ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 230

อย่างน้อยพวกนางก็ได้รับความช่วยเหลือ ก่อนหน้านี้ไม่รู้ว่ามีหญิงสาวมากน้อยเพียงใดที่ถูกแม่เล้าพาไปที่หอนางโลม

ใช้ชีวิตที่เหลืออย่างทุกข์ทรมานในต่างแดน

“ไม่ต้องกลัว พวกเจ้าปลอดภัยแล้ว”

กู้หว่านเยว่เดินไปอยู่ตรงหน้าพวกนาง แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

“เรามาช่วยพวกเจ้า ท่านผู้นี้คือใต้เท้าฟู่ เขาเป็นขุนนางของราชสำนัก จะช่วยพวกเจ้าตามหาครอบครัว”

ภายในเรือนมีร่องรอยการต่อสู้ หญิงสาวเหล่านั้นต่างหวาดกลัว เมื่อได้ยินคำพูดของกู้หว่านเยว่ ก็มองไปที่ชุดขุนนางของฟู่หลานเหิง เมื่อเห็นว่าแม่เล้าและพวกอันธพาลถูกจับไว้ พวกนางจึงพยักหน้า

ฟู่หลานเหิงให้ลูกน้องพาพวกนางออกไป เวลานี้ซูจิ่นเอ๋อร์ก็นึกอะไรขึ้นมาได้ ชี้ไปยังหญิงสาวชุดเขียวที่จงใจก้มตัวลงอยู่ในกลุ่มคน

“เดี๋ยวก่อน ไม่ต้องปล่อยนางไป”

ถ้าไม่ใช่เพราะนางฟ้อง พวกนางก็คงไม่ถูกแม่เล้าจับได้ ตอนนี้คงหนีไปได้แล้ว

โชคดีที่พี่ใหญ่และพี่สะใภ้มา แต่ถ้าพี่ใหญ่และพี่สะใภ้ไม่มาเล่า?

ผลที่ตามมาอาจเลวร้ายเกินกว่าจะคาคคิด

“...” หญิงสาวชุดเขียวพยายามขดตัวอยู่ในกลุ่มคนมาตลอด เพื่อลดการมีตัวตนของนาง กลัวว่าซูจิ่นเอ๋อร์จะจำนางได้

ไม่คิดเลยว่าจะถูกซูจิ่นเอ๋อร์ชี้ตัว ตกใจจนคุกเข่าเสียงดังตุบลงไปกับพื้น

“ข้าไม่ได้ตั้งใจ ข้าก็แค่กลัวเกินไป ถึงได้...”

“กลัว? กลัวแล้วก็ควรหุบปากมิใช่หรือ เหตุใดจึงกล้าตะโกนเรียกคนมาอีก?”

ซูจิ่นเอ๋อร์ไม่เชื่อคำแก้ตัวของนาง จึงโต้กลับอย่างฉะฉาน

“ข้าว่าเจ้าจงใจต่างหาก ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่กันแน่”

หญิงสาวชุดเขียวตัวสั่นเทา ถูกซูจิ่นเอ๋อร์พูดเสียจนไม่กล้าเถียง และเห็นเมี่ยชิงหว่านมองนางด้วยสายตาที่อันตรายเช่นกัน

กู้หว่านเยว่เลิกคิ้ว

ช่วยคนบริสุทธิ์ได้ แต่คนเนรคุณแบบนี้ไม่จำเป็นต้องช่วย

โหจนแทบจะพ่นไฟออกจากจมูก

ฟู่หลานเหิงรู้สึกงุนงง เขาเกาหัวตัวเองอย่างไม่เข้าใจ

หลังจากกวาดลานให้สะอาดและตรวจสอบให้แน่ใจว่าไม่มีใครหลงเหลืออยู่ ทุกคนก็ออกจากเรือนเล็กไปด้วยกัน

ซูจิ่นเอ๋อร์และเมี่ยชิงหว่านนั่งอยู่ในรถม้า กู้หว่านเยว่หยิบอาหารออกมาจากอกให้ทั้งสองคนกินรองท้อง ซูจิ่งสิงก็ขี่ม้าอยู่ข้างนอก

ไม่ไกลนัก รถม้าของฟู่หลานเหิงก็ตามมาข้างหลังพวกเขา

“ท่านแม่และพี่รองเป็นอย่างไรบ้าง?”

ซูจิ่นเอ๋อร์กินอิ่มแล้ว ก็ลืมเรื่องไม่พอใจเมื่อครู่ไป

เมี่ยชิงหว่านตั้งใจฟัง

กู้หว่านเยว่ยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น “พี่รองเจ้าได้ยินว่าพวกเจ้าทั้งสองคนเกิดเรื่อง ก็แทบจะอยากติดปีกบินมาที่นี่ แต่ข้าให้เขาอยู่ที่โรงเตี๊ยมเพื่อคอยดูแลท่านแม่”

ซูจิ่นเอ๋อร์เบ้ปาก “บินมาช่วยข้า หรือว่าบินมาช่วยพี่ชิงหว่านกันแน่ ข้ายังพอรู้ตัวเองอยู่บ้าง”