ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 235

บนก้านสตรอว์เบอร์รียังมีเนื้อของผลไม้ติดอยู่เล็กน้อย ทำให้ลิ้มรสได้ถึงความหวานอมเปรี้ยว

นางหลิวกินเพียงไม่กี่ก้านก็รับรู้ถึงความอร่อยของสตรอว์เบอร์รี นางจึงนำส่วนที่เหลือกลับไปให้ตัวตัวที่มีร่างกายซูบผอม

“อร่อยไหม?”

“อร่อย” ตัวตัวพยักหน้า

“กินเยอะ ๆ นะ”

นางหลิวเก็บก้านผลไม้เหล่านั้นไว้ แต่ทันทีที่เงยหน้า นางก็สบเข้ากับสายตารังเกียจของฮูหยินผู้เฒ่าซู

“เก็บของเหลือจากคนอื่น หน้าไม่อายจริง ๆ!”

นางหลิวแสดงสีหน้าลำบากใจ แต่ไม่นานก็กลับมาเป็นปกติ

ไร้ศักดิ์ศรีเรื่องเล็ก หิวตายนี่สิเรื่องใหญ่ จะสนใจสายตาของคนอื่นทำไม

ทุกคนเดินทางต่อ แม้ว่าหิมะจะหยุดตกแล้ว แต่ยิ่งเดินทางขึ้นเหนือ อุณหภูมิก็ยิ่งลดต่ำลง

กู้หว่านเยว่ต้องแปะแผ่นแปะความร้อนสองชิ้นไว้ใต้เท้าของนาง เพื่อคงความอุ่นไว้

ส่วนมือและเท้าของนักโทษคนอื่นเริ่มเกิดเป็นผืนแดง เนื่องจากเดินทางทั้งวันทั้งคืน ทำให้ผื่นแดงบริเวณส้นเท้าและนิ้วเท้าเริ่มเน่าเปื่อย ทุกรอยเท้าจะทิ้งหยดเลือดซึมเอาไว้ เห็นแล้วน่าเวทนายิ่งนัก

“กรี๊ด!”

ทันใดนั้นหลี่ฮูหลินก็กรีดร้องด้วยความตกใจ จากนั้นก็ล้มลงไปบนพื้น

“ฮูหยิน เจ้าเป็นอะไร?”

นายท่านหลี่รีบรุดหน้าเข้ามาหาหลี่ฮูหยิน ส่วนเด็กคนอื่นต่างพากันล้อมอยู่รอบตัวนาง

“เจ็บเท้าเจ้าค่ะ....” หลี่ฮุหยินก้มหน้าลง เท้าทั้งสองข้างของนางมีเลือดซึมออกมาจากผ้าพันแผลง รองเท้าคู่นั้นล้วนถูกย้อมไปด้วยคราบเลือดสีแดง สร้างความสะเทือนใจไม่น้อย

“ข้าแบกเจ้าเอง” นายท่านหลี่กล่าว

ความจริงแล้วขาทั้งสองข้างของเขาก็มีผื่นแดงขึ้นเช่นกัน เขาแบกหลี่ฮูหยินไปทีละก้าว โชคดีที่อย่างน้อยก็ไล่ตามขบวนทัน ไม่ต้องโดนลงโทษ

เมื่อเห็นท่าทางเหนื่อยล้าจากการเดินทางของทุกคน ในใจของกู้หว่านเยว่ก็ฉุกความคิดอย่างหนึ่งขึ้นมาได้

“ท่านพี่ ท่านรู้จักยาแก้ผื่นแดงจากความเย็นไหมเจ้าคะ?”

ซูจิ่งสิงส่ายหน้า “ยาแก้ผื่นแดงจากความเย็น เป็นเช่นไร?”

กู้หว่านเยว่ตกใจ “แสดงว่าพวกท่านไม่ใช้ยาแก้ผื่นแดงจากความเย็น แล้วหากโดนความเย็นกัดขึ้นมาจะทำอย่างไร?”