ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 39

บังเอิญนายท่านผู้เฒ่าหลินเองก็อยากสนทนากับซูจิ่งสิงพอดี

อย่างไรเสียกู้หว่านเยว่ก็คือหลานสาวสุดที่รักของพวกเขา ส่วนซูจิ่งสิงเป็นหลานเขยของพวกเขา เป็นคนที่กู้หว่านเยว่ต้องพึ่งพาอาศัยทั้งชีวิต

นายท่านผู้เฒ่าหลินมาที่เตียงเตา เพ่งพิศซูจิ่งสิง

ซูจิ่งสิงไม่สามารถลุกขึ้นได้ ทำความเคารพเขาในฐานะผู้น้อยทีหนึ่ง

จากนั้นสุขุมหนักแน่นดุจภูเขาไท่ซาน ตั้งแต่เริ่มจนจบยิ้มน้อยๆ อย่างมีมารยาท ปล่อยให้นายท่านผู้เฒ่าหลินสำรวจตนเองอย่างอิสระ

อันที่จริง นายท่านผู้เฒ่าหลินไม่ค่อยพอใจซูจิ่งสิงอยู่ภายในใจ

หลานสาวเพิ่งแต่งงานเข้าไปก็ต้องเดือดร้อนถูกเนรเทศไปด้วยกัน ยังกลายเป็นคนพิการอีก มีครอบครัวญาติที่ใดจะชมชอบ

แต่สบมองสีหน้าสุขุมหนักแน่นของซูจิ่งสิง นายท่านผู้เฒ่าหลินเองจะไม่ยอมรับคงไม่ได้ ว่าเด็กคนนี้มีรัศมีไม่ธรรมดา

เขาเป็นฝ่ายนั่งลงพูดคุยกับซูจิ่งสิงก่อน

กู้หว่านเยว่มองอยู่ที่ฝั่งหนึ่ง ไม่รู้ว่าซูจิ่งสิงพูดอะไรกับท่านตา

มองเห็นท่านตาเผยสีหน้าใคร่ครวญหนักใจเป็นอย่างแรก ต่อมาค่อยๆ เผยสีหน้าเลื่อมใสในที่สุด

ทั้งสองสนทนากันราวสิบกว่านาที ไม่มีใครกล้าเข้าไปรบกวน

แม้กู้หว่านเยว่แปลกใจ แต่กลัวทำให้แผนของซูจิ่งสิงวุ่นวาย จึงอดทนอยู่ตลอด

ทำได้เพียงนั่งมองดูพวกเขาบนเตียงเตาใกล้ๆ แต่ก็ฟังไม่ชัดว่าตกลงพวกเขาพูดอันใดกันแน่

รอจนกระทั่งนายท่านผู้เฒ่าหลินลุกขึ้นยืนเดินมาหยุดตรงหน้ากู้หว่านเยว่ ก็ไม่มองข้ามคำพูดนางเหมือนอย่างเมื่อครู่แล้ว

“หว่านเยว่ จิ่งสิงเล่าให้ตาฟังแล้วหนึ่งรอบ เจ้าวางใจได้ ในใจตารู้แล้วว่าควรจัดการเรื่องนี้อย่างไร”

ดวงตานายท่านผู้เฒ่าหลินทอประกาย

กู้หว่านเยว่เห็นสถานการณ์แล้วก็ถอนหายใจโล่งอกเฮือกหนึ่ง ขอเพียงครอบครัวท่านตาให้ความสำคัญ น่าจะไม่เกิดโศกนาฏกรรมอย่างในหนังสือแล้ว

ทว่านางแปลกใจมาก ตกลงซูจิ่งสิงพูดอันใดกับท่านตากันแน่

ถึงสามารถทำให้ท่าทีของท่าน เปลี่ยนไปมากเพียงนี้ได้

เพียงแต่เมื่อคนเหล่านั้นจากไป กู้หว่านเยว่ก็ไม่ใส่ใจเปิดห่อสัมภาระเหล่านั้น รีบปรี่ถลาเข้าหาซูจิ่งสิง

“ตกลงท่านพูดอันใดกับท่านตากันแน่?”

ซูจิ่งสิงยิ้มพลางสบมองนาง “เจ้าอยากรู้จริงหรือ?”

“อยากรู้ๆ” กู้หว่านเยว่พยักหน้าเร็วรี่ นางพูดจนเมื่อยปากล้วนไม่สามารถทำให้ท่านตาเชื่อได้ เหตุใดเพียงซูจิ่งสิงพูดก็สำเร็จแล้วเล่า?

ซูจิ่งสิงสบมองหญิงสาวขยับเข้าใกล้อ้อมอก ใบหูแดงระเรื่อ กลับไม่เผยอารมณ์ใดผ่านทางสีหน้า

“อันที่จริงก็มิได้พูดอันใด แค่ถามท่านตาว่าระยะนี้มีศัตรูหรือไม่ ละแวกใกล้เคียงฉูโจวมีโจรนักฆ่าหนีมาหรือไม่ ไปจนถึงระยะนี้รอบเรือนสกุลหลินมีอันใดผิดปกติหรือไม่”

กู้หว่านเยว่ถามอย่างแปลกใจ “ถามเรื่องเหล่านี้ไปไย?”

ซูจิ่งสิงจิ้มหน้าผากอิ่มเอิบของนางอย่างอดไม่ได้ ยิ้มน้อยๆ

“เด็กโง่ แม้ท่านตาเจ้าเป็นเศรษฐี กลับมีใจเอื้อเฟื้อต่อราษฎร์ คนยากจนภายในเมืองส่วนใหญ่ล้วนได้รับความช่วยเหลือจากเขา ย่อมไม่มีใครเป็นศัตรูกับสกุลหลินอย่างแน่นอน