ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 190

ชายวัยกลางคนที่อยู่หน้าสุดแต่งกลายด้วยชุดเกราะทั้งตัวตะโกนด้วยเสียงที่ทรงพลังและแข็งแกร่ง

เขาชักมีดออกมา จากนั้นก็สังหารผู้อพยพที่สร้างปัญหาที่โหดร้ายที่สุดภายในฉับเดียว

ผู้อพยพรอบตัวพากันตื่นตกใจ เพื่ออาหารคำเดียวถึงกับทำให้พวกเขาเสียสติได้ แต่ถึงอย่างไรพวกเขาก็ยังไม่อยากตาย

“อ๊าก! มีคนตาย มีคนตาย หนีเร็วเข้า!”

เมื่อกู้หว่านเยว่เห็นผู้อพยพกลุ่มนี้สลายตัวไป นางก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ในขณะเดียวกันก็มองไปทางชายวัยกลางคนด้วยสายตาซาบซึ้ง

“ขอบคุณท่านแม่ทัพที่ช่วยเหลือ ขอถามหน่อยท่านคือใคร?”

ซุนอู่รีบรุดหน้าเข้าไปกล่าวขอบคุณ นายทหารที่อยู่ด้านหลังคนหนึ่งกล่าวว่า “ท่านแม่ทัพของเราคือหนานหยางอ๋องผู้มีชื่อเสียงโด่งดัง เจ้าเคยได้ยินมาก่อนหรือไม่?”

หนานหยางอ๋อง?

กู้หว่านเยว่ใจเต้นแรง เมื่อเห็นหนานหยางอ๋องที่นั่งอยู่บนหลังม้าก็นึกเห็นใจขึ้นมาฉับพลัน

นี่คงไม่ใช่บุรุษผู้โง่เขลาที่ยอมทุ่มเทให้กับการเป็นทหารทั้งชีวิตทำงานเพื่อคนอื่นตามในต้นฉบับหรอกนะ?!

คิดไม่ถึงว่าจะเจอเขาที่นี่

เขาไม่ได้อยู่ในหนานหยางตลอดหรือ?

จริงสิ เขาตายอย่างไรกันนะ?

ในต้นฉบับเขียนไว้อย่างคลุมเครือ บอกแค่ว่าฟู่เยียนหรานตกหลุมรักกับมู่หรงอวี้ เพื่อช่วยให้มู่หรงอวี้เป็นผู้ยิ่งใหญ่ ได้ส่งหนานหยางอ๋องไปยังทิศตะวันตกพร้อมกับยาพิษกระเรียนแดงหนึ่งขวด

หนานหยางอ๋องไม่มีบุตรชายที่บรรลุนิติภาวะ ฟู่ซานบุตรชายเพียงคนเดียวของเขามีอายุไม่ถึงสิบขวบด้วยซ้ำ เด็กน้อยที่ยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมคงตามโลกสมัยนี้ไม่ทัน

ดังนั้นฟู่เยียนหรานจึงเข้าไปควบคุมดูแลจวนหนานหยางอ๋องโดยสมบูรณ์

ขุนนางคนเก่าเหล่านั้นล้วนยอมจำนนต่อนาง

หึ ๆ น่าอนาถยิ่งนัก!

ยิ่งกู้หว่านเยว่นึกย้อนก็ยิ่งเห็นใจ ไม่ใช่ว่านางจะช่วยเปลี่ยนชะตากรรมของหนานหยางอ๋องไม่ได้ เพียงแต่มันยุ่งยาก ยุ่งยากมาก นางขี้เกียจเข้าไปยุ่ง

เมื่อละสายตากลับมา กู้หว่านเยว่ก็จัดการคัดแยกถุงเสบียงอาหารที่ถูกผู้อพยพฉุดกระชากจนฉีกขาด

หนานหยางอ๋องที่นั่งอยู่บนรถม้ากำลังพูดคุยอยู่กับซุนอู่ ทั้งสองคนคุยไปหัวเราะไป