ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 163

ฉากนี้ทำให้กู้หว่านเยว่ไม่ทันตั้งตัว ฮูหยินผู้เฒ่าโจวเป็นโรคหัวใจหรือ?

“ฮูหยิน?”

โจวเหล่าก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เรียกฮูหยินผู้เฒ่าโจวไม่หยุด เมื่อเห็นว่าใบหน้าของนางบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด เขาจึงรีบสั่งให้คนมาประคอง ย้ายนางไปที่สวนหลังบ้าน

“ตามหมอมา!”

ทุกคนในตระกูลโจวต่างตกตะลึง

มู่หรงอวี้แสดงรอยยิ้มอย่างชอบใจจากด้านหลัง “ดี ดียิ่ง ถึงตาเขาลงมือแล้ว”

“ลั่วยางมาหรือยัง?”

“หมอเซียนน้อยรออยู่ข้างนอกแล้วเจ้าค่ะ”

“เรียกนางเข้ามา ตามข้าไปหาฮูหยินผู้เฒ่าโจว”

มู่หรงอวี้รีบเดินไปในทิศทางที่โจวเหล่าจากไป

“ท่านอ๋อง รอข้าด้วยเจ้าค่ะ”

ฟู่เยียนหรานยกมือปิดแขน สุดแสนเสียใจ นางถูกสุนัขกัดทั้งยังไม่ได้ทำแผล ทำไมไม่มีใครสนใจนางเลย?

เดิมทีซ่งเสวี่ยกำลังจะพักผ่อน แต่ในสถานการณ์เช่นนี้ย่อมไร้กะจิตกะใจจะนอน จึงรีบเดินไปที่สวนหลังบ้านพร้อมกับทุกคนอย่างรวดเร็ว

“น้องหญิงกู้ แม่สามีข้าล้มป่วยกะทันหัน ข้าต้องไปดูนางสักหน่อย ประเดี๋ยวจะให้แม่นมฉินพาเจ้าไปที่ห้องรับแขก ต้องขอโทษที่ต้อนรับบกพร่องด้วย”

ซูจิ่นเอ๋อร์พูดอย่างไม่ใส่ใจ “พี่สะใภ้ใหญ่ของข้าเป็นหมอเทวดา ให้นางลองดูสิเจ้าคะ”

“จิ่นเอ๋อร์!”

ซูจื่อสิงดึงนางออกไปโดยไม่พูดอะไร กระซิบด้วยเสียงต่ำว่า

“หากฮูหยินผู้เฒ่าเป็นโรคที่รักษาไม่หายจะเป็นอย่างไร? มีแต่จะสร้างปัญหาให้พี่สะใภ้ใหญ่ของเจ้าเท่านั้นแล้ว”

โชคดีที่ซ่งเสวี่ยไม่ได้เอาคำพูดนางมาใส่ใจ เพราะไม่ว่าจะหาหมอชื่อดังมาสักกี่คน อาการเจ็บป่วยนี้ของแม่สามีก็ไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงน้องหญิงกู้ที่อายุยังน้อยเลย

“ไม่เป็นไร สาวน้อยนางเจตนาดี”

นางยกกระโปรงขึ้นแล้วจากไป

“ขอโทษพี่สะใภ้ใหญ่ด้วย ข้าพูดผิดอีกแล้ว” ซูจิ่นเอ๋อร์หน้าแดง ก้มศีรษะลงต่ำ