นางมีความมั่นใจว่า สมุนไพรที่ตนเองเคยเห็นและได้กลิ่นมาตั้งแต่เด็กจนโตนั้น เกรงว่าจะมากกว่าจำนวนเกลือที่กู้หว่านเยว่เคยกินเสียอีก
เหยาฮุ่ยซินมองไปยังกู้หว่านเยว่
“ฮูหยินซู ท่านคิดว่าอย่างไรเล่า?”
กู้หว่านเยว่มีท่าทีลำบากใจเล็กน้อย “ดูเหมือนว่านี่จะไม่ค่อยยุติธรรมเท่าไหร่กระมัง?”
“ไม่ยุติธรรมตรงไหนกัน นี่เป็นความรู้พื้นฐานของหมอ หรือว่าเจ้าไม่มีแม้แต่ความรู้พื้นฐาน?” ลั่วยางเห็นว่าการแข่งขันนี้เป็นประโยชน์ต่อตนเอง จึงรีบกล่าวว่า “คุณหนูใหญ่เหยา มาแข่งกันเรื่องนี้กันเถอะ”
“ก็ได้” กู้หว่านเยว่ถอนหายใจ “หากหมอหญิงลั่วไม่ขัดข้องก็ดี”
นางพูดเช่นนี้? มู่หรงอวี้ขมวดคิ้วเล็กน้อย เริ่มรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง
แต่ลั่วยางมุ่งมั่นที่จะเอาชนะ จึงเริ่มสอบถามกฎกติกาการแข่งขันแล้ว
เหยาฮุ่ยซินเอ่ยขึ้น “กฎของการแข่งขันนั้นง่ายมาก พวกท่านเลือกสมุนไพรสามชนิดจากคลังของสกุลเหยา หรือจะใช้สมุนไพรที่พกติดตัวมาก็ได้ จากนั้นหยิบออกมาให้ฝ่ายตรงข้ามดม
“หากอีกฝ่ายสามารถบอกชื่อได้ถูกต้อง ก็ถือว่าฝ่ายนั้นชนะ แต่ถ้าบอกไม่ได้ ถือว่าฝ่ายที่นำสมุนไพรออกมาเป็นผู้ชนะ”
ลั่วยางได้ยินดังนั้น ก็ยิ่งมั่นใจมากขึ้น
แน่นอนว่านางไม่เห็นสมุนไพรในคลังของสกุลเหยาอยู่ในสายตา เตรียมที่จะนำสมุนไพรหายากสามชนิดออกมาจากตัว
สมุนไพรเหล่านั้นล้วนแต่เป็นของที่นางเก็บมาจากแปลงยาของอาจารย์ แม้แต่หมอหลวงก็อาจจะไม่เคยเห็น นางมั่นใจว่ากู้หว่านเยว่ยิ่งไม่มีทางเคยเห็นมาก่อน
กู้หว่านเยว่แบมือ นางควรจะพูดอะไรดีล่ะ? ตอนที่นางเรียนหมอ เพื่อให้แน่ใจในสรรพคุณของสมุนไพรแต่ละชนิด นางถึงขั้นเคยชิมรสชาติมาแล้ว นับประสาอะไรกับการดม
ในเมื่อลั่วยางรนหาความพ่ายแพ้เอง เช่นนั้นก็ปล่อยให้นางพ่ายแพ้จนต้องยอมรับไปเลยก็แล้วกัน
“เพื่อความยุติธรรม ขอให้ทั้งสองท่านเขียนชื่อสมุนไพรที่จะนำออกมาลงบนกระดาษขาวทีละอย่าง แล้วส่งให้ข้าเก็บเอาไว้”
ลั่วยางหยิบปากกาขึ้นมา จากนั้นครุ่นคิดอยู่นาน ใช้ความคิดอย่างหนักจนในที่สุดก็ตัดสินใจได้ว่าจะใช้สมุนไพรสามชนิดใดบ้าง
เวลานี้ กู้หว่านเยว่ก็ปิดตาทั้งสองข้างแล้ว
“เชิญหมอหญิงลั่วเริ่มก่อนเถอะ”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ชายาแพทย์พลิกชะตา
ใช้บัตรเติมเงินเอไอเอสไม่ได้เหรอคะ...
เติมเงินด้วยบัตรเติมเงินเอไอเอสไม่ได้เหรอคะ...