ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 234

กู้หว่านเยว่ยิ้มเยาะเบา ๆ “หากเจ้าชอบกิน ก็กินเยอะ ๆ นะ ไม่พอในหม้อยังมีอีก”

“ขอบคุณเจ้าค่ะ ฮูหยิน!”

เสี่ยวหรงไม่ได้ขี้ระแวงถึงเพียงนั้น หลังจากกินหมดหนึ่งชามแล้วนางก็ไปตักมาเพิ่มอีกพูนชาม

ความหอมเย้ายวนของไส้กรอกแทบจะทำให้สกุลซูที่กำลังกินหมั่นโถวอยู่ข้าง ๆ อยากกินไปด้วย

“ท่านแม่ ข้าหิว ข้าอยากกิน!” ตัวตัวจ้องมองหม้อใบนั้นตาไม่กะพริบ

นางหลิวกลืนน้ำลายหลายอึก นางเองก็อยากกินด้วยเช่นกัน แต่กู้หว่านเยว่ไม่ให้พวกเขากินแน่

“เด็กดี อย่ากินเลย ไส้กรอกนั้นไม่อร่อยหรอก อร่อยสู้หมันโถวของเราไม่ได้”

หมันโถวที่โดนความเย็นจากหิมะจนแข็งเป็นก้อนหิน หลังจากกินหมันโถวเย็นชืดมาหนึ่งวันเต็ม กามของนางก็เริ่มปวดร้าวไปหมด

ตัวตัวอดร้องคร่ำครวญไม่ได้ “หมันโถวไม่อร่อย ไส้กรอกน่าอร่อยกว่า ท่านแม่ ข้าอยากกินไส้กรอก ข้าอยากกินไส้กรอก!”

“หยุดโวยวายได้แล้ว!”

นางหลิวปวดหัวกับเสียงร้องนั้น จึงหวดมือลงบนก้นของตัวตัวอย่างอดไม่ได้ จากนั้นก็ตวาดด้วยความโกรธเคือง

“ข้าบอกให้เจ้าหยุดร้อง เจ้าไม่เชื่อฟังข้าใช่หรือไม่ มีของกินก็ดีเท่าไหร่แล้ว ข้าจะไปหาไส้กรอกจากที่ไหนมาให้เจ้า?!”

ทันใดนั้นเสียงร้องไห้คร่ำครวญของตัวตัวก็ดังขึ้นในค่าย

คนที่น่าเวทนาที่สุดก็คงจะเป็นซูหรานหร่าน ตั้งแต่ที่ผู้เฒ่าซูถูกหวังปี้สั่งสอนไปหนึ่งฉากเมื่อครั้งที่แล้ว ซูหรานหร่านก็ถูกตราหน้าว่าเป็นเด็กสาวอกตัญญูไปโดยปริยาย

ระหว่างที่กำลังกินข้าวนั้น เขาก็ตั้งใจแย่งหมันโถวของนาง

“เหอะ เจ้ายึดเงินจำนวนหกเหรียญเงินไปแล้วไม่ใช่หรือ? เจ้าก็นำเงินส่วนนั้นไปซื้อของกินที่ท่านนักการสิ ปีกกล้าขาแข็งยิ่งนัก!”

ซูหัวหยางที่ผอมกะหร่องจนเนื้อหุ้มกระดูกก็ด่าทอด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก

ซูหรานหร่านนั่งลงอีกด้าน ได้แต่เคี้ยวผักป่าและรากหญ้าอย่างเงียบ ๆ

“พี่หรานหร่านน่าสงสารยิ่งนัก....” ซูจิ่นเอ๋อร์ทนดูไม่ได้

กู้หว่านเยว่โพล่งออกไป “หลังจากกินข้าวเสร็จแล้ว เหลือไส้กรอกให้ซูหรานร่านหนึ่งชามนะ ข้าจะแอบย่องเอาให้นางตอนกลางคืน”

“จริงไหม?” ซูจิ่นเอ๋อร์ตกใจ นางคิดว่าพี่สะใภ้จะไม่ช่วยลูกพี่ลูกน้องของนางเสียอีก

“อื้อ”

กู้หว่านเยว่พยักหน้า ถือว่าเป็นการตอบแทนที่ซูหรานหร่านคาบข่าวมาบอกล่ะกัน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน