ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 289

หลายครอบครัวต่างสบตากัน น้ำเสียงของผู้ใหญ่บ้านเฉินแสดงอำนาจต่อพวกเขาอย่างเห็นได้ชัด!

ให้ตายเถอะ เหล่านักโทษถูกกดขี่ข่มเหงมาตลอดทางแล้วนะ

กว่าจะเดินทางมาถึงเจดีย์หนิงกู่ไม่ใช่เรื่องง่าย นี่ยังต้องโดนกดขี่อีกหรือ?

นายท่านหลี่กล่าวถามด้วยน้ำเสียงหยาบกระด้าง “ขอถามผู้ใหญ่บ้านหน่อย ที่พักของพวกเราคือที่ไหน?”

“รีบทำไม ผู้ใหญ่บ้านพูดอยู่ เจ้ากล้าพูดแทรกได้อย่างไร?”

ผู้ใหญ่บ้านเฉินส่งเสียงฮึดฮัดน้ำเสียงเย็นชาออกมา แสดงอำนาจอย่างมาก

นายท่านหลี่ขมวดคิ้วแน่น “พวกเราไม่ใช่นักโทษ คนที่มาถึงเจดีย์หนิงกู่ล้วนแต่เป็นคนของทางการ ทำไมพวกเราจะพูดแทรกเจ้าไม่ได้?”

น้ำเสียงของผู้ใหญ่บ้านเฉินกำลังบอกว่าพวกเขาอยู่ต่ำกว่าอย่างไรอย่างนั้น?

“พวกเจ้าคือนักโทษ เป็นคนนอก และเป็นทาสผู้ต่ำต้อย！” ดวงตาของผู้ใหญ่บ้านเฉินฉายแววโหดร้าย มิน่าล่ะใต้เท้าสวีถึงอยากสั่งสอนพวกเขา หัวรั้นกันยิ่งนัก

“พวกเจ้าอยากได้บ้านไม่ใช่หรือ” ผู้ใหญ่บ้านเฉินชี้ไปยังทิศตะวันตกเฉียงใต้ “ตีนเขามีบ้านที่ไม่มีใครใช้มานานกว่าสิบปีว่างอยู่พอดี พวกเจ้าไปพักที่นั้นละกัน”

กู้หว่านเยว่เห็นรอยยิ้มที่แสดงความมุ่งร้ายของผู้ใหญ่บ้านเฉิน ลางสังหรณ์กำลังบอกนางว่าบ้านที่ตั้งอยู่ตีนเขาต้องมีบางอย่างไม่ชอบมาพากลอย่างแน่นอน

ผู้ใหญ่บ้านเฉินกลับกำลังรอดูความพินาศของพวกเขาอย่างเห็นได้ชัด เขาสะบัดมือ เดินจากไปโดยไม่สนใจพวกเขา

แต่ก่อนจะเดินจากไปเขายังไม่วายพึมพำว่า “พวกยาจก มาจากเมืองหลวงงั้นหรือ ก็แค่คนตกอับ โชคร้ายยิ่งนัก”

“เจ้าหยุดนะ เจ้าว่าอะไรนะ！”

นายท่านหลี่ถกแขนเสื้ออย่างโกรธเคือง แต่ถูกซูจิ่งสิงขวางไว้

“อย่าบุ่มบ่าม จัดการที่อยู่ก่อน ดูสถานการณ์ของหมู่บ้านสือหานไปก่อน”

ที่ผู้ใหญ่บ้านเฉินไม่เกรงกลัวเช่นนี้ จะต้องมีคนในหมู่บ้านหนุนหลังอยู่แน่นอน

ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาเดินทางมาหนึ่งวันเต็ม อยากพักผ่อนเต็มทีแล้ว มิเช่นนั้นหากฟ้ามืด อาจต้องนอกอยู่นอกบ้านก็ได้

“พี่ใหญ่ ท่านพาพวกเราไปดูบ้านตรงตะวันตกเฉียงใต้ก่อนดีไหม?”

กู้หว่านเยว่ล้วงหยิบแผ่นทองแดงจำนวนหนึ่งออกมา จากนั้นเรียกชาวบ้านที่แอบมองเหตุการณ์ผ่านช่องเสาเข้ามา