ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 23

แววตาหลี่ซือซือทอประกาย นางไม่กล้ายอมรับ ทั้งยังไม่อาจหักใจยอมรับ

“ไม่ใช่ ข้าไม่ได้ฆ่าท่านแม่ของข้า เป็นเจ้า...”

กู้หว่านเยว่ไม่ใส่ใจนาง คนแกล้งหลับไม่มีวันปลุกให้ตื่นได้ นางถือยาไปทำแผลที่เข่าให้นางหยางและซูจิ่นเอ๋อร์

“พี่สะใภ้ใหญ่ ยานี้ทาลงบนขาแล้วเย็นๆ สบายๆ ไม่เจ็บเลยแม้แต่น้อย!”

ซูจิ่นเอ๋อร์พูดอย่างตื่นเต้นดีใจ หากนางจำไม่ผิดแล้วล่ะก็ ยาทานี้เป็นพี่สะใภ้ใหญ่เก็บสมุนไพรและบดไว้ใช้กับตนเองกระมัง ประสิทธิภาพดีเพียงนี้เชียว?

“ดียิ่งกว่ายาจินฉวงที่ขายในร้านขายยาเสียอีก หากนำไปขาย จะต้องมีคนมากมายมาแย่งซื้อเป็นแน่”

แม้ในมิติมียามากมาย กู้หว่านเยว่กลับไม่คิดนำออกไปขายเลยจริงๆ ถูกซูจินเอ๋อร์พูดเช่นนี้ ความคิดนางก็ทำงานแล้ว

นักโทษถูกเนรเทศในเส้นทางนี้ นางนับดูแล้วมีราวสองร้อยกว่าคน รวมกับนักการแห่งศาลาว่าการก็เกือบสามร้อยคน

นางไม่มีสายสัมพันธ์กับนักโทษเหล่านี้ เกิดเรื่องขึ้นยังกังวลว่าจะถูกพวกเขาใช้ดาบแทง

หากนางดูอาการเจ็บป่วยให้ทุกคนระหว่างทาง เก็บสมุนไพรขายให้ทุกคน ก็สามารถครองใจคนได้

อย่างน้อยที่สุด ระหว่างทางก็ไม่มีคนจ้องทำร้ายพวกเขาบ้านสาม มิหนำซ้ำยังกลายเป็นสหายของพวกเขาบ้านสาม

ยามอยู่นอกบ้าน เพิ่มมิตรหนึ่งคน ภายภาคหน้าย่อมเดินทางสะดวก

ภายในใจมีทิศทางคร่าวๆ อย่างหนึ่งแล้ว กู้หว่านเยว่เรียกซูจิ่นเอ๋อร์มาหาตนเอง

“อีกเดี๋ยวหากมีคนพูดคุยกับเจ้า เจ้าก็แนะนำยาทาให้พวกเขา ทั้งยังเผยวิชาแพทย์ของข้าอีกเล็กน้อย”

“ข้าเข้าใจแล้วพี่สะใภ้ใหญ่” ซูจิ่นเอ๋อร์ยิ้มเห็นฟันแต่ไม่เห็นตา เรื่องพูดคุยนางเชี่ยวชาญนัก

มีสองบ้านได้ยินเรื่องยาทามหัศจรรย์นี้อย่างรวดเร็ว มาหากู้หว่านเยว่เพื่อซื้อยา

โดยเฉพาะนางเฉียน คิดถึงยาจินฉวงที่ซื้อมาในราคาห้าสิบตำลึงก็ยิ่งปวดใจ

ยาจินฉวงใช้หมดไปแล้ว ยามหนีทุกคนมากน้อยอย่างไรก็ล้มบาดเจ็บแล้ว หลายคนลังเลจะขอซื้อยาจากกู้หว่านเยว่

กู้หว่านเยว่ย่อมไม่ขายให้พวกเขา พูดปฏิเสธอย่างหมดจด

“ขายให้ใครก็ย่อมได้ แต่ขายให้พวกเจ้าไม่ได้”

“ถือสิทธิ์อะไร?” นางเฉียนถลึงตาโตทั้งสองข้าง นี่มิใช่รังแกคนหรือ?

“ก็ถือสิทธิ์พวกเรามีความแค้นต่อกัน ข้าไม่อยากขาย” กู้หว่านเยว่ผายมือ นางอยากขายให้ใครก็ขายให้คนนั้น

นางเฉียนพับแขนเสื้อ อยากใช้หลักเหตุผลกับกู้หว่านเยว่ แต่ก็กลัวถูกนักการแห่งศาลาว่าการตี ทำได้เพียงกัดฟันยอมถอดใจ

ไม่สามารถซื้อยาในมือกู้หว่านเยว่ได้ พวกเขาคิดได้อีกหนึ่งหนทาง นั่นก็คือให้นักโทษคนอื่นลอบช่วยซื้อแทน