ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 161

เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย กู้หว่านเยว่ก็รีบเงยหน้าขึ้นมอง

ซ่งเสวี่ยกำลังเปิดม่านรถม้า มองนางด้วยรอยยิ้ม

เทียบกับเมื่อไม่กี่วันก่อน กำลังกายของนางฟื้นตัวขึ้นมามากแล้ว ดูเหมือนว่าช่วงไม่กี่วันนี้ นางจะดูแลตัวเองอย่างดี ปฏิบัติตามเทียบยาที่นางทิ้งไว้ให้

ซุนอู่เหลือบมองมาทางนี้ เมื่อเห็นว่าซ่งเสวี่ยปลอดภัยดีก็รีบหันกลับไป

“พี่หญิงซ่ง ฝีเท้าของพวกท่านเร็วดีนะเจ้าคะ” กู้หว่านเยว่ถอนหายใจ

ซ่งเสวี่ยยิ้มและพูดว่า “ต้องรีบกลับบ้าน ระหว่างทางเลยไม่ได้หยุดพัก พวกเจ้าจะเข้าเมืองหรือ?”

“อืม” กู้หว่านเยว่พยักหน้า “เสียงที่มีพวกข้ากินหมดระหว่างทางแล้ว จึงคิดจะเข้าเมืองไปซื้อเสบียงมาเติมสักหน่อย ถือโอกาสพักสักคืนแล้วค่อยออกเดินทาง”

“เช่นนั้นก็ดียิ่ง”

ซ่งเสวี่ยปรบมือแล้วพูดว่า

“ครอบครัวแม่สามีของข้าอยู่ที่เมืองปิงโจว ไม่สู้พวกเจ้าไปพักที่บ้านข้า ให้ข้าตอบแทนให้ดีสักหน่อย?”

กู้หว่านเยว่ลังเล อย่างไรเสีย เรื่องนี้ก็ไม่ใช่สิ่งที่นางสามารถตัดสินใจได้

แต่หากพวกเขาสามารถเข้าไปในตระกูลโจวได้จริง ย่อมต้องได้พบโจวเหล่าแน่ ขอเพียงแค่ได้พบโจวเหล่า ความลับของประสบการณ์ที่ซูจิ่งสิงต้องเผชิญก็จะได้รับการคลี่คลาย

มู่หรงอวี้เหลือบมองซ่งเสวี่ยอย่างไม่ใคร่จะชอบใจนัก

“พวกเขาเป็นนักโทษในราชสำนัก เจ้ากล้าเชิญพวกเขาเข้าพักที่บ้าน? เจ้ามีกี่หัวให้ตัดกัน?”

เขาทนไม่ได้ที่จะเห็นกู้หว่านเยว่และซูจิ่งสิงใช้ชีวิตได้สบายนัก

รอยยิ้มที่สดใสของซ่งเสวี่ยจางลงทันที หันมองมู่หรงอวี้อย่างเย็นชา

เพราะมู่หรงอวี้ในตอนนี้แสนอนาถา นางจำเขาไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามีศักดิ์เป็นถึงหวายหนานอ๋อง

แต่แม้ว่าจะจำเขาได้ ซ่งเสวี่ยก็ไม่จำเป็นต้องสุภาพกับมู่หรงอวี้เท่าใดนัก

“ไม่ต้องไปสนใจเขา ไปกับข้าเถอะ”

ซ่งเสวี่ยมีนิสัยหยิ่งผยอง คร้านเกินกว่าจะลับฝีปากกับเขา นางจึงทำเพียงแต่เมินเฉยใส่มู่หรงอวี้ ให้แม่นมฉินไปเจรจากับซุนอู่