ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 432

กู้หว่านเยว่กำชับสั้น ๆ หลี่เฉินอันพยักหน้าน้อมรับคำสั่ง

ทั้งสามคนเดินมาถึงห้องโถง มู่หรงอวี้กำลังรออย่างกระวนกระวายใจ จากเมืองตู้เปียนมาถึงเมืองอวี้ เส้นทางนี้ไม่ใช่ทางเดียวกับโรงเตี๊ยมเลยสักนิด ทุกคนรู้ดีว่าเจดีย์หนิงกู่นั้นยากจน แต่ไม่คิดว่าจะยากจนข้นแค้นเช่นนี้

มู่หรงอวี้เดินทางอยู่หลายวัน แทบไม่ได้ล้างเนื้อล้างตัวเลย คนกลัวความสกปรกอย่างเขาจึงค่อนข้างทรมานจนแทบทนไม่ไหว

เดิมทีคิดว่าหากถึงจวนโหวแล้ว ทุกคนคงรู้สถานะของเขา ต้อนรับเขาราวกับแขกผู้มีเกียรติ

ใครจะรู้ละว่าเขาและเถาเอ๋อร์จะถูกทิ้งอยู่ในนี้ รอจนเวลาผ่านไปแล้วครึ่งชั่วยาม

ทันทีที่หลี่เฉินอันและกู้หว่านเยว่เข้ามา ก็ได้ยินเสียงที่พยายามข่มความโกรธและประชดประชันของมู่หรงอวี้

“อ๋องหลี่ก็ช่างวางอำนาจบาตรใหญ่เสียจริง ๆ ปล่อยให้ข้ารออยู่ในนี้หนึ่งชั่วยามแล้ว ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดจะทำเรื่องใหญ่อะไรนะขอรับ”

สายตาคู่นั้นมองข้ามหลี่เฉินอันไปโดยสิ้นเชิง เด็กอายุเพียงสิบสองสิบสามปี แต่จิตใจกลับต่ำช้ายิ่งกว่าสิ่งใด

สายตาคู่นั้นกวาดมองมายังกู้หว่านเยว่และซูจิ่งสิง ทั้งสองคนปลอมตัวเข้ามา มู่หรงอวี้กลับมองไม่ออก เพียงแวบเดียวก็ไม่ได้ใส่ใจ ละสายตาไปทางอื่น

หลี่เฉินอันเห็นท่าทางของผู้เป็นนาย ก็รีบยกมือและกล่าวว่า

“ท่านพ่อทรงประชวรหนัก ในราชสำนักยังมีเรื่องที่ต้องจัดการอีกมาก มาช้าไปเล็กน้อย หวังว่าท่านอ๋องจะให้อภัย”

ถึงอย่างไรมู่หรงอวี้ก็คือท่านอ่อง ท่าทางกิริยาก็ต้องแสดงออกเช่นนั้น

มู่หรงอวี้คลายความขุ่นเคืองลงไปไม่น้อย แต่นัยน์ตากลับฉายแววดูหมิ่นยิ่งขึ้น เดิมทีจวนโหวจะต้องวุ่นวาย เป็นเช่นนี้ก็ดี เด็กสาววัยสิบกว่าคุมได้ไม่ยาก

มู่หรงอวี้ขี้เกียจจะกล่าวอ้อม เขากล่าวอย่างตรงไปตรงมาว่า “อดีตเจิ้นเป่ยอ๋อง ซูจิ่งสิงเนรเทศพวกเขาไปอยู่เจดีย์หนิงกู่แล้ว”

หลี่เฉินอันมองไปยังซูจิ่งสิงที่ยืนอยู่ถัดไปด้วยจิตใต้สำนึก

“แล้วอย่างไรเล่า?”

มู่หรงอวี้หมดความอดทนจึงกล่าวว่า “ซูจิ่งสิงคือเข็มที่ทิ่มแทงใจของฝ่าบาทมาโดยตลอด ในเมื่อเขาอยู่เจดีย์หนิงกู่แล้ว ข้าก็หวังว่าเจ้าจะหาโอกาสปิดชีพเขาเสีย”

สุดยอด สุดยอดจริง ๆ สั่งให้ปลิดชีพฝ่ายตรงข้ามต่อหน้าเจ้าตัว คาดว่าคงจะมีแค่มู่หรงอวี้เพียงคนเดียวที่กล้าทำเช่นนี้

กู้หว่านเยว่แทบจะหลุดขำออกมา หากมู่หรงอวี้รู้ว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาก็คือซูจิ่งสิงตัวจริง จะแสดงสีหน้าเช่นไร?