ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 283

“ภาพวาดชิ้นนี้เป็นฝีมือของใคร?”

เถาเอ๋อร์รุดหน้าเข้าไปแย่งภาพวาดชิ้นนั้น และกวาดตามองอย่างละเอียด

การยื้อแย่งนั้นทำให้ผู้ว่าการอำเภอหงายหลังอย่างโกรธเคือง

“หมายความว่าอย่างไรฝีมือของใคร นักโทษเจ้าเล่ห์อย่างเจ้ากล้าคิดหนีไม่พอ ยังจะกล้าแย่งของของข้าอีก ลงโทษสองเท่า!”

เหล่าผู้ตรวจการรุดหน้าเข้ามาจับตัวเถาเอ๋อร์อย่างพร้อมเพรียง

มู่หรงอวี้รีบกล่าวว่า “บังอาจ เถาเอ๋อร์เป็นสหายของข้า พวกเจ้ากล้าจับตัวสหายของข้า อยากตายกันหรืออย่างไร?!”

ผู้ว่าการอำเภอมองมู่หรงอวี้ด้วยความสงสัยแวบหนึ่ง ที่นี่อยู่ใกล้เจดีย์หนิงกู่ เป็นพื้นที่ห่างไกลจากตัวเมือง อย่าว่าแต่ท่านอ๋องเลย แม้แต่ฮ่องเต้ก็ยังไม่เคยเห็นมาก่อน

อีกอย่างใครจะอยากให้ท่านอ๋องของตัวเองเดินทางร่วมขบวนกับนักโทษเหล่านี้?

เขาหัวเราะด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เจ้าเนี่ยนะท่านอ๋อง? เช่นนั้นข้าก็เป็นเทพเจ้าแล้ว! เจ้ามีความผิดโทษฐานปิดบังนักโทษหลบหนี โดนลงโทษสถานเดียวกัน!”

“ข้าคือท่านอ๋อง ชื่อของข้าคือหวายหนานอ๋อง!”

“หุบปากของเจ้าได้แล้ว!”

ทั้งสองคนถูกผู้ว่าการอำเภอพาตัวไป

กู้หว่านเยว่มองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างเงียบ ๆ แต่แล้วนางก็หลุดหัวเราะออกมา และกล่าวถามอย่างกังวลว่า “ผู้ว่าการอำเภอคนนั้นคงไม่ได้เป็นอะไรหรอกนะ?”

เมื่อเห็นมู่หรงอวี้ถูกพาตัวไป กู้หว่านเยว่ก็โล่งใจไม่น้อย แต่นางไม่อยากให้ผู้ว่าการอำเภอมีปัญหา

“วางใจเถอะ ตาเฒ่านั้นมีพ่อตาคุ้มกะลาหัวอยู่ มู่หรงอวี้ไม่กล้าแตะต้องเขาหรอก”

“คงจะถ่วงเวลาได้พักหนึ่ง”

ทั้งสองคนย้อนกลับมาเส้นทางเดิม

ขบวนนักโทษออกเดินทางไปได้สักระยะหนึ่ง ซุนอู่เห็นทั้งสองคนกลับมา ก็เดินเข้าไปหาอย่างวางใจ

“เรากำลังจะถึงเจดีย์หนิงกู่แล้ว....” หลี่เฉินอันกำหมัดแน่น สายตาของเขาเต็มไปด้วยโกรธแค้น

หลี่อวิ๋นอวิ๋นติดตามนักโทษมาหลายวัน ร่างกายของนางซูบผอมลงไม่น้อย นางมักจะโดนรังแกอย่างไม่ได้รับความเป็นธรรมอยู่ด้านหลัง

“ข้าคิดถึงท่านแม่ ข้าคิดถึงท่านพ่อ...”

“หุบปาก!” หลี่เฉินอันสบถด่าด้วยความเกลียดชัง จู่ ๆ ดวงตาของเขาก็เอ่อล้นไปด้วยหยดน้ำตา