกดึงลงมาแล้ว เผยบั้นท้ายขาวๆ สองก้อน

พวกกู้หว่านเยว่ที่อยู่ภายนอกป่ามะกอกทะเลทรายเกือบหัวเราะตายไปแล้ว

“เห็นหรือไม่จิ่นเอ๋อร์ นี่ก็คือจุดจบของการลักขโมยของ”

“เห็นแล้วๆ” ซูจิ่นเอ๋อร์ผลิยิ้ม “มู่หรงอวี้คนนี้แปลกมากจริงๆ ใกล้ถูกสุนัขกัดตายแล้ว”

“ท่านอ๋อง!”

ตอนนี้เอง ร่างอรชรแบบบางของฟู่เยียนหรานปีนขึ้นเกวียน

ภาพนี้ตกอยู่ในสายตาของกู้หว่านเยว่ กลับทำให้นางเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ

ฟู่เยียนหรานเป็นตัวโง่งม แต่กลับมีความเด็ดเดี่ยว นี่ก็ไม่หนีไป

“ท่านอ๋อง ข้ามาช่วยท่านแล้ว ข้าไม่มีวันทอดทิ้งท่าน!”

ฟู่เยียนหรานมองมู่หรงอวี้อย่างลึกซึ้ง มือสั่นๆ ดึงปิ่นปักผมลงมาแทงบั้นท้ายลา

ลาเจ็บปวดวิ่งขึ้นมาแล้ว สะบัดสุนัขบนเกวียนลงไป ลาวิ่งออกจากป่ามะกอกทะเลทราย สุนัขกำลังไล่ตามหลัง

ฟู่เยียนหรานตกใจเส้นผมหนังศีรษะลุกชัน แต่ยังยอมอดทนเพื่อความมั่งคั่งร่ำรวยของตน

ช่วยมู่หรงอวี้แล้ว มู่หรงอวี้จะต้องรักนางอย่างลึกซึ้งเป็นแน่

โชคดีเหล่าองครักษ์รีบวิ่งเข้ามา ดึงดาบฟันสุนัขครึ่งหนึ่ง สุนัขที่เหลือไม่สนใจอะไร ต่างพากันกลับเข้าป่ามะกอกทะเลทรายแล้ว

“ท่านอ๋อง”