ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 38

หลินหรูไห่พูดอย่างรู้สึกผิด “น้าไม่มีความสามารถ หากสามารถเป็นขุนนางคนหนึ่งได้ ก็สามารถดูแลเจ้าระหว่างเดินทางเนรเทศได้”

สกุลหลินทำการค้ามาหลายชั่วอายุคน ในมือมีเงินแต่ไร้อำนาจ มีฐานะต่ำที่สุดของสังคม

เพราะเหตุนี้ แรกเริ่มสกุลหลินถึงส่งลูกสาวไปแต่งงานที่จวนโหว ปรารถนาเพียงให้นางหลุดพ้นจากชีวิตลำเค็ญ ไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารหรือเสื้อผ้าอีก

ใครจะคาดคิด...ชายหลายใจคนนั้นของจวนโหว ถึงขั้นทรมานมารดาของกู้หว่านเยว่จนตาย

กู้หว่านเยว่รีบปลอบทุกคน

“ท่านน้าอย่าโทษตัวเองเลย ยิ่งไปกว่านั้นข้าเพียงถูกเนรเทศ มิใช่ไปตายเสียหน่อย

รอไปถึงหนิงกู่ถ่าอย่างปลอดภัยแล้ว ข้าจะต้องเขียนจดหมายถึงพวกท่าน หากภายภาคหน้ามีโอกาสก็สามารถกลับมาพบหน้ากันได้ ข้าจะกตัญญูต่อพวกท่านอย่างแน่นอน”

คำพูดรู้ความถูกเปล่งออกมา ทำให้คนเหล่านั้นขอบตาร้อนผ่าว ร้องไห้สะอึกสะอื้น

หากเป็นไปได้ พวกเขาอยากรั้งกู้หว่านเยว่ไว้ มิให้นางไปตกระกำลำบากที่หนิงกู่ถ่า

กู้หว่านเยว่เห็นพวกเขาร้องไห้โอดครวญยกใหญ่ รู้สึกทุกข์ภายในใจ

แต่นางไม่มีเวลาเสียใจมากมายนัก ต้องคิดหาทางเล่าเรื่องสกุลหลินถูกโจรปล้น ถึงจะสามารถยับยั้งโศกนาฏกรรมเอาไว้ได้

คิดถึงตรงนี้ กู้หว่านเยว่จับมือนายท่านผู้เฒ่าหลิน

“ท่านตา มีเรื่องหนึ่งข้าไม่รู้สามารถพูดได้หรือไม่”

“เจ้าพูดมาเถอะ ครอบครัวเดียวกันยังเกรงใจอันใด”

ท่าทีของนายท่านผู้เฒ่าหลิน ทำให้กู้หว่านเยว่ตัดสินใจเด็ดขาดยิ่งขึ้น จะต้องช่วยพวกเขาให้พ้นภัย

นางรีบพูด “ก่อนเดินทางมาฉูโจวข้าฝันแบบเดิมติดต่อกันหลายวัน ฝันว่าสกุลหลินของพวกเราถูกโจรบุกเข้ามาปล้น

โจรกลุ่มนั้นดุดันโหดเหี้ยม เห็นคนก็ฆ่า เห็นคนก็ฟัน ทั้งตระกูลล้วนไม่มีคนรอดชีวิต”

อย่างไรเสียก็ไม่สามารถบอกสกุลหลินได้ว่า นี่คือสิ่งที่นางอ่านพบในหนังสือ

กู้หว่านเยว่พูดปดไปว่า นี่คือความฝันเท่านั้น

ขณะกู้หว่านเยว่กำลังร้อนใจ ซูจิ่งสิงบนเตียงเตาไอขึ้นมาหนึ่งครั้ง กวักมือเรียกนาง

กู้หว่านเยว่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เดินเข้าไป “มีอะไรหรือ?”

ซูจิ่งสิงเอ่ย “เจ้าเล่าความฝันให้ข้าฟังอย่างละเอียด สกุลหลินถูกทำร้ายวันใด ฉากในวันนั้นเป็นเช่นไร โจรมีมากน้อยเพียงใด เคยพูดอันใดหรือไม่ จำได้มากน้อยเพียงใดก็พูดออกมาเพียงนั้น”

กู้หว่านเยว่ตกใจ “ท่านเชื่อข้า?”

“แน่นอน”

ไม่รู้เพราะเหตุใด กู้หว่านเยว่กลับเกิดความเชื่อใจบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้ต่อเขา

ซูจิ่งสิงฟังจบแล้วก็ใคร่ครวญหลายวินาที ถัดมาจึงเอ่ย “เรื่องนี้ไม่ยาก เจ้าตามท่านตามาเถอะ ข้าจะพูดกับเขาเอง”

ดวงตากู้หว่านเยว่ทอประกาย “ท่านมีวิธีหรือ?”

“อืม” ซูจิ่งสิงพยักหน้า สบมองรอยยิ้มยามปมในใจคลี่คลายแล้วของนาง เขายกมุมปากเบาๆ