ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 22
ถูกไล่ตามมานานถึงเพียงนี้ นางทนพอแล้วจริงๆ!
บนหน้าผากของกู้หว่านเยว่ล้วนคือเหงื่อ นางสะบัดศีรษะอย่างองอาจหล่อเหลา ยกปืนไรเฟิลขึ้น หันเข้าหาหมูป่าและ “พึ่บ” ทีหนึ่ง
“ปังปังปัง!”
หมูป่าสามตัวยังไม่ทันไหวตัว ก็ตายทั้งหมดแล้ว
พึ่บ!
ถัดจากหมูป่าตัวโตล้มลงกับพื้น กู้หว่านเยว่เองก็นั่งลงบนพื้น
ยาเพิ่มพลังมีผลข้างเคียง ดึงแรงออกมาใช้สอยก่อน บัดนี้นางคล้ายร่างกายขาดน้ำก็มิปาน ล้มลงกับพื้นแล้ว
กู้หวานเยว่หลับตา นอนแผ่หลาอยู่ที่นั่น ต้องฟื้นฟูกำลังก่อนถึงจะสามารถกลับไปได้ หาไม่แล้วนางอาจตายกลางทางได้
ยัดไก่ย่างเบอร์เกอร์น้ำอัดลมเข้าปาก...
....
คนส่วนใหญ่ทางฝั่งนี้ ห่างจากบริเวณกู้หว่านเยว่ล่อหมูป่าออกไป เวลาผ่านไปราวครึ่งชั่วยามแล้ว
เริ่มแรกทุกคนหลบบนต้นไม้และผาหินอย่างกระวนกระวาย ท้ายที่สุดมั่นใจแล้ว หมูป่าใหญ่น่าจะไม่ปรากฏออกมาอีก
แต่ละคนลงจากต้นไม้อย่างหมดแรง จัดระเบียบท่าทางน่าเวทนาของตน
หลังผ่านความตื่นตระหนกตกใจไปแล้ว ไม่มีใครมีอารมณ์เปิดปากพูดแม้คนเดียว
“เหตุใดพี่สะใภ้ใหญ่ยังไม่กลับมา”
ซูจิ่นเอ๋อร์พับขากางเกงขึ้น ระหว่างทางนางและนางหยางล้มลุกคลุกคลานอยู่หลายหน หัวเข่ามีเลือดสดซึมออกมาตั้งแต่แรก
ทั้งสองคนคล้ายไม่รับรู้ความเจ็บปวดก็มิปาน ดวงตาสองคู่จับจ้องทิศทางที่กู้หว่านเยว่จากไปเขม็ง
“นั่นสิ เหตุใดพี่สะใภ้ใหญ่ยังไม่กลับมา...”
ซูจื่อชิงเองก็ว้าวุ่นใจ
หวนคิดถึงหมูป่าดุดันทั้งสามตัว ชนคนจนกระเด็นต่อหน้าเขา หัวใจเขาก็กระตุกวูบ
“เกิดเรื่องกับพี่สะใภ้หรือไม่?”
“หุบปาก!” ครั้งนี้คนเปิดปาก คือซูจิ่งสิง
สีหน้าของเขาเกร็งเครียด ปากเม้มสนิท
นางไม่มีวันเป็นอะไร ไม่มีวัน หากเกิดเรื่องใดขึ้นกับนาง เขาไม่มีวันให้อภัยตนเองชั่วชีวิต
คิดถึงรอยยิ้มเชื่อมั่นในตนเองยามกู้หว่านเยว่จากไป เขาพูดชัดถ้อยชัดคำ “พี่สะใภ้ใหญ่ของพวกเจ้าจะต้องกลับมา”
“ใช่ พี่สะใภ้ใหญ่จะต้องกลับมา”
ทั้งสามคนพูดตอบกัน ในเวลาเดียวกันเชื่อมั่นหนักแน่น ภาวนาให้กู้หว่านเยว่อยู่ภายในใจ
นางเฉียนอยู่ไม่ไกลหัวเราะเสียงดังทำลายบรรยากาศ
“ผ่านไปหนึ่งชั่วยามแล้ว กู้หว่านเยว่ยังไม่กลับมา ข้าว่าหากนางมิได้หนีไปแล้ว ก็คือถูกหมูป่ากัดตายแล้ว”
เดิมทีหลี่ซือซือยังเหนื่อยกระหืดกระหอบ เพียงได้ยินว่ากู้หว่านเยว่ถูกกัดตายไปแล้ว ทันใดนั้นมีชีวิตชีวาขึ้นมา
“ฮึ ตายแล้วก็ตายไปเถอะ อย่างไรเสียนางก็คือดาวหายนะ ตายแล้วก็สมควร”
เดิมทีนางยังนึกเสียใจภายหลังที่ไม่ทันระวังล่อหมูป่าออกมาแล้ว บัดนี้กลับมีความสุขมาก
หากหมูป่าสามารถกัดฉีกร่างกู้หว่านเยว่ได้ ถ้าอย่างนั้นนางก็ทำเรื่องดีลงไปแล้ว
สาธุๆ กู้หว่านเยว่ต้องตายในปากหมูเป็นแน่
ซูจิ่นเอ๋อร์โมโหตาแดง “พวกท่านลืมไปแล้วใช่หรือไม่ หากมิใช่พี่สะใภ้ใหญ่ล่อหมูป่าออกไป พวกท่านทั้งสองก็ตายไปตั้งแต่แรกแล้ว!”
