ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 30

กู้หว่านเยว่ไม่รู้ว่าซูจิ่งสิงกำลังคิดอะไรอยู่ แต่เมื่อได้ยินซูจิ่งสิงขอบคุณตน นางก็ยืมหัวข้อนั้นมาพูดต่อว่า

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ หากท่านต้องการตอบแทนข้าจริงๆ ก็รับปากข้าเรื่องหนึ่ง หากไปถึงเจดีย์หนิงกู่แล้วข้าอยากหย่า ท่านห้ามปฏิเสธนะเจ้าคะ”

ตลอดทางมานี้ นางสามารถอยู่ร่วมกับซูจิ่งสิงไป แต่หากสุดท้ายยังเข้ากันไม่ได้ สุดท้าย นางก็ต้องใช้ชีวิตของตัวนางต่อ

คำพูดนี้ ทำให้ซูจิ่งสิงตกตะลึง

นางมีความคิดจะหย่ากับเขาเช่นนั้นหรือ?

หรือว่าที่สารลับบอกมาว่า นางมีคนในใจอยู่แล้ว นี่คือเรื่องจริงหรือ?

หัวใจพลันหงุดหงิดขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล ซูจิ่งสิงมีความรู้สึกที่บอกไว้ถูกอยู่ในอก ตอบกลับอย่างแผ่วเบา “อืม”

ทั้งสองนอนด้วยกัน แต่ต่างคนต่างความคิด

ยามรุ่งสางฟ้าเพิ่งสว่าง กู้หว่านเยว่ก็ตื่นนอนแล้ว

หลังจากถูกเนรเทศมาหลายวัน นางก็เริ่มมีนิสัยอย่างหนึ่งเพิ่มมา นั่นก็คือชอบตื่นเช้า

ถืออากาสตอนยังมีคนตื่นไม่มาก นางก็รีบไปที่ตีนผาก่อน แล้วแปรงฟันล้างหน้าด้วยน้ำแร่ที่ไหลมาจากรอยแตกในโขดหิน

เมื่อเงยหน้าขึ้น ก็ได้ยินเสียงสองเสียงดังออกมาจากในป่า

คนที่เดินนำมาคือหลี่ซือซือ ต่อด้วยซูอวี่ที่ตามมาติดๆ

เสื้อผ้าของพวกเขายับย่นเล็กน้อย ทั้งใบหน้าของหลี่ซือซือก็ยังแดงก่ำ

ซูอวี่ดึงกางเกงขึ้นด้วยสีหน้าพึงพอใจ สายตาไม่อาจละไม่จากหลี่ซือซือได้เลย

กู้หว่านเยว่แสดงสีหน้าแปลกๆ หากนางคิดไม่ผิด หลี่ซือซือกับซูอวี่ เมื่อคืนนี้คงจะไป...

ไม่ใช่กระมัง? หลี่ซือซือไม่ใช่ว่าชอบซูจิ่งสิงหรอกหรือ? ที่ว่าไม่ใช่ซูจิ่งสิงก็จะไม่แต่งนั่นเล่า? เปลี่ยนใจเร็วขนาดนี้เลยหรือ?

เรื่องของผู้อื่นกู้หว่านเยว่ไม่อยากจะยุ่งด้วย ทั้งนางเองก็คร้านจะยุ่ง มองเพียงครู่เดียวก็ถอนสายตากลับมา แล้วกลับไปที่รถเข็นทันที

ซูจิ่นเอ๋อและนางหยางกำลังจุดไฟ เริ่มต้มโจ๊กผักป่าแล้ว

ระหว่างทาง กู้หว่านเยว่พบว่าบ้านสองกับหลี่ซือซือ ดูเหมือนว่าจะเกิดเรื่องทะเลาะกัน มีหลายครั้งที่นางเฉียนจะเข้าไปทุบตีหลี่ซือซือ แต่ก็ถูกซูอวี่ห้ามเอาไว้

หลี่ซือซือร้องไห้สะอึกสะอื้น ไม่รู้ว่าพูดอะไรไปบ้าง

นางเฉียนโกรธจนหน้าสั่น สะบัดศีรษะพัลวันอย่างไม่ยินยอม ต่อมาฮูหยินผู้เฒ่าออกหน้า นางเฉียนจึงต้องหุบปากไปอย่างไม่เต็มใจ

กู้หว่านเยว่เดิมทีไม่ต้องการมีส่วนร่วมกับปัญหาของตระกูลซูเก่า แต่ตอนที่ตักน้ำระหว่างทาง นางก็ยังบังเอิญไปได้ยิน

ฮูหยินผู้เฒ่าหมั้นหมายหลี่ซือซือให้ซูอวี่เรียบร้อยแล้ว เมื่อถึงเจดีย์หนิงกู่ก็จะแต่งงานกัน ตอนนี้หลี่ซือซือเป็นคนของบ้านสองแล้ว

เมื่อนึกถึงภาพเหตุการณ์ที่เห็นเมื่อเช้านี้ กู้หว่านเยว่ก็ไม่ได้นึกแปลกใจ เพียงแต่รู้สึกรังเกียจเล็กน้อย

หลี่ซือซืออาจจะนอนกับซูอวี่ไปแล้ว ข้าวถูกหุงสุกแล้ว[footnoteRef:1] บังคับให้นางเฉียนไม่อาจห้ามนางไม่ให้แต่งเข้า [1: เปรียบเทียบถึงสิ่งที่ไม่มีทางที่จะแก้ไขได้แล้ว]

นางในตอนนี้ไม่มีซูหวู่อวิ๋นคอยคุ้มครอง ทั้งยังถูกคนจากตระกูลซูเก่ารังเกียจ เลือกเดินเส้นทางนี้จึงไม่ใช่เรื่องแปลก

ทว่า เมื่อตักน้ำกลับมาแล้ว กู้หว่านเยว่พบว่าซูจิ่งสิงมีสีหน้าไม่น่ามอง