ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 392

“ชาวบ้านได้กินผักสดกันหมดแล้วหรือยัง?”

“ได้กินแล้ว ได้กินแล้ว คนที่ยังไม่ได้ปลูกผัก ล้วนกระซิบกระซาบว่าจะปลูกด้วยกัน”

ตอนนี้ทุกครัวเรือนในหมู่บ้านสือหานต่างเฝ้ารอให้เขาเรียนรู้วิธีปลูกผักในเรือนกระจก ทำให้หัวหน้าหมู่บ้านโจวยุ่งจนหัวหมุนในช่วงนี้

กู้หว่านเยว่ยิ้มเล็กน้อย นี่เป็นเพียงก้าวแรกเท่านั้น ต่อไปก็จะสอนชาวบ้านให้ปลูกผักและธัญพืชมากขึ้น ให้เจดีย์หนิงกู่กลายเป็นยุ้งฉางของโลกเสียเลย!

“หัวหน้าหมู่บ้าน ข้าจะพาคนไปก่อน ทะเบียนบ้านของพวกเขาต้องรบกวนท่านแล้ว”

หลังจากเร่งการเดินทางมาครึ่งเดือน ทุกคนต่างเหนื่อยล้ากันมาก กู้หว่านเยว่วางแผนที่จะจัดการเรื่องที่อยู่อาศัยของพวกเขาให้เสร็จโดยเร็วที่สุด

“ไม่รบกวน ไม่รบกวน พรุ่งนี้ข้าจะเข้าเมืองจัดการให้พวกเขา”

หัวหน้าหมู่บ้านโจวมาส่งกู้หว่านเยว่ถึงหน้าประตูเรือนด้วยไมตรีจิต

หลังออกจากหมู่บ้านสือหานได้หนึ่งเดือน เพิ่งจะถึงเรือน ซูจิ่นเอ๋อร์ก็กระโจนออกมาจากข้างใน

“พี่สะใภ้ใหญ่ ข้าคิดถึงท่านมากเลย!”

สาวน้อยแทบจะขึ้นเกาะบนตัวนาง ดึงกู้หว่านเยว่มาถามนู่นถามนี่ด้วยความตื่นเต้นดีใจ

นางหยางและซูจิ้งก็ตามออกมาเช่นกัน ซักถามกู้หว่านเยว่ว่าพบเจออันตรายอะไรระหว่างทางหรือไม่ ได้รับบาดเจ็บหรือไม่

จนทำให้ซูจื่อชิงตาแดง

“เหตุใดพวกเจ้าไม่ซักถามข้าบ้างล่ะ?”

“เจ้าไม่ดึงขาพี่สะใภ้ใหญ่ไว้ก็ดีแค่ไหนแล้ว” ซูจิ่นเอ๋อร์แลบลิ้นใส่เขา พูดแขวะด้วยความโมโห

“จิ่นเอ๋อร์พูดถูก เจ้ามีแต่จะสร้างปัญหา หลังจากกลับมาแล้ว ก็ตั้งใจเรียนศิลปะการต่อสู้กับพ่อให้ดี”

ซูจิ่งสิงทำลายกำลังใจ ทำให้ซูจื่อชิงมีสีหน้าอึดอัดใจ ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าพี่ชายจะไปในทางบู๊ เขาจึงไปทางบุ๋น

ผลก็คือทักษะการประพันธ์ของเขาไม่มีประโยชน์สักนิดระหว่างทางที่ถูกเนรเทศ

“พรุ่งนี้ข้าจะเรียนศิลปะการต่อสู้กับพ่อ” ซูจื่อชิงกำหมัด แอบมองไปที่เมี่ยชิงหว่าน ที่สำคัญที่สุดเขาก็ไม่อยากให้เมี่ยชิงหว่านได้รับบาดเจ็บจากการปกป้องตัวเขาอีกแล้ว

“เอาล่ะ เอาล่ะ อย่ามัวแต่พูดมาก ให้พี่สะใภ้ใหญ่ของเจ้านั่งลงก่อน”