ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 390

กู้หว่านเยว่กล่าวเสนอ นัยน์ตาของซูจิ่งสิงเปล่งประกาย รู้สึกว่าความคิดนี้ไม่เลวเลย

ทั้งสองคนลงจากเขาทันที จากนั้นก็ตามหาหมู่บ้านแห่งหนึ่งที่อยู่ในละแวกใกล้เคียง เพื่อบอกให้ชาวบ้านไปรายงานจวนขุนนาง

ชาวบ้านที่อยู่บริเวณตีนเขาแห่งนี้มักจะได้รับการก่อกวนจากค่ายชิงหลงอยู่บ่อยครั้ง จึงเกลียดชังพวกเขาเข้ากระดูกดำ เมื่อได้ยินเช่นนั้นพวกเขาก็รีบนำข่าวนี้ไปรายงานจวนขุนนางทันที

“พวกเราไปกันเถอะ”

เมื่อเห็นชาวบ้านไปรายงานแล้ว กู้หว่านเยว่ไม่ยอมเปิดเผยชื่อเสียงเรียงนาม รีบพาซูจิ่งสิงกลับมารวมกลุ่มกับทุกคนอีกครั้ง

เวลานี้ทุกคนเพิ่งจะทำแผลเสร็จ กลุ่มโจรก่อนหน้านั้นถูกเจียงเฟิ่งพาไปจัดการเรียบร้อยแล้ว

“ไป พวกเราออกเดินทางกันต่อเถอะ”

ทลายค่ายโจรได้ก็นับว่าแก้ไขปัญหาความเดือดร้อนให้ประชาชนได้ ในใจของกู้หว่านเยว่ดีใจยิ่งนัก

แต่เรื่องที่นางไม่รู้คือ หลังจากที่พวกนางจากไปได้ไม่นาน หลิวจ้งชางที่สลบไสลก็ค่อย ๆ ได้สติ

เขาศึกษาพวกวิชานอกรีตมาจากเจียงหู การต่อต้านยาแฝดจึงค่อนข้างแข็งแกร่งกว่าคนทั่วไป ยาแฝดมีฤทธิ์ต่อเขาเพียงชั่วคราวเท่านั้น

หลิวจ้งชางที่ฟื้นตัวแล้วรีบก้มมองเสื้อผ้าที่ถูกปลดเปลื้อง กระทั่งเห็นว่าตัวเองเหลือเพียงกางเกงตัวเดียว เขาแทบจะสติแตกในทันที

เขาที่สติยังกลับมาไม่เต็มร้อย ก็รีบลอยตัวไปยังห้องด้านหลัง

ผลปรากฏว่าของทุกอย่างในคลังด้านหลังถูกขโมยไปจนเกลี้ยง ไม่เหลือสักนิด

“จะต้องเป็นฝีมือของพระชายาเจิ้นเป่ยอย่างแน่นอน!”

หลิวจ้งชางโกรธจนต้องกำหมัดแน่น เขาแทบจะกระอักเลือด

เขาเคยได้ยินนายใหญ่เคยกล่าวไว้ ว่ามีหลายครั้งที่คลังของนายใหญ่ถูกกวาดไปจนเกลี้ยงหลังจากที่เจอกับพระชายาเจิ้นเป่ย

ขั้นตอนการกวาดล้างนี้ยังคงเหมือนเดิมกับทุกครั้ง คล้ายกับถูกลิ้นกวาดเลียจนเรียบ!

“กู้หว่านเยว่ ข้าหลิวจ้งชางคงอยู่ร่วมโลกกับเจ้าไม่ได้!”

หลิวจ้งชางคุกเข่าลงบนพื้น จากนั้นก็เงยหน้าตะโกนเสียงดัง

“เร็วเข้า ที่นั่นมีเสียง รีบไปดูเร็วเข้า”

เสียงของนักการกลุ่มหนึ่งดังขยายมาจากด้านนอก หลิวจ้งชางรีบปิดปากทันที แม้ว่าจะอยากฆ่า แต่ก็นึกได้ว่าตัวเองเหลือเพียงกางเกงตัวเดียว จึงรีบปิดก้นและซ่อนตัวอยู่ในพงหญ้าอย่างตื่นตระหนก

นักการค้นหาแล้วรอบหนึ่ง แต่ก็ไม่พบสิ่งใด

“น่าแปลกใจยิ่งนัก เมื่อครู่เห็น ๆ อยู่ว่าได้ยินเสียง....แต่ค่ายโจรแห่งนี้ยากจนมาก ไม่มีเงินแม้แต่แดงเดียว”