ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 21

สองขาของจางเอ้อร์สั่นเทา “หัว หัวหน้า หนีหรือไม่ขอรับ...”

ข้างหลังหมูป่าตัวนั้นยังมีหมูป่าโตเต็มวัยไล่ตามมาอีกสองตัว เผยเขี้ยวสีขาวยาวๆ สองซี่ ครั้นวิ่งขึ้นมาผืนดินสั่นภูเขาสะเทือน

ซุนอู่สบถทีหนึ่ง “หนี ไม่หนีก็รอความตายเถอะ!”

ไม่รู้ว่าหลี่ซือซือทำเรื่องใดลงไป กระตุ้นหมูป่าสามตัวให้ฉุนเฉียว หมูป่าโมโหขึ้นมา ก็สามารถชนคนตายได้

ซุนอู่ออกคำสั่ง นักการแห่งศาลาว่าการเหล่านั้นก็ดึงขาวิ่งออกนอกถ้ำแล้ว

นักโทษที่เหลือเองก็รู้ตัวแล้ว ร้องไห้โอดครวญไล่ตามหลังนักการแห่งศาลาว่าการไป

มิใช่พวกเขาไม่อยากหนี แต่นี่คือป่ารกชัฏ มิหนำซ้ำยังไม่รู้ทาง หากวิ่งหนีจนหลงทาง นั่นคงจะอนาถยิ่งกว่าถูกเนรเทศเสียอีก

“ท่านนักการ รอพวกเราด้วย!”

“ช่วยด้วยๆ!”

ทุกคนในสกุลซูเห็นหลี่ซือซือพาหมูป่าออกมา ก็หอบสัมภาระเป็นอย่างแรก วิ่งหนีออกไปอย่างว่องไว

“หลี่ซือซือ เจ้าก็คือดาวหายนะ เจ้าล่อหมูป่ามามากเพียงนี้ คิดฆ่าพวกเรากระนั้น?”

นางเฉียนสบถด่าอย่างบ้าคลั่ง

“อย่ามาทางพวกเรา เจ้าไสหัวไปไกลหน่อย ไปไกลหน่อย...”

มีเพียงซูหวู่อวิ๋นหยิบก้อนหินขึ้นจากพื้นขว้างใส่หมูป่า

“ซือซือ รีบหนีไปๆ...”

“ท่านแม่ท่านจะทำเช่นไร?” หลี่ซือซือเห็นหมูป่าถูกซูหวู่อวิ๋นไล่ออกไป ตัดสินใจเด็ดขาดวิ่งออกไปไม่หันกลับมาอีก

หมูป่าอาละวาดอยู่ภายในถ้ำ

แต่ไหนแต่ไรมาซูจิ่นเอ๋อร์ไม่เคยเห็นหมูป่ามาก่อน จู่ๆ ได้เห็นสัตว์ประหลาดเขี้ยวยาวตัวโตดุดันเช่นนี้ ขาก็ตกใจจนอ่อนแรง ไม่สามารถขยับได้

“ข้ากลัวเหลือเกิน ช่วยด้วย ทำเช่นไรดี...”

กู้หว่านเยว่ไม่พูดพร่ำเพรื่อ จับนางได้ก็ออกวิ่ง “เจ้าอยากตายกระนั้น รีบวิ่งสิ!”

ซูจิ่นเอ๋อร์เองก็ไม่อยาก ขาของนางอ่อนแรงมากเหลือเกิน

ขาอ่อนแรงแล้ว ไฉนเลยจะมีแรงวิ่ง คล้ายกำลังถูกกู้หว่านเยว่ลากเสียมากกว่า

หันหน้ามองเห็นร่างกายผอมบางของกู้หว่านเยว่กำลังพานางวิ่งหนี ซูจิ่นเอ๋อร์รู้สึกละอายใจภายในก้นบึ้งของหัวใจ กัดฟัน เกิดแรงฮึดขึ้นมาแล้ว ขยับขาขึ้นไปข้างหน้า

นางไม่สามารถเป็นภาระของพี่สะใภ้ใหญ่ได้อีกแล้ว นางต้องใช้แรงของตน!

“พี่สะใภ้ใหญ่ ข้าสามารถวิ่งเองได้ ท่านไม่ต้องสนใจข้าแล้ว ไปช่วยพี่ใหญ่เถอะ!”

ขาทั้งสองข้างของซูจิ่งสิงขยับไม่ได้ บัดนี้เขาหนียากที่สุด หยางซื่อไม่เอาเกวียนลากแล้ว แบกเขาขึ้นหลังก็หนีขึ้นไปข้างหน้า

ล้มลงกับพื้นอยู่หลายครั้ง หัวเข่าแตกแล้ว กระนั้นก็ถูกซูจื่อชิงฉุดขึ้นมา

ซูจิ่งสิงมองภาพทั้งหมดนี้ สายตามืดมน

เกิดเรื่องแล้วเขาสมควรยืนอยู่ข้างหน้าปกป้องครอบครัว แต่ก็เพราะขาทั้งสองข้างของเขาพิการแล้ว ทำได้เพียงนอนรอให้พวกเขาปกป้อง ในช่วงเวลาคับขันยังกลายเป็นภาระอีกต่างหาก!

ครั้นอายุยังน้อยก็ลำพองใจ คนแข็งแกร่งมาโดยตลอดอย่างเขาจะหักใจยอมรับได้อย่างไร

ล้มลงกับพื้นอีกครั้ง เขาหลับตาลง ไอแค้นเกิดขึ้นภายในใจวูบหนึ่ง

หากมิใช่ฮ่องเต้เกิดความหวาดกลัว เขาก็ไม่ต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้...

หลี่ซือซือที่วิ่งออกมาจากทางข้างหลังเห็นซูจิ่งสิงล้มอยู่บนพื้น นางลังเลครู่หนึ่ง ยังเลือกหนีเอาชีวิตรอด

ชนิดที่ว่าลอบรู้สึกโชคดีอยู่บ้างภายในใจที่ซูจิ่งสิงมิได้ยอมรับนาง

หาไม่แล้วเกิดเรื่องขึ้นยังตกเป็นภาระของนางอีกนะ

ยามความเป็นตายอยู่ข้างหน้า ความรักนับเป็นอะไรกันเล่า?

ชั่วขณะซูจิ่งสิงกำลังหมดแรง กู้หว่านเยว่พลันวิ่งเข้ามาหยุดข้างกายเขา ค้อมเอวลงยกแขนของเขาโอบบ่าตนเองไว้แล้ว

“เหม่อลอยอันใดกัน รีบกอดข้าเร็วเข้า!”

“เจ้า...” ซูจิ่งสิงมองร่างกายแบบบางของกู้หว่านเยว่ ไม่สามารถข้ามปราการภายในหัวใจได้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน