ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 37

ฉูโจวเจริญรุ่งเรือง ร้านรวงบนถนนมีคนเดินผ่านไปผ่านมา

เหมือนกับครั้งก่อน พวกเขาเหล่านักโทษไม่สามารถอาศัยที่ศาลาพักม้าได้

เพียงเข้าเมือง ซุนอู่ก็พาทุกคนไปยังโรงเตี๊ยมราคาถูกแห่งหนึ่ง จากนั้นจัดแจงฟูกนอนรวมให้พวกนักโทษหนึ่งห้อง

ครั้งนี้ ทุกคนมิได้เข้าไปแย่งกันนอน แต่กลับเลือกตำแหน่งดีที่สุดไว้ให้พวกกู้หว่านเยว่

“แม่นางกู้ เตียงเตาที่อยู่ข้างในนี้ยกให้พวกเจ้านอนก็แล้วกัน”

“ใช่แล้ว เตียงเตาข้างในสะอาดที่สุด นอนหลับก็เงียบสงบ ให้พวกเจ้านอนเถอะ”

ทุกคนต่างพากันพูด

กู้หว่านเยว่ “เช่นนี้เกรงใจ...”

“มีอันใดให้เกรงใจกัน หากมิใช่เพราะแม่นางกู้ช่วยพวกเราเอาไว้ พวกเราก็ตายอยู่ในป่าไอพิษตั้งแต่แรกแล้ว”

“ใช่แล้วๆ แม่นางกู้อย่าปฏิเสธเลย ไปนอนกับครอบครัวของเจ้าที่ภายในเถอะ”

ทุกคนพูดอย่างจริงใจ

กู้หว่านเยว่มองสถานการณ์ก็ไม่เกรงใจแล้ว มีสถานที่เงียบสงบให้พักผ่อนแห่งหนึ่ง อีกเดี๋ยวสกุลหลินมาก็พูดง่ายแล้ว

“ขอบคุณทุกท่านมาก!” กู้หว่านเยว่พูดขอบคุณทุกคน จากนั้นช่วยพวกนางหยางขนของจากเกวียนไปที่เตียงเตาด้านในสุด

ส่วนทางฝั่งบ้านเก่าสกุลซู พวกเขาเข้ามาเลือกเตียงเตาไม่ทันเสียด้วยซ้ำ

ทันทีที่เข้ามาถึงโรงเตี๊ยม พวกเขาก็ถลันไปที่ห้องเวจแล้ว

ถ่ายไปราวหนึ่งชั่วยาม ถึงออกจากห้องเวจมาได้

ยามออกมา สีหน้าแต่ละคนเผือดซีด เกือบจะทรุดลงไปแล้ว

แย่ยิ่งไปกว่านั้นก็คือ ยามพวกเขาเดินโซซัดโซเซเข้ามาถึงห้องฟูกนอนรวม ก็พบว่าเตียงเตาถูกคนแย่งไปแล้ว พวกเขาทำได้เพียงนอนบนพื้น

บนพื้นสกปรกมีเพียงเสื่อฟางขาดวิ่นสองสามผืนเท่านั้น บางครั้งก็มีหนูโผล่ออกมา ไม่ใช่ที่สำหรับให้คนนอน

“ล้วนต้องตำหนิเจ้า นางดาวหายนะ!” นางเฉียนโมโหมาก ตบหลี่ซือซือหนึ่งฉาด

แต่ผู้เฒ่าทั้งสองกลัวนางกังวล รีบหยุดร้องไห้อย่างเชื่อฟัง ปาดน้ำตาให้กัน

“ได้ๆ ยายไม่ร้องแล้ว เด็กน้อยน่าสงสารอย่ายืนอยู่เลย รีบนั่งลงเถอะ”

ฮูหยินผู้เฒ่าหลินเองก็ไม่รังเกียจ จูงกู้หว่านเยว่ไปนั่งลงบนเตียงเตาโดยตรง

คนที่เหลือของสกุลหลินล้วนล้อมอยู่ด้านข้าง

กู้หว่านเยว่มองไล่ไปทีละคน คนสกุลหลินเรียบง่ายมาก เว้นเสียแต่ฮูหยินผู้เฒ่าหลินและนายท่านผู้เฒ่าหลินแล้ว ก็คือน้าชายของนางหลินหรูไห่และน้าสะใภ้นางเก๋อไปจนถึงญาติผู้พี่หญิงหลินเพียวเพียว

นางเก๋อตั้งท้องได้แปดเดือนแล้ว ยังเดินทางมาด้วยตนเอง เห็นได้ถึงความรักของทั้งครอบครัวที่มีต่อหลานสาวคนนี้

หลังนั่งลงแล้ว ฮูหยินผู้เฒ่าหลินจับมือนางพลางถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ ถามถึงความลำบากระหว่างเดินทางเนรเทศ เคยได้รับความทุกข์หรือไม่

กู้หว่านเยว่ส่ายหน้าอย่างรู้ความ เล่าเพียงเรื่องดีระหว่างการเดินทางที่น่าตกใจแต่ไม่เป็นอันตรายหนึ่งรอบ

ทว่าคนสกุลหลินมิใช่คนโง่ เห็นนางรู้ความเพียงนี้ ยิ่งสงสารตาแดงก่ำ