“พูดเช่นนี้ไม่ได้” หลี่ซือซือพูดหมิ่นแคลน “ไม่มีกู้หว่านเยว่ พวกเราเองก็ปีนขึ้นต้นไม้แล้ว สามารถอยู่รอดได้ก็เพราะพวกเราหนีเร็ว เกี่ยวอันใดกับนาง?”
“พวกท่านคนกลุ่มนี้ก็คือสัตว์ร้ายตอบแทนบุญคุณด้วยความแค้น!”
ซูจิ่นเอ๋อร์หยิบโคลนข้างเท้าขึ้นมา ขว้างไปทางสองคนนั้น
“โอ๊ย!”
โคลนกระทบใบหน้าของเฉียนนางและหลี่ซือซือ ทั้งสองคนกางกรงเล็บออกและถลันเข้ามา
ไม่มีกู้หว่านเยว่แล้ว พวกนางไม่กลัวซูจิ่นเอ๋อร์
ซูจิ่นเอ๋อร์ตกใจขยับถอยหลังสองก้าว
“เอะอะอันใดกัน หุบปากให้ข้าทั้งหมด!” จางเอ้อร์เดินเข้ามาพลางใช้แส้ฟาดบนตัวหลี่ซือซือ
“กู้หว่านเยว่ เมื่อครู่เจ้าพูดเหน็บแนมอันใด เจ้าพูดว่าข้าต้องกังวลอันใด?”
เห็นนักการแห่งศาลาว่าการเหล่านั้นไปแล้ว หลี่ซือซือวิ่งมาถาม
สายตายามมองกู้หว่านเยว่คล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม ภายในใจนางกลับเกิดลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่าง
กู้หว่านเยว่เองก็พูดไม่ออกแล้ว นั่งลงนวดขาทั้งสองข้าง
“แม่เจ้ามิได้มาพร้อมทุกคน เจ้าไม่เห็นหรือ?”
หลี่ซือซือคนนี้ก็คือสัตว์ร้ายอย่างแท้จริง
หลี่ซือซือยุ่งกับการหนีเอาชีวิตรอด พ้นอันตรายแล้วก็ยุ่งกับการเย้ยหยันกู้หว่านเยว่ ไฉนเลยจะคิดมากมายเพียงนี้?
นางวิ่งกลับไปทางเดิมอย่างตกตะลึงรับมือไม่ทัน
ผ่านไปไม่นาน หลี่ซือซือก็ร้องไห้อย่างโศกเศร้า
ซูหวู่อวิ๋นหมดลมหายใจแล้ว
นางเพื่อช่วยหลี่ซือซือหลอกล่อหมูป่า ถูกหมูป่ากระโจนจนล้มลงกับพื้น ถูกกัดตายไปแล้ว
เว้นเสียแต่หลี่ซือซือ ยังมีคนอื่นอีกหลายบ้านเองก็มีคนตายในปากของหมูป่า
จัดการทำความสะอาด ขุดหลุมหนึ่ง ฝังอยู่ในถิ่นทุรกันดารที่ไม่รู้จัก
“ต้องตำหนิเจ้า หากเจ้าล่อหมูป่าออกไปเร็วกว่านี้ ท่านแม่ข้าก็ไม่ต้องตาย เจ้าตั้งใจ!”
หลี่ซือซือสูญเสียที่พึ่งเพียงหนึ่งเดียว บันดาลโทสะทั้งหมดลงบนตัวกู้หว่านเยว่แล้ว
กู้หว่านเยว่พูดไม่ออกอยู่บ้าง เตือนสตินางอย่างไม่เกรงใจมาก
“หากมิใช่เจ้าละโมบต้องการไข่เป็ดป่า ทำให้หมูป่าแตกตื่น หมูป่าก็ไม่มาโจมตีทุกคนตั้งแต่แรก แม่เจ้าก็คงไม่ตาย
เป็นเจ้าทำให้แม่ของเจ้าต้องตาย”
นางไม่มีวันตามใจหลี่ซือซือ เจ็บปวดเพราะสูญเสียมารดาแล้วอย่างไร ก็สามารถโยนความผิดส่งเดชได้หรือ?
หลี่ซือซือลืมเรื่องนี้ไปแล้ว ถูกกู้หว่านเยว่เตือนสติ สายตาก็ตกลงบนไข่เป็ดป่าหลายหน
เหตุใดกู้หว่านเยว่รู้ เพราะนางเกิดความละโมบต่อไข่เป็ดป่าจึงทำให้หมูป่าตกใจ?
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ชายาแพทย์พลิกชะตา
ใช้บัตรเติมเงินเอไอเอสไม่ได้เหรอคะ...
เติมเงินด้วยบัตรเติมเงินเอไอเอสไม่ได้เหรอคะ